Lost on you

Κεφάλαιο 20ο

Έχετε νιώσει ποτέ τόσο ψυχικά καταρρακωμένοι; Έχετε νιώσει ποτέ μέσα σας να αναζητάτε τον θάνατο έναν θάνατο-ένας αιώνιος ύπνος που ουσιαστικά σε κάνει να ξεχνάς αυτους που σε πλήγωσαν; Έτσι νιώθω αγαπητοί αναγνώστες θέλω απλά να ξεχάσω. Πολλές φορές αναζητούμε λύσεις οι οποίες θεωρούνται επιβλαβείς για τον εαυτό μας. Ξεχνάμε τι αξίζουμε και αναρωτιόμαστε αν αξίζουμε ή μήπως δεν αξίζουμε τίποτα. Και είναι τόσο δύσκολο γιατί αναγκάζεσαι να τα κρατάς όλα μέσα σου. Γιατί φοβάσαι μην δείξεις ποσό αδύναμη είσαι. Και στο τέλος τι καταφέρνεις; Απολύτως τίποτα. Το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να δημιουργήσεις μια καρδιά που έχει μετατρέπει σε θρύψαλα αφού πρώτα έχει μαυρίσει. Ξεχνάς πόσο αξία έχει ο εαυτος σου και ο μόνος εαυτος σου. Παραμερίζεις τους πάντες και τα πάντα και στρέφεσαι στην προσωπική αέναη κόλαση σου. Μην νομίζεται και εμείς που γράφουμε αυτά τα βιβλία δεν τα γράφουμε για να «διδάξουμε» το κοινό ή να προσφέρουμε μια στιγμιαία ευχαρίστηση και απόλαυση. Πολλές φορές τα άτομα που δεν εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους αναγκάζονται να χρησιμοποιούν μέσα όπως το Wattpad προκειμένου να βγάλουν ότι συναίσθημα έχουν από τα βάθη της ψυχής τους. Είναι μια ευχάριστη πικρή συντροφιά. Με συγχωρείτε για τον μεγάλο μου μονόλογο απλώς έχω την ανάγκη να πω αυτά που νιώθω σε κάτι άγνωστο. Πολλές φορές λένε πως ο άγνωστος επειδή βλεπει από μια διαφορετική οπτική γωνία των γεγονότων μπορεί να δει πιο ξεκάθαρα κάποιες καταστάσεις και να βοηθήσει...

***

Μιχάλης: -Ποιος ήταν αυτός που βγήκες πριν μαζί του έξω;

Ζοζεφίν: -Τον λένε Κρίστιαν, τον γνώρισα στην Γαλλία.

Μιχάλης: -Ααα βρήκες κιόλας γκόμενο.

Ζοζεφίν: -Πρόσεχε τα λόγια σου.

Μιχάλης: -Ψέμματα λέω; Όχι.

Ζοζεφίν: -Και να είναι γκόμενος μου ποιο είναι το πρόβλημα σου τελοσπαντων;

Μιχάλης: -Κανένα τώρα άσε εμένα και πήγαινε στον γκόμενο σου προφανώς σίγουρα σε γαμουσε δεν αμφιβαλλω γι'αυτό τουλάχιστον.

Δεν μπορεί να μιλάει έτσι για ένα άτομο που ούτε γνωρίζει. Και τι με πέρασε τελοσπαντων. Πώς μπορεί να μου μιλάει με τέτοιον τρόπο. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που με την πρώτη ευκαιρία προσπαθούν να σε μειώσουν και να σε κάνουν να αισθανθείς ασχημα για τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι κοινώς αποδεδειγμένο ότι τέτοιοι άνθρωποι διακατέχονται από εγωισμό. O εγωισμός, που όσο και να βασανίζει, όσο κι αν διαλύει ζωές, όσο κι αν μας τυλίγει με αλυσίδες, προβλήματα και καταστροφές, λατρεύει τον εαυτό του. Θέλει μεγάλο ψυχικό ανάστημα, ισχυρή θέληση και πάνω από όλα, έρωτα αλήθειας, για να δουλέψει κανείς εναντίον του. Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για να περισώσει την ψυχή του, την υγεία του, τη ζωή του και όσους αγαπά, όταν βρίσκεται υπό το κράτος πάθους. Αν έχει περιθώρια δηλαδή, να κάνει αλλιώς. Μπορεί όμως με την αυτογνωσία να μαθαίνει σιγά-σιγά τις ίδιες τις δικές του αντιδράσεις και να προλαβαίνει τα χειρότερα. Η γνώση και η εμπειρία χαρίζει πρόβλεψη και η πρόβλεψη βρίσκει τρόπους, διδάσκει κάποιες τακτικές ώστε να διασώσει, να απαλλάξει, να ηρεμήσει. Δεν μπορώ να είμαι σε έναν χώρο όπου ο εγωίσταρος δίπλα μου έχει βαλθεί να με υποβαθμίσει σε τέτοιο βαθμό που να πιστεύω ότι η ζωή δεν μου αξίζει. Πολλές φορές σε τέτοιου είδους καταστάσεις πρέπει να ανοίγουμε την καρδιά μας στην πολύτιμη μας οικογένεια. Η οικογένεια είναι το πολυτιμότερο αγαθό το οποίο μας αγαπά περισσότερο από κάθετι στον κόσμο. Όμως στην δική μου περίπτωση η οικογένεια λείπει. Όμως αυτό το κενό που έχω μέσα μου το αντικαθιστούν οι φίλοι. Η γνήσιοι φίλοι που δεν σε ανταλλάσσουν με κάτι φθηνότερο. Ίσα ίσα στην καρδιά τους είσαι η προσωποποίηση του χρυσαφιού της πολύτιμης λίθης. Έτσι και εγώ λοιπόν έκανα έφυγα από την βάναυση παρουσία που βρισκόταν δίπλα μου και πήγα στις φίλες μου την Άλεξ και την Κώννα. Όμως τηρώ ακάθεκτα την υπόσχεση που του έδωσα.