Lost on you

Κεφάλαιο 19ο

Έκανα το μπανάκι μου κανα μισάωρο, έβαλα μια πετσέτα στη μέση μου και άρχιζα να χτενίζω τα μαλλιά μου. Και ως γνωστόν ξεχασιάρης άφησα τα ρουχα μου στο σαλονι πάνω στην βαλίτσα. Βγήκα έξω από το μπάνιο με προορισμό το σαλονι, εκείνη καθόταν στην κουζίνα και έτρωγε μια φέτα ψωμί με μερεντα που της είχα φτιάξει. Εκείνη με κοίταξε, γουρλωσε τα μεγάλα της ματια της και πνίγηκε με την εμφάνιση μου.

Μόνικα: -Που πας έτσι παιδάκι μου;

Κρίστιαν: -Εμ ξέχασα τα ρουχα μου;

Μόνικα: -Οκ οκ παρτα γρήγορα ντύσου για να φύγουμε επιτελους. Είπε με έναν εμφανή εκνευρισμό.

Κρίστιαν: -Πάω και σταματά να με κοιτάς σαν γλυφιτζούρι.

Μόνικα: -Ιι όχι ΦΥΓΕ.

Αφού ντύθηκα βγήκα έξω και πλησίασα προς την κουζίνα. Άρπαξα μια φέτα ψωμί με μερεντα την έβαλα γρήγορα στο στόμα μου και προχωρήσαμε προς το αμάξι της με προορισμό το νοσοκομείο.

                               ***

Ζοζεφίν POV
Πριν μιση ώρα ξύπνησα δίπλα στον Μιχάλη. Δεν είχε ξυπνήσει. Ακόμη κοιμόταν από αυτον τον βαθύ λυθαργο. Η καρδιά μου όσο τον κοιτούσα γινόταν χίλια κομματάκια. Και τι δεν θα έδινα για να κοιτώ τα δυο ζευγάρια μπλε ματια. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ποσό απαραίτητη είναι αυτοί οι άνθρωποι στην ζωή σου. Έχετε νιώσει ποτέ τόσο ευάλωτοι; Εγώ έτσι νιώθω, νιώθω τόσο αδύναμη χωρίς εκείνον. Μου λείπει τόσο πολύ... Αρχίζουν να περνάνε στιγμές διάσπαρτες στον εγκέφαλο μου και παράλληλα με κάνουν να κλαίω ανεξέλεγκτα. Ακούω ακόμη τη φωνη σου να μου γελάει στο τηλέφωνο. Πονάω πονάω τόσο πολύ... Πώς μπόρεσα να σε αφήσω. Σε είχα δίπλα μου στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου και γω σε άφησα και να που φτάσαμε. «Ο ερωτας πονάει κουκλα μου και το ξέρεις πολύ καλά» ΝΑΙ το ξέρω ΗΛΙΘΙΑ φωνούλα έχω συναίσθηση των πράξεων μου. «Σκατα έχεις». Φαίνεται τόσο κουρασμένος ταλαιπωρημένος, τον πονάει η ψυχή μου μα παράλληλα είναι τόσο γαλήνιος. Θέλω να τον φιλήσω υπερβολικά πολύ να του πω ποσό ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ποσό τον ΑΓΑΠΩ...Αλλά φοβάμαι πως θα είναι μοιραίο λάθος. Δεν πρόκειται να τον ξανά αφήσω ΠΟΤΕ ξανά. Ο,τι και να συμβεί εγώ θα είμαι κοντα του να του υπενθυμίσω έστω την παρουσία μου ότι δεν είναι μόνος. Πολλές φορές κάποιοι άνθρωποι γίνονται τόσο σκληροί με τους συνανθρώπους τους αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Νομίζουν ότι είναι κακοί νομίζουν πως δεν αξίζουν σε κάποιον άλλον αλλά στην ουσία μπορεί να είναι και καλύτεροι από εμας. Όταν τον γνώρισα φαινόταν ένας μαλακας, καφρος τύπος αλλά παρατηρησα πως αυτό ήταν ένας τρόπος αυτοάμυνας. Μέσα στην ψυχή του μπορούσα να δω την καλοσύνη, την αγάπη, τον ερωτα να αχνοφαίνονται. Δεν ήταν ποτέ κακός γινόταν επειδή φοβόταν. Έμενε όμως. Και εγώ είμαι σαν αυτον με την διαφορά ότι φεύγω με το που βλέπω τα δύσκολα, τα παρατάω και το κυριότερο παρατάω τα άτομα που αγαπώ.