Chapter 12

8.3K 160 10
                                    

Chapter 12

DISMAYADONG inilapag ko ang hawak na kutsara at tinidor at tuluyan ng nawalan ng gana.

Tulala lang ako sa pintuan, hinihintay na sana umuwi na siya dahil namimiss ko na siya. I know this is a pregnant thing.

Mag da-dalawang araw nang hindi umu-uwi si Hunt at nag-aalala na ako kahit hindi dapat. But I'm scared. Scared of what he'll say to or do to me kapag nalaman niya ang totoo na may anak kami.

That night on his confrontations, I didn't answered him. Alam kong nakakahalata na siyang may tinatago pa ako sa kaniya pero, hindi pa ngayon ang tamang oras para sabihin 'yon.

Now, I think I'm about to regret my decision.

Nilinis ko na ang pinagkainan ko at matamlay na umakyat sa kwarto namin. I suddenly feel tired.

Nang makaihiga ako, kaagad akong nakatulog nang hindi ko namamalayan.

"WAKE UP."

A manly voice whispered near my ear.

Dahil doon ay nagising ako at tiningnan kung sino iyon. It was Hunt and he was holding a tray with foods in it.

Unti-unti akong bumangon habang kinukusot-kusot pa ang mga mata. Tiningnan ko kung anong oras na ang I've been asleep for almost 2 hours.

"You're home..." My voice sounds raspy.

He just smiled bago inilapag ang tray sa kama. I was shocked when he suddenly hugged me tight then kissed my forehead. "I'm sorry ngayon lang ako naka-uwi. I just did something very important." He whispered while I stilled in my place.

Nang bumitaw na siya sa'kin, tiningnan ko siya sa kanyang mga mata at ngitian. "O-okay lang."

"Now let's eat."

Tiningnan ko ang mga inihanda niya, meron doong french toast, tocino, scrambled egg and rice.

Tumingala ako sa kaniya at umiling ako. "I just ate two hours ago, Hunt."

"Maliit lang ang kinain mo. Hindi mo pa nga naubos. Now eat. It's for you and our baby anyway."

I obliged and we ate. After how many minutes we finished our foods then he tucked me to bed again.

"Now rest. We'll talk later." Seryoso nitong sabi.

Lumunok ako at iniwas ang tingin sa kaniya. I can feel the fear slowly creeping into me. I hope he won't ask for things that I'm not ready to answer yet.

I nodded at him at inayos na ang pagkakahiga ko. His footsteps was getting faint until I heard the door closed. He was out already.

I sigh at nagtalukbong sa kama.  I am very sorry for lying at the both of you Rockhilles Damon and Hunter. I'm sorry If I'm too scared to tell you guys the truth.

A HAND WOKE ME UP from my deep slumber.

Kaagad naman akong nagmulat at pinilipit ang nagmamay-ari ng kamay na iyon na ikinasigaw nito dahil sa bigla.

"Cassandra! What the hell are you doing?!" Galit na sigaw ni Hunter sa'kin bago mabilis na kumawala sa hawak ko.

I can't find any words. Nakatanga lang ako sa kaniya at parang tulalang nakatingin lang sa kawalan. What the hell did I just do? Now he'll ask more questions because of that.

"Saan mo iyon natutunan?" Tanong niya habang hinihilot ang brasong hindi naman napuruhan.

Tumingin ako sa kaniya at nauutal na nagsalita. "N-noong nakaraang mag gym ako. May i-isa akong kasamang tinuruan ako para sa protection purposes ko..."

Seryoso pa rin siyang nakatingin sakin at hindi nagtagal tumango-tango na rin.

"I see..."

He went to me and sat beside me.

"You did hurt my arms a little but yong ginawa mo parang expert ka na doon at parang wala na kang sayo."

Damn it.

"Are you telling the truth, Cassandra?" May halong banta ang tinig niya.

Tumango ako. "Of course. It's for my own defense and protection too. Ayaw ko din namang mapahamak ang ana-" napa-ubo ako. "I mean ayaw ko rin namang mapahamak ang mga kamag-anak ko at ang mga kaibigan."

"Hmm... very well," he paused. "Do you know how to handle a gun?"

Umiwas ako ng tingin at umiling. Kung alam mo lang Hunt. Gun is like my bestfriend... noon.

"Pardon that. Let's go to our real topic and the purpose why I'm here."

Doon naman ako napaayos sa pagkakahiga.

"I want to ask question about you," he stopped in mid air and look at me straight in the eye. "About what happened to you when we broke up and where did this scar came from."

Pagkatapos niya yