The Playgirl | Cassandra Ylliana (Revising)

Chapter 10

Chapter 10

"HINDI PA BA UMUUWI SI HUNT?" Tanong ko sa isang kasambahay.

"Hindi pa po mam." Malumanay nitong sagot.

Napabuntong hininga nalang ako. Ilang araw nang hindi umuuwi si hunter. Kahit hindi ko gusto ay nag-aalala parin ako sakanya.

He's my son's father after all.

Bumalik nalang ako sa itaas at nahiga. Dapat ay hindi ko siya iniisip I should be thinking about my son not some asshole.

Ilang sandali pa'y nakarinig ako ng mga yabag mula sa labas ng kwarto ko. Maingat naman akong bumangon at walang ingay na tinungo ang pintuan. I can hear some voices kust outside the door. It's like someone is having a conversation over the phone 'cause I can only hear one voice.

"Yes, I'll take my medicine. Don't worry about me, I can handle myself. I'll just see you in our next meeting. Bye."

Unti-unti ko namang inalis ang tenga ko sa pintuan at maingat na bumalik sa higaan ko at nagtulog-tulogan.

The door creaked open, a sign that he already entered.

"Cassandra..." I heard him called.

I acted like I didn't even heard him. Patuloy ko lang ipinikit ang aking mga mata.

His footsteps became more loud and clear as he reached my bed. I heard him sigh before sitting unto my bed and a warm hand gently touched my cheeks and gently carressed it.

"Namiss kita. I'm sorry for not showing for a while."

Nanatili pa rin akong nakapikit kahit na pigil na pigil ko a sa sarili ko na imulat ang mga mata ko.

Naramdaman kong tumayo na siya mula sa pagkakaupo sa kama ko at ang mga yabag niyang papalayo. I heard the door closed and then I opened eyes.

Inilibot ko ang mga mata ko sa buong kwarto. My eyes landed on a piece of paper just right my bedside table, folded.

Kinuha ko ito at binuklat, only to see a poem there.

I started to read it.

Patawarin mo ako, mahal ko sa aling mga nagawa
Walang awang nagdusa dahil sa pusong nasaktan
Hanggang ngayon ikaw pa rin ang mahal
Lumipas man ang mga taong puso ko'y galit lang ang laman

Sana'y bigyan mo pa ako ng pagkakataong makabawi sa'yo
Mula sa mga kawalang hiyang nagawa ko
Bugso ng galit na nadarama ay aking pinabayaan
Kahit alam kong sa puso ko'y ikaw lang ang laman

Hihingi ako ng patawad sa'yo kahit ilang taon pa ang lumipas
Sapagkat ika'y laman nito
Walang ibang babae ang nakapasok sa kaibuturan ng aking puso
'Pagkat ika'y aking ikinulong at hindi na muling pinalabas pa

Sana tanggapin mo ang alay kong pag-ibig 'o aking sinta
Dahil minsan lang sa buhay ang makadarama ng totoong pag-ibig
Taon man ang sinayang ko sa paghahangad na makaganti sa'yo
Pangalan mo pa rin ang sinisigaw ng puso kong ito

- H.M

I was stunned.

Is this real or he's just playing with me again?

Is this revenge or he never stopped loving me from afar?

Napasinghap nalang ako ng hindi ko namalayang may mga luha na palang tumutulo sa mata ko. I... I still can't believe because of this sudden revelations.

Pinahid ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi ko at inangat na ang ulo ko. I was more stunned when I saw Hunter at the door. Nakahalukipkip siya habang nakatingin sa'kin ng seryoso.

"Hunter..." Iyon lang ang inutas ng mga labi ko.

Umalis siya mula sa pagkakasandal sa may pintuan at unti unting lumapit sa paanan ko at lumuhod para makapantay ko siya.

"Stop crying, it's not good for the baby." He said then wiped my tears.

Hindi ko na mapigilang humikbi at niyakap siya.

"I'm sorry for what I've done to you years ago Hunt! Hindi ko sinasadya 'yon. Hindi totoo ang lahat ng sinabi ko. Please forgive me!" Mas sumiksik pa ako sa leeg niya.

Inhaling his scent made me calm.

He was rubbing my back gently like stopping me from crying.

"Shh... I know that already."

Hindi ko pinakinggan ang sinabi niya at patuloy lang na umiyak. He was hugging me back and it feels like heaven. This is what I've always dreamt of. To be back from the arms of the man I loved the most. Words aren't enough right now for us to listen, we only need our hearts connected and the silence to tell us that somehow, we're okay.

STONEMIKAELSON