Lost on you

Κεφάλαιο 9ο

Ζοζεφίν: -Κώννα θα μετακομίσουμε Θεσσαλονίκη ρε;! είπα όλο με ενθουσιασμό.

Κώννα: -Και χαίρεσαι;

Ζοζεφίν: -Εννοείται;

Κώννα: -Μίλησα και με Αλεξάνδρα. Ρε εγώ δεν θέλω να αφήσω τον Γιάννη και τον Αλέξανδρο και η Αλεξάνδρα τον Φίλιππο. Αναρωτιέμαι εσένα δεν θα σου λείψει ο Μιχάλης.

Ζοζεφίν: -Όχι και μην μου ξαναμιλήσεις γι'αυτόν.

Κώννα: -Καλά σταματάω, λοιπόν πάω γιατί βοηθάω την μητέρα μου με κάτι κούτες.

Ζοζεφίν: -Οκ τα λέμε, φιλιά.

Θέλω πραγματικά να φύγω από εδώ, το βαρέθηκα αυτό το μέρος όπου και να πάω μου θυμίζει αυτόν. Οι λέξεις του όλο και περισσότερο επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου, δεν μπορώ να ξεχάσω όσο ήμουν σε κόμμα τον μονόλογο του, ειδικά όταν με άγγιζε ανατρίχιαζε όλο μου το είναι. Τα απαλά του χείλη χάιδευαν το δέρμα με μία στοργή που μόνο ασφάλεια και ευχαρίστηση με έκαναν να νιώθω. Τον θέλω τόσο πολύ, αλλά έκανε την επιλογή του, δεν μου έδωσε περιθώρια αποφάσισε να μείνει μακρυά μου και να συνεχίσει την ζωή του σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Μετά από δύο βδομάδες

Επιτέλους σήμερα ήρθε η μεγάλη μέρα, πάμε Σαλονικάρα!!! Τα κορίτσια έχουν ενθουσιαστεί πολύ όπως και εγώ.

Φτάσαμε Θεσσαλονίκη μετά από 5 ώρες αφού πήγαμε με τρένο. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, τα τοπία, η φύση όλα τόσο φυσικά και ζωντανά. Όλη την ώρα είχα την προσοχή μου έξω από το παράθυρο. Μπορούσα να δω πολύ ψηλά βουνά, καλλιεργήσιμες εκτάσεις γης, πεδιάδες, μικρά χωριουδάκια και ανθρώπους να δουλεύουν με μόχθο έξω στον καυτό ήλιο. Όταν φτάσαμε, πήραμε ένα ταξί που μας περίμενε το οποίο μας άφησε στο διαμέρισμα μας. Το διαμέρισμα ήταν αρκετά μεγάλο όπως και το δωμάτιο μου, ευρύχωρο, άνετο με μία μεγάλη ντουλάπα και ένα μικρό μπαλκονάκι το οποίο είχε ως θέα την απέναντι πολυκατοικία. Τι πρωτότυπο;

Είπαμε με τα κορίτσια να κάνουμε βόλτες στην πλατεία Αριστοτέλους και στην παραλία κοντά στο Λευκό Πύργο. Πήγαμε και πήραμε εννοείται μπουγάτσα και αγόρασα για το σπίτι κάτι τρίγωνα πανοράματος. Ήταν πολύ όμορφα και γραφικά, μπορούσα να διακρίνω πλήθος φοιτητών και νέων παιδιών της ηλικίας μου. Μετά από μία μεγάλη περιήγηση αποφασίσαμε να καθίσουμε σε μία καφετέρια. Μιλήσαμε πολύ με τις φίλες μου ανυπομονώντας να πάμε στο νέο μας σχολείο.