Uncover

Hoofdstuk 36

*3 weken later*

*Katie* 

Ik werd wakker doordat ik de zon op mijn gezicht voelde. Ik ging rechtop zitten en keek naar de stoel die naast mijn bed stond. Hij was leeg. Niet de eerste keer, want Thomas is al bijna twee weken niet meer geweest. En als hij er is is hij afwezig. In de twee weken dat Thomas er niet was heb ik een heel groot deel van mijn gedachten terug gekregen. Ik weet bijna alles weer. Ik denk dat ik nog wel wat stukjes mis, maar die kunnen mijn vrienden en familie ook vertellen. 

De dokter kwam binnen met een bezorgd gezicht. "Goedemorgen Katie", zei ze. "Hi", zei ik bang voor wat ze hierna gaat zeggen. "Ik heb goed nieuws en wat minder goed nieuws", zei ze. Ik keek haar bang aan. "Oké het is slecht nieuws." "Wat wil je eerst horen", vroeg ze daarna. "Het slechte nieuws", ik keek haar aan wachtend op het nieuws. "Het goede nieuws eerst maar." "Je mag naar huis, maar ik stel wel voor om een tijdje bij je ouders te wonen of je ouders bij jou." "Was dat het slechte en het goede nieuws?" vroeg ik opgelucht. "Nee het slechte nieuws komt nu", de dokter ademde diep in en begon. "Thomas heeft een zelfmoord poging gedaan. Hij heeft een hele boel slaappillen genomen. Hij heeft het wel overleefd, maar hij is in kritieke toestand", ze keek me niet aan. Ik dacht dat ik een hardverzakking kreeg. Waarom zou hij zoiets doen? Omdat ik hem niet herinner? Zou hij het gedaan hebben in die twee weken dat hij niet kwam opdagen? Wat moet ik doen Moet ik naar het toe?, of moet ik het gewoon laten? Nee Katie je moet er heen.

"Kan ik hem zien?", vroeg ik. De dokter knikte. Ik kwam uit bed en trok mijn trainingsbroek aan en volgde de dokter. "Je kan gewoon tegen hem praten en waarschijnlijk hoort hij ook wat je zegt, maar hij zal geen reactie geven", zei ze voor ze vertrok. Ik aarzelde heel even voor ik naar binnen ging, maar opende toch de deur. "Hi", zei ik. Ik ging naast zijn bed zitten. "Alles goed?" "Nee natuurlijk niet wat een domme vraag." Ik keek hoe hij daar lag en dat maakte me verdrietig. "Ik heb mijn geheugen weer terug, denk ik. Misschien mis ik kleine stukjes, maar het grootste en belangrijkste delen weet ik wel." "Ik zou je met rust laten, want je ziet er erg moe uit", zei ik en liep naar de deur. Ik keek nog één keer om en liep weg. Ik ga nog wel een keer naar hem toe vandaag, alleen vlak voor ik weg moet. 

Ik liep naar mijn kamer toe en ging mijn spullen inpakken. Ik had niet zoveel spullen mee, dus ik was snel klaar. Wacht ik moet mijn ouders nog bellen, bedacht ik me. Ik pakte mijn telefoon en belde mijn ouders. 

"Hi mam kan je me ophalen en thuis brengen", vroeg ik. 

"Ja natuurlijk ik kom er nu aan", zei mijn moeder. 

Nog voor ik haar kon bedanken hing ze al op. Ik weet dat ze gewoon blij is dat ik naar huis mag, maar ze is iets te enthousiast. Ik ging op mijn bed zitten en keek naar het zwarte scherm van de tv in mijn kamer. Ik vroeg me opnieuw af waarom Thomas zelfmoord zou plegen. Het is raar, want hij leek nooit depressief ofzo. Natuurlijk keek hij wel verdrietig, maar nooit zo erg dat ik me zorgen ging maken. Zou ik het gewoon verkeerd hebben gezien? Maar hij heeft geen één keer gehuild. Hoe moet ik dan weten dat hij niet goed in zijn vel zit? Had ik het aan moeten voelen? 

Ik zat zo verzonken in mijn gedachten dat ik mijn moeder niet hoorde binnenkomen. "Heb je je spullen al gepakt?", vroeg ze. Ik knikte en pakte mijn tas die op de grond stond. "Mam kan jij deze naar de auto brengen dan ga ik nog heel even langs Thomas", zei ik. Mijn moeder knikte en ik liep naar de kamer van Thomas. Ik nam aan dat mijn moeder het wist van hem anders dan zou ze niet knikken. Ik opende de deur naar zijn kamer en zag dat er onderzoekjes bij hem werden gedaan. Ik hoorde zijn stem antwoord geven op een vraag. 

Wat is hij al wakker dan?