Lost on you

Κεφάλαιο 5ο

Βγαίνουμε έξω και κοιτάω την μαύρη του μηχανή. Δεν ξέρω αλλά φοβάμαι λίγο τις μηχανές. Έβαζε το κράνος του και μου δίνει και μένα ένα κράνος αναγκάζοντας να λύσω αυτή την υπέροχη κοτσίδα.

Μιχάλης: -Άντε θα ανεβείς;

Ζοζεφίν: -Εμμ δεν νομίζω, πλέκοντας τα χέρια μου από αμηχανία.

Μιχάλης: -Μην φοβάσαι θα σε προσέχω, το πολύ πολύ να μας πατήσει καμία νταλίκα.

Ζοζεφίν: -Τώρα είναι που δεν ανεβαίνω!

Μιχάλης: -Μην με προκαλείς.

Ζοζεφίν: -Σε προκαλώ, απαντάω χαχανίζοντας.

Με μία απότομη κίνηση με αρπάζει και με βάζει πάνω στην μηχανή. Πώς γίνεται να με σήκωσε τόσο χαλαρά και άνετα, αφού έχω γίνει σαν μοσχάρι. Ξεκινήσαμε αλλά δεν είχα το θάρρος να τυλίξω τα χέρια μου γύρω από το γυμνασμένο κορμί του.

Μιχάλης: -Τύλιξε τα χέρια σου γύρω μου δεν δαγκώνω, είπε ειρωνικά.

Ζοζεφίν: -Δεν πρόκειται που να χτυπιέσαι σαν χταπόδι.

Μιχάλης: -Θα το δούμε αυτό.

Αύξησε απότομα την ταχύτητα δεν με έπαιρνε παραπάνω και ασυναίσθητα έβαλα τα χέρια μου εκεί που μου ζήτησε. Τον έσφιξα καλά ένιωθα του κυλιακούς του και γενικά μου άρεσε αυτή η αίσθηση...να τον αγγίζω. Χωρίς να το καταλάβω ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω στην πλάτη του. Μπορούσα να νιώσω ότι χαμογελούσε, οι κινήσεις μου του έφερναν ευχαρίστηση. Ήταν τόσο ήρεμος και γαλήνιος, μου άρεσε αυτή η αίσθηση της ταχύτητας, με έκανε να τα ξεχνάω όλα, να ζω στο δικό μου όνειρο.

Ο Μιχάλης σταμάτησε, βρισκόμασταν σε ένα υψόμετρο. Δεν ήξερα που ήμασταν αλλά αυτό που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου ήταν μαγευτικό. Ζούσα στον παράδεισο εκείνη την στιγμή. Μπορούσα να δω όλη την Αθήνα από εδώ, ήταν όνειρο και μακάρι να ζούσα εδώ για πάντα. Στάθηκε ακριβώς δίπλα μου και για λίγο δεν είπαμε τίποτα. Μετά από 5 λεπτά ακούω την φωνή του.

Μιχάλης: -Σ'αρέσει;

Ζοζεφίν: -Είναι υπέροχα, πραγματικά ευχαριστώ πολύ.

Έμεινε λίγο να κοιτάει και μου είπε

Μιχάλης: -Φεύγουμε πάμε κάτι να φάμε

Και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Ποτέ δεν θα λεγα όχι σε φαγητό. Λίγο πιο πέρα υπήρχε μία μικρή ταβέρνα. Αποφασίσαμε εκεί να καθίσουμε. Παραγγείλαμε και αρχίσαμε να μιλάμε. Ήταν πολύ καλός, γλυκός και αστείος, νομίζω πως είχαμε γίνει ρεζίλι μόνο και μόνο από το απαίσιο μου γέλιο. Πρώτη φορά είδα έναν τέτοιο Μιχάλη. Μου ανοίχτηκε αρκετά θα έλεγα για τα δικά του δεδομένα. Οι γονείς του βρίσκονται σε διάσταση με αποτέλεσμα να ανέχεται τους καθημερινούς τσακωμούς. Γενικά μπορώ να πω ότι αυτή η βραδιά ήταν η καλύτερη. Με άφησε στο σπίτι και μου πρότεινε να ξαναβγούμε γιατί του άρεσε η παρέα μου και η φιλικότητα μου (friend zone).