Yarın Olacak

Bölüm 5:KOZ

öncelikle sayısı çokta fazla olmayan sevgili okuyucularım yeni bölüm için bu kadar beklettiğimden dolayı özür dilerim umarım beğeneceğiniz bir bölüm olur...

Haberi duyduğum anı görmek isterdim.Yüzümdeki endişeyi çok belli ettim herhalde.Annem ve babamın dikkatini hemen çektim

Annem önce davranarak;

-Öyküm iyi misin tatlım?

-İyiyim sadece biraz midem bulanıyor izninizle odama çıkacağım.

Sandalyeyi yavaşça arkaya doğru ittirdim ve annemle babamın endişeli yüzlerine bakarak gülümsemeye çalıştım.

-Merak etmeyin tedavinin yan etkileri...   dedim .yüzleri hala endişeliydi fakat arkamı döndüm ve odama çıktım.

Ne yapacağımı düşünmem gerekiyor. böyle eli kolu bağlı oturamam.orayada tek başıma gidemem. Evet evet benimle birlikte gelecek güvenilir birini bulmam lazım.

Annem? hayır.  Babam? saçmalama öyküm onların güvenlerini kırmak çok büyük bir yük. Şefika abla? hah. ben ne saçmalıyorum?

Abim! evet evet abim yaptığım her ne olursa olsun arkamda olacaktır.hem en çok da ona güvenebilirim .Ankaradan buraya gelmesi biraz zor olur ama ne olacak biricik kız kardeşi için gelir herhalde...

-alo?

-alo öyküm naber ?

-iyi işte abi ne olsun senden naber?

-işte artık son sınavlar çok yoğunum araman iyi oldu biraz kafam dağılır.

sınavlar mı... bunu hiç düşünmemiştim işte.sonuçta tıp okuyor benim gibi boş boş gezmiyor.aaa pardon bende boş oturmuyorum ki gidip adam öldürüyorum(!)

-neyse abicim sınavlar falan ben seni çok meşgul etmiyim sesini duymak için aramıştım.kendine iyi bak.

-sende canım sonra görüşürüz.

 --------------------------------

1 saattir odamdayım ve en ufak bir fikir kırıntısı bulamadım...tek başımamı gitsem acaba?Yok yok daha fazla saçmalmıyım bende. kim kim kim?

bir dakika ya zeynep! zeynep yardımsever bir kıza benziyor.belki olayı yumuşatarak anlatırsam bana yardım eder.Şansımı denemem lazım.

Hemen üstüme siyah ince montumu geçirdim ve zeyneplere gideceğimi söylerek evden çıktım.zaten hemen karşı evde oturuyorlar ne diye mont giydiysem? neyse hızla ilerledim ve zeyneplerin kapısını çaldım. kapı açıldı ve kocaman gülümsemesiyle esma teyze karşımda duruyordu.

-Öyküm seni hiç beklemiyordum içeri gelsene. Gülümsedim ve içeri doğru bir adım attım.Evin içi bizimkinin aksine çok sıradan renklerle döşenmişti.Fakat genel olarak sade bir şıklık hakimdi.

Burnuma çok güzel kek kokuları geliyordu.O an ne kadarda acıktığımı fark ettim.

Esma teyze bana sarıldı ve öptü bende elimden geldiğince samimi bir şekilde karşılık vermeye çalıştım.

-Zeynep'in odası 2. Katta koridorun sonunda. Seni yabacı olarak görmüyorum kendi gidebilirsin değil mi? Dedi olumlu anlamda başımı salladıktan sonra merdivenlere doğru yöneldim.

2. kata geldiğimde koridorun sonunda iki oda olduğunu gördüm. Kahretsin! Ya yanlış odaya girersem en iyisi anahtar deliğinden bakayım odanın şekline göre kimin odası olduğunu anlayabilirim herhalde.

Önce sağ taraftakine gittim bu odada siyah ve beyaz hakimdi duvarda grup posterleri vardı.bir gita...

-öyküm? O tarafa doğru döndüğümde başımda dikilen Zeynep'i gördüm.

