Ζοζεφίν: -Για εκείνους τους έρωτες που πιστέψαμε πως ήταν διαφορετικοί. Για εκείνους που χάθηκαν ξαφνικά ένα βράδυ σαν δειλοί κλέφτες. Στην υγειά τους!
Κώνα: -Ζοζεφίν σταμάτα πια να πίνεις! ΤΕΛΟΣ, το παράκανες, φεύγουμε!
Αλεξάνδρα: Ωχ κορίτσια κοιτά...
Δεν σταμάτησα να κλαίω η ψυχή μου είχε ισοπεδωθεί. Ακούμπησα την πάλι μου στο τζαμί και άρχιζα σιγά σιγά να πέφτω προς το έδαφος. Έκλαιγα σιγανά, η Κωννα, η Αλεξ, ο Κρίστιαν και η μαυρομάλλα με έβλεπαν με ένα βλέμμα λύπησης. Έσπευσε η μαυρομάλλα να με βοηθήσει να σηκωθώ. Την κοίταξα με τα πονεμένα μου μάτια και εκείνη μου χαμογέλασε άχνα. Καθίσαμε στις καρέκλες και δίπλα μου τα υπόλοιπα παιδιά. Μπορεί να ήταν η κοπέλα του δεν ξέρω αλλά ένιωσα πραγματικά μία ζεστασιά. Την κοίταξα και άπλωσα τα τρεμάμενα χέρια μου στα δικά της. Ζοζεφίν:- Με συγχωρείς για αυτήν την εικόνα που είδες μέχρι προ λίγου. Τι συνέβει; Πώς είναι; Ύπαρχει κάποια εξέλιξη; Γιατί; Γιατί;... Μόνικα:- Εσύ λογικά θα είσαι η Ζοζεφίν. Είμαι η Μόνικα. Είναι σε κώμα, οι γιατροί είναι αισιόδοξοι. Χθες είχαν πορεία με τους αντιεξουσιαστές και έπεσε μία μολότοφ πάνω του. Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρει είναι πολύ δυνατός. Μου είπε χαμογελαστή σφίγγοντας μου τα χέρια αισιόδοξη. Ζοζεφίν:- Μακάρι, γιατί ποτέ δεν θα το συγχωρήσω από τον εαυτό μου... Μόνικα:- Όχι Ζοζεφίν όλοι χρειαζόμαστε μια δεύτερη ευκαιρία και το αξίζεις έχεις καλή καρδιά. Η ώρα είχε περάσει είμαι τουλάχιστον εδώ 7 ώρες καμία εξέλιξη τίποτα. Μετά από τόσες ώρες είδαμε έναν γιατρό να αχνοφαίνεται από το βάθος του διαδρόμου. Σηκωθηκα σαν ελατήριο από την θέση μου. Μπήκε μέσα στο δωμάτιο του Μιχάλη και τον εξέτασε. Βγήκε και τον σταματήσαμε για να μάθω πως έχει η κατάσταση. Γιατρός: -Είστε συγγενείς του ασθενή; Ζοζεφίν: -Εε εε Εμ... Μόνικα: -Είναι η κοπέλα του! Γιατρός: -Ο νεαρός ασθενής βρίσκεται ακόμα σε κώμα πιστεύω πως όλα καλά θα πάνε, οι εξετάσεις είναι πολύ καλές και μπορείτε να εισέλθετε στο δωμάτιο του. Ζοζεφίν: -Σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ μακάρι. Μόνικα: -Ζοζεφίν μπες πρώτη να τον δεις. Ζοζεφίν: -Ευχαριστώ πραγματικά. Και την αγκάλιασα. Μπηκα μέσα με ένα πολύ αργό σιγανό βήμα. Νόμιζα πως θα τον ξυπνούσα, δηλαδή μακάρι να τον ξυπνούσα... Κάθισα δίπλα του σε μια καρέκλα και του έπιασα το χέρι. Ήταν τόσο γαλήνιος και πραγματικά πανέμορφος δεν είχε αλλάξει καθόλου. Και τι δεν θα έκανα για να δω την θάλασσα των ματιών του. Ο έρωτας μου διψασμένος και συ μια θάλασσα που δεν μπορώ να πιω... Μου λείπεις εσυ και η φωνή σου. Τα