Ζοζεφίν: -Για εκείνους τους έρωτες που πιστέψαμε πως ήταν διαφορετικοί. Για εκείνους που χάθηκαν ξαφνικά ένα βράδυ σαν δειλοί κλέφτες. Στην υγειά τους!
Κώνα: -Ζοζεφίν σταμάτα πια να πίνεις! ΤΕΛΟΣ, το παράκανες, φεύγουμε!
Αλεξάνδρα: Ωχ κορίτσια κοιτά...
Αφού έκλεισε την πόρτα και κλείδωσε με αργούς βηματισμούς κατευθυνόταν προς το μέρος μου. Όσο πιο κοντά ερχόταν τόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά μου. Δεν μιλούσε το μόνο που έκανε είναι να κυνηγάει τα πράσινα μου μάτια μου, λες και με αυτά μπορούσε μόνο να επικοινωνήσει. Όσο προχωρούσε προς το μέρος τόσο πιο πίσω πήγαινα, μέχρι που κατέληξα να γίνω ένα με τον τοίχο. Τοποθέτησε τα χέρια του στον τοίχο, λίγο πιο πάνω από το κεφάλι μου εγκλωβίζοντας με.
Μιχάλης: -Τώρα δεν μπορείς να μου ξεφύγεις.
Ζοζεφίν: -Σκάσε! και άσε με να φύγω.
Μιχάλης: -Κάνε με.
Ζοζεφίν: -Δεν θα σου κάνω την χάρη όπως οι άλλες γκόμενες σου. Βρήκες το λάθος άτομο για να παίξεις, απαντάω αποφασιστικά.
Μιχάλης: -Και ποιος σου είπε ότι παίζω μαζί σου; πλησιάζει ακόμα πιο κοντά.
Ζοζεφίν: -Φφαίνετται οο καθένναςς θθα μππορούσε ννα το κατααλάββειι, χριστέ μου σώσε με γιατί τραυλίζω έτσι;;;
Μιχάλης: -Μμμ αισθάνεσαι λίγο άβολα να φανταστώ;
Έφυγα από εκεί που με είχε περικυκλώσει και την ώρα που πήγα να βγω μου λέει
Μιχάλης: -Άλλη φορά να προσέχεις, είδες ένας καφές τι προκάλεσε την επόμενη φορά δεν θα διστάσω! και σχηματίστηκε ένα πλάγιο υπέροχο χαμόγελο.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Μισό τι ήταν αυτό το τελευταίο δηλαδή τι θα μου έκανε; Αχ λες και δεν ξέρεις Ζοζεφίν... Εγώ δεν θα γίνω το παιχνιδάκι του πάντως. Δεν θα πέσω στην παγίδα αυτού του ύπουλου ανθρώπου. Τέλος! και πολύ ασχολήθηκα δεν πρέπει να του ξαναμιλήσω για το δικό μου το καλό.
Επιτέλους σχολάσαμε και έχω ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο δικό μου. Μπαίνω σπίτι και βλέπω ένα ταπεράκι μπίφτεκια με πατάτες. Αχ έχω την καλύτερη γιαγιά. Κάθισα και έφαγα, μάζεψα το τραπέζι και έπλυνα τα πιάτα. Έλεγα να κοιμηθώ μέχρι που ακούστηκε το κουδούνι του σπιτιού. Ποιος είναι τέτοια ώρα; Ανοίγω την πόρτα και ποιον βλέπω; Μα ποιον άλλον; Τον Μιχάλη προφανώς.
