Lost on you

Κεφάλαιο 11ο

Μιχάλης POV

Γαμώ τι έγινε γιατί βγήκε έτσι έξω;! Σηκώθηκα απότομα από την θέση μου και έδιωξα τα χέρια της γκόμενας που είχαν γατζωθεί πάνω μου. Την παράτησα και άρχιζα να τρέχω να την προλάβω. Γαμώ ποιον κοροιδεύω, πώς γίνετε να μείνω μακριά της. Επέλεξα να μείνω Θεσσαλονίκη για να μην την ξαναδώ για να μην της ταράζω την ζωή της. Και πάλι στα ίδια, πάλι μαζί και το χειρότερο μένουμε σε διπλανές πολυκατοικίες. Όταν βγήκα έξω από το μαγαζί δεν την έβρισκα. Άρχιζα να περπατώ να περπατώ πολύ, φαντάστηκα πώς θα πήγαινε σπίτι της και όντως έτσι ήταν, μόνο που ένας χλεχλες την ακολουθούσε. Αυτή άρχιζε να φωνάζει και να κλαίει. Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχιζα να χτυπάω τον χλεχλε μέχρι που του γάμησα ολοκληρωτικά το πρόσωπο. Αρχίζαμε να τρέχουμε και μπήκαμε λαχανιασμένοι στην πολυκατοικία μου. Μπήκαμε μέσα στο σπίτι. Στεκόταν σε μία γωνία κοιτώντας το κενό, κάτι σκεφτόταν και τα μάτια της άρχιζαν να βουρκώνουν. Το ένα δάκρυ έφερε το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο και πάει λέγοντας. Ασυναίσθητα την πήρα στην αγκαλιά μου και εκείνη με αγκάλιασε σαν να μην υπήρχε αύριο. 

Μιχάλης: -Εγώ είμαι εδώ, μην κλαις.

Και παράλληλα της σκούπιζα με τον αντίχειρα μου τα δάκρυα της. Ήταν τόσο όμορφη και ας έκλαιγε. Τα μάτια της κόκκινα και σκούρα πράσινα. Τα μαλλιά της μύριζαν τόσο όμορφα, το δέρμα της τόσο απαλό όσο χάιδευα τα μάγουλα της. Απομακρύνθηκε κάπως αμήχανα από την ζεστή αγκαλιά μου και έσκυψε το κεφάλι της.

Ζοζεφίν: -Ευχαριστώ, είπε σχεδόν ψιθυριστά.

Μιχάλης: -Αν δεν νιώθεις καλά μπορείς να καθίσεις, θα φτιάξω φαγητό.

Ζοζεφίν: -Δεν είναι ανάγκη να σου φορτώνομαι εξάλλου μπορεί να θέλει να έρθει η κοπελιά.

Δεν ήθελα να το σχολιάσω, δεν έχει από τη μία άδικο θα ερχόταν αλλά άλλαξαν τα σχέδια. 

Μιχάλης: -Θα κοιμηθώ στον καναπέ και εσύ στο κρεβάτι μου. Η τουαλέτα στον διάδρομο τελευταία πόρτα δεξιά.

Πήγα και της έφερα μία φαρδιά μπλούζα μου.

Μιχάλης: -Μπορείς να την φορέσεις.

Ζοζεφίν: -Οκ ευχαριστώ πολύ!

Είχε πάει στην τουαλέτα να αλλάξει. Και τι δεν θα έδινα να την έβλεπα γυμνή. Πόσες φορές την έχω σκεφτεί έτσι ένας Θεός ξέρει. Βγήκε έξω και άρχιζα να γελάω υπερβολικά πολύ. Χτυπιόμουν ολόκληρος. Της ήταν πάρα πολύ φαρδιά η μπλούζα μου, πραγματικά άλλα τρία άτομα θα χωρούσαν μέσα. Φαίνονταν τα λεπτά ποδαράκια της και λίγο το μπουτάκι. Ήταν πολύ όμορφη, τα μαλλιά της κάπως μπερδεμένα, ούτε βαμμένη τίποτα, φυσική αυτό μου αρέσει πάνω της η φυσικότητα που βγάζει.