Living with the Beast

Kabanata 1

Parang nag dadalawang isip ako kung itutuloy ko ba ang pag akyat sa tuktok ng bundok na ito.

Sobrang dami ng mga punong kahoy.
Nakakatakot. Paano kapag totoo ang sinabi ni Raymond? Are they monsters? What if kainin nila ako? Paano ako makakatakas kung sa tuktok pa ang mansion nila?

Pero wala namang na kwento si papa na masama tungkol sa kanila, lahat ng kwento ni papa is yung kabutihan na meron ang pamilyang Avantre.

Lumalakas pa lalo ang ulan, at kapag hihinto at mag aantay lang ako dito, wala akong patutunguhan.
There's no turning back. Bukod sa kinuha na ng kakilala ni mama ang bahay na pinambayad 'daw' sa utang, wala akong kakilala na pwede kong tirahan. I don't have friends. Sa school, kapag mayaman ka marami kang kaibigan, kapag hindi ka kasing yaman nila you're just nobody to everyone.

And I don't need friends anyway, I used to live my life without buddies.

Agad kong hinawakan ang payong ko ng bigla itong mahanginan. I really have to get there. Kundi mahihirapan lang ako umakyat sa bundok kapag mas dumilim pa.

Monsters. Beast. They don't exist.
I'm not a child anymore to make believe with those stuffs. This world is about reality, not fantasy.

Kaya kahit may pangamba, sinimulan ko ng ihakbang ang mga paa ko paakyat.

Bumungad saakin ang kakahuyan at huni ng mga uwak na nakasilong sa puno. It's creepy.
Binilisan ko nalang ang lakad ko.

"Aray!" Napadaing ako ng bigla akong nadulas sa maputik na parte ng bundok.

"Bakit ngayon pa" pinilit kong tumayo sa pagkakasubsob, pero nadulas lang ako ulit.

What the heck, lasuglasog na ako nito bago pa ako makarating sa mansion.

Nilibot ko ang paningin ko, at ng makita ko ang isang halaman ay kumapit na ako dun at pinilit na tumayo.

Pinagpag ko ang puting sweater ko, kaya mas lalo lang kumalat ang putik dito. Kaya pinulot ko nalang ang payong at nagpatuloy sa paglalakad.

I'm close to devastation when I finally reached the front double doors of the mansion.

"Finally" I whisper

Sinuri ko ang mansion, sobrang luma ng hitsura nito sa labas, pero halatang matibay. Wala nadin itong pintura at punong puno ng lumot ang mga pader.

Siguro sobrang tagal ng nakatayo ang mansion na ito.

I was about to knock the door ng bigla itong bumukas. Bumungad saakin ang nakaitim na babae. She's scary. She's staring directly into my eyes.

"U-uh hello. Is Mr. Avantre here?" Tanong ko at nag aalangan pang ngumiti.

"Umalis ka na" yun ang natanggap kong sagot sa kanya.

"Pero—" she stopped me.

"Habang maaga pa umalis ka na. Kung ayaw mong magsisisi umalis ka na" sabi niya na diretso lang sa mata ko ang tingin.

Why is she shoo-ing me? Is it about the monster or the beast Raymond talking about?

"Marianna? Who's in there?" Rinig kong sabi ng babae sa loob

"Oh! Thanks God!" Salubong saakin ng babaeng nasa early 40's

"Pumasok na po kaya Miss" sabi ni Marianna sabay ngiti saakin.

What was that?

"Oh darling come on" sabi nung babae at inalalayan akong pumasok sa loob.

Na kay Marianna padin ang mga mata ko, ang kaninang nakangiti niya mukha ay madilim na tumitig saakin ngayon.