Yarın Olacak

Artık olmaz.''dedim bana bile yabancı gelen sesimle ,buna devam edemezdim ama kendime engel olamıyordum. Sonunda neler olacağını biliyordum ve bu beni büsbütün günden güne eritiyordu.Hem aileme bunu yapamazdım gözleri yaşlarla dolmuş anneme,beni her zaman seven babama ve hep arkamda olan ağabeyime.Onlar bunu hak etmemişti .İçinde bulunduğum hastalık zaten onları büsbütün bir boşluğa sürüklüyordu.Ben böyle biri değildim.Geçen yıla kadar okulun en güzel kızlarından biri ,yüzme takımının kaptanı,öğretmenlerin gözdesiydim.Bir de...Can vardı onu tüm benliğimle seviyordum .Hastaneye gelmişti beni ziyarete hem de 1 ay boyunca her gün.Her geldiğinde onu tersledim,bagırdım,gitmesini söyledim ama o hep gelmeye devam etti.Onu üzemezdim günden güne eriyişimi izlemesine göz yumamazdım.benimle birlikte eriyip biten ailem beni yeterince suçlu hissettiriyordu zaten bu arada ben öyküm.Annem bir yazar,babam ise bir ressam sanat,kültür dolu bir evde büyüdüm.eğitimime çok önem verdi ailem .ağabeyim ankarada tıp okuyor.herkes benimde onun yolundan gitmemi istiyor.tabi bende isterim fakat...kanser tüm hücrelerimi sarmışken bu pek mümkün degil.çok sağlıklı beslenmem gerekiyormuş fakat canım hiçbir şey istemiyor.

Doğayla iç içe temiz hava ,bol su bir yere taşındık bedensel ve psikolojik sağlığımı iyi yönde etkileyeceğini düşünüyorlar.her sabah erkenden kalkıp göl kenarında yürüyüş yapacakmışız akşamları dağa çıkıp pınardan su dolacakmışız.bahçeye ektiğimiz doğal şeylerle beslenecekmişiz falan...fakat buraya kötü diyemeyeceğim huysuzluğumu bir kenara atacak olursam oldukça güzel bir yer.odam teras katta, yatağımın üstünde cam bir kısım var buradan yıldızları izleyebileceğim. odamda büyük bir de balkonum var mimar olan dayım bu odayı benim için dizayn etti.ne kadar sevinsem de aklımda bir köşede oturan psikopat öyküm beni mutsuz etmek için elinden geleni yapıyordu''zaten öleceksin kızım ne diye seviniyorsun son günlerini mutlu yaşa diye yapıyorlar''yinede içimdeki bu sese kulak vermedim ne olurdu biraz mutlu olsam bırak çevrem kendime karşı bile o kadar cimriydim ki...zaten üzerimdeki bu baskı ve yanlış arkadaşlıklar beni uyuşturucuya itti beni büsbütün eritende bu.doktorlar uyuşturucu maddeyi vücudumda ilk kez keşfettiklerinde-bir hafta önce- neden bu kadar hızlı eridiğimide buluş oldular...psikolog psikolog gezdik ama kendime engel olamıyordum . her gün kendimi erkan denen o pis uyuşturucu satıcısının yanında buluyordum .maddi durumumuz fena sayılmazdı bunu bilen erkan benden iki katı para alıyordu bende tek kelime etmeden parayı veriyordum .tabi yolunacak tavuğu bulmuştu üzerimden geçiniyordu şerefsiz.

Düşüncelerimden arınarak odamın balkonuna çıktım .evimiz içinde 3-5 müstakil ev olan sevimli bir sitenin içindeydi .karşı evde bir hareketlilik sezdim  galiba yeni birileri taşınıyordu kafamı kaldırdığımda karşı evin teras katından bana bakan benim yaşlarımdaki genç kızı gördüm gülümsedi,bana el salladı umursamadan içeri koştum. bir arkadaşa ihtiyacım yoktu.olsada fark etmezdi uzun bir arkadaşlık olmayacaktı bu sonucunda üzülen o olacaktı...