υπέροχα ροδοκόκκινα σου χείλη που έχουν χάσει το χρωμα τους, το δέρμα σου έχει χάσει την λάμψη του αυτή την ζωντάνια που σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος. Κάθε μέρα στο Παρίσι ένιωθα ολο και περισσότερο μόνη διότι δεν μπορούσα να σε έχω δίπλα μου, να σε αγκαλιάσω, να γευτώ τα ζουμερά χείλη σου. Όταν αγαπάς πραγματικά, ούτε χρόνο χρειάζεσαι, ούτε χώρο, ΜΟΝΟ τον άνθρωπο σου... αλλά αν σε χάσω τι θα απογινω εγώ και η καρδιά μου που μόνο για σένα χτυπά; Πώς θα προχωρήσω την ζωή μου με την ιδεα ότι εσυ είσαι πεθαμένος... «Σ'αγαπώ Μιχάλη» είπα ανάμεσα στις σκέψεις μου. Έξω από το δωμάτιο Η Κωννα και η Αλεξάνδρα είχανε φύγει επειδή είχανε κανονίσει με τον Μάνο και την Αλκμήνη(σε περίπτωση που δεν θυμάστε είναι φίλοι που απέκτησαν από την Θεσσαλονίκη στο σχολείο), είχα πολύ καιρό να τους δω και μου είχαν λείψει πραγματικά πολύ. Και είχαν μείνει στον διάδρομο η Μόνικα με τον Κρίστιαν. Πλευρά Κρίστιαν Σηκωθηκα από την θέση μου για να δω τι κάνει τόση ώρα η Ζοζεφίν. Τελικά κοιμόταν δίπλα από τον Μιχάλη. Δεν ήθελα να την ενοχλήσω φαινόταν πολύ καλύτερα από πριν. Τώρα φαινόταν πραγματικά το δέσιμο της με αυτόν τον άντρα, έλιωνε για πάρτη του και φαινόταν από μακριά η αγάπη της προς εκείνον. Κάθισα δίπλα στην Μόνικα η οποία σχεδόν κοιμόταν όρθια. Πριν μιλούσαμε συνέχεια για την ζωή μας, της είπα για το Παρίσι και είχε ενθουσιαστεί. Μάλιστα της υποσχέθηκα ότι θα την πάω. Ήταν πανέμορφη με πράσινα μεγάλα ματια και μαύρα μαλλιά. Άρχιζε να γέρνει προς τον ώμο μου και άρχιζα να παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Μετά από λίγη ώρα την ξύπνησα και της είπα πως θα την πάω στο σπίτι της. Μου έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου της και την έβαλα στην θέση του συνοδηγού. Σχεδόν κοιμισμένη μου εξηγούσε προς τα που πρέπει να κατευθυνθούμε. Πάλι καλά δεν χαθήκαμε, δόξα το θεο δηλαδή. Την πήρα σε στυλ Σταχτοπούτας και την πήγα προς το δωμάτιο της. Της έβγαλα τα παπούτσια και την σκέπασα. Μόνικα: -Ει που πας γλυκέ πρασινομάτη; Κρίστιαν: -Στο ξενοδοχείο; Μόνικα: -Και πώς θα πας ρε βουρλο δεν έχεις αμάξι; Γέλασα άχνα.. Κρίστιαν: -Εεε θα βρω ταξί σιγά. Μόνικα: -Όχι έλα εδώ σιγά για ένα βράδυ εξάλλου σήμερα γύρισες και τραβολογιεσαι. Κρίστιαν: -Καλά οκ πάω κάτω στον καναπέ. Μόνικα: -Όχι εδώ δίπλα μου δε δαγκώνω!!! Πήγα διστακτικά και ξαπλωσα στην άκρη του κρεβατιού εκείνη κατευθείαν ήρθε και κούρνιαξε δίπλα μου. Άπλωσα το χέρι μου και την έβαλα στην αγκαλια μου. Κλείσαμε τα ματια μας και κοιμηθήκαμε γαλήνια.
[...]
Ένιωθα μια έντονη ζέστη σε ολο μου το σώμα. Τα ματια μου σιγά σιγά άνοιγαν και ειδα μια Μόνικα να με έχει αγκαλιάσει σαν αρκουδάκι. Ήταν πολύ γλυκουλα και όμορφη. Την παρατηρούσα για κανα δεκάλεπτο μέχρι που τα ματια της άρχιζαν να τρεμοπαίζουν. Μόνικα: -Πόση ώρα είσαι ξύπνιος; Είπε με βραχνή φωνή. Κρίστιαν: -Εε όχι πολύ ώρα, πάμε να φάμε τίποτα και να δούμε την Ζοζεφίν και τον Μιχάλη; Μόνικα: -Ναι αμε, πάω να κάνω πρώτα ένα μπανάκι και έρχομαι μετά μπορείς και εσυ να κανεις. Πάρε τα κλειδιά μου και πάρε την βαλίτσα σου για να πάρεις ρουχα. Κρίστιαν: -Οκαυυυ έγινε πάω. Βγήκα έξω από το δωμάτιο και δεν εκλεισα κανονικά την πόρτα. Πηγαίνοντας πίσω να την κλείσω καλύτερα παρατηρησα από την προεξοχή την Μόνικα να βγάζει την μπλούζα που φορούσε από χθες. Έπειτα το τζιν. Μπορούσα να δω ποσό ωραίο σωμα είχε. Καμπύλες και μια πολύ λεπτή μέση. Πήγαν να μου βγουν τα ματια την ώρα που έβγαζε το σουτιέν και καταλαθος παραπάτησα με αποτέλεσμα να πέσω πάνω στην πόρτα και στην συνέχεια να γίνω ένα με το πάτωμα. Φίλε ήταν ότι πιο άβολο εκείνη χαχάνισε και με βοήθησε να σηκωθώ. Κρίστιαν: -εεε Εμ εγώ πήγα να γυρίσω να πάρω τ-τα κλειδιά και ναι αυτό Συνέχιζε να χτυπιέται από τα γέλια. Προχώρησε προς το κομοδίνο κουνώντας επιδεικτικά τα οπίσθια της προκαλώντας με. Μόνικα: -Άλλη φορά να κλείνεις καλύτερα την πόρτα κύριε ματάκια. Και μου έδωσε τα κλειδιά κλείνοντας μου το μάτι. Βγήκα έξω ξαναμμενος από την εμφάνιση της και πήρα γρήγορα την βαλίτσα. Την τοποθέτησα πάνω στον καναπέ και έβγαλα ένα μαύρο μπλουζάκι με ένα τζιν μπλε σκισμένο. Έπειτα, έφτιαξα πρωινό για την κυρία προκλητική-κουκλα και βγήκε με ένα κοντομάνικο άσπρο μπλουζάκι με γράμματα και ένα καυτό τζιν σορτσάκι.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Κρίστιαν: -Πάω για μπάνιο. Μόνικα: -οκ ματάκια. Και της έδωσα ένα δολοφονικό βλέμμα. Έκανα το μπανάκι μου κανα μισάωρο, έβαλα μια πετσέτα στη μέση μου και άρχιζα να χτενίζω τα μαλλιά μου. Και ως γνωστόν ξεχασιάρης άφησα τα ρουχα μου στο σαλονι πάνω στην βαλίτσα. Βγήκα έξω από το μπάνιο με προορισμό το σαλονι, εκείνη καθόταν στην κουζίνα και έτρωγε μια φέτα ψωμί με μερεντα που της είχα φτιάξει. Εκείνη με κοίταξε, γουρλωσε τα μεγάλα της ματια της και πνίγηκε με την εμφάνιση μου. 👆👆👆👆👆👆👆👆👆👆👆👆 Χαλλο babies❤️ Τι μου καμνετε;; Εβαλααααα ένα μεγάλο παρτ με Κρίστιαν είναι ΘΕΟΣ(Αλεξάνδρα αδιαμφισβήτητα ο Τζουριτα είναι ΔΙΚΟΣ σου😂😂❤️) Λατρεύω και Μόνικα και Κρίστιαν Με τον Μιχάλη δεν έχουμε καμία εξέλιξη άραγε τι θα γίνει;;; Η Ζοζεφίν ξαναπερναει δυστυχώς το ίδιο situation... Άραγε τι θα γίνει; Song:Alt J Breezeblocks Μπαιιιι μπουρεκια φιλια❤️❤️❤️ ~μαρρ❤️