-z..z..ze...Zeynep ş...şey b..ben

-odam bu tarafta. Dedi ve güldü. Of ya yanlış anlamıştı işte.çok utanmıştım utandığım zaman bunu dışarıdan bakan herkes çok rahatlıkla anlayabilir. Zeynepte anlamış olacakki;

-kıpkırmızı oldun bu kadar utanılacak bir şey yok Kuzey'in odasını dikizleyen ilk arkadaşım değilsin. Ona ölümcül bir bakış attım ve;

- Ne alakası var? Saçmalıyorsun bence. Sadece odanı bulmaya çalışıyordum. Dedim. Beni sakinleştirmeye çalışır gibi gülümsedi ve;

-Tamam canım kızma. Dedi. Nasıl kızmayayım böyle bir şey aklımın ucundan bile geçmedi... neyseki şuan ona iyi davranmam lazım yoksa elimden çekeceği vardı.Gülümsemeye çalıştım ve ;

-yok canım ne kızması yanlış anlamışsın belli ki.gülümsedi ve kapı önündeki bu uzun konuşmadan sonra beni odasına davet etti.Odası klasik bir genç odasıydı. Mor rengin hakim olduğu bu oda benimkine göre küçüktü fakat oldukça sevimliydi.

-seni beklemiyordum. Dedi

-seninle sohbet etmek istiyorum canım sıkıldıda. Yine gülümsedi (bu kız neden sürekli gülüyor?)

-Benimde canım sıkılıyordu zaten iyi etmişsin gel şöyle oturalım.dedi ve camının önündeki koltuğu gösterdi.yavaşça ilerledim ve koltuğa oturdum galiba sohbeti benim başlatmam gerekiyor;

-Eee nasıl gidiyor?

-İyi senin?

Bu ne sıradan bir sohbet böyle kötü desem nedenini sorar böylece anlatabilirim evet evet öyle yapmalıyım.

-pek iyi sayılmaz...

-ne oldu ki canım zaten solgun görünüyordun.

-zeynep sana güvenmek istiyorum çünkü beni anlayabilecek tek kişi senmişsin gibi geliyor.zaten başka arkadaşım da yok.

-tabiki bana güvenebilirsin çok iyi sır saklarım. Dedi ve güldü. Dalga mı geçiyor anlamadım ama birazdan anlatacaklarımı birine söylerse sonuna kadar yalanlarım.

Herşeyi olduğu gibi anlatım ve beni kocaman açtığı gözleriyle dinledi. Çok şaşırdığı belliydi. Herhalde normal bir sır bekliyordu. Ahmetten hoşlanıyorum. Mehmet beni öptü gibisinden ama duydukları karşısında bayağı afallamıştı.

-n..nn..nasıl yani?

-bana yardım edecek misin?

-bir adam öldürdün ve...

-isteyerek öldürmedim kendimi korudum. Dedim cümlesini tamamlamasını beklemeden.

-bilmiyorum öyküm bu çok korkunç bir şey... sürekli gülen o kız birden ciddileşmişti.

-ama ona engel olmasaydım bana yapabileceklerini düşün Zeynep kendimi korumam gerekiyordu. Zeynep düşünceli düşünceli bakıyordu bana. En sonunda konuşmaya başladı;

-Gazetede bir yazı okumuştum kola parmak izini yok ediyormuş.

Söylediği şey beni güldürmeye yetmişti...

-yani yardım edecekmisin? Dedim olumlu anlamda başını salladı ona sarılmamak için kendimi zor tuttum.

-ne zaman hallederiz?

-yarın sabah erkenden işe koyulalım bence. Dedim. Yine sadece olumlu anlamda başını salladı.

-o zaman ben artık gideyim. Dedim.

Ayağa kalktım. Kapıya doğru baktığımda kapının kenarına doğru yaslanmış olan Kuzey'i gördüm. Elleri ceplerindeydi ve ifadesiz bir biçimde bakıyordu.

Kahretsin şimdi bu çocuk tüm konuştuklarımızı duymuş muydu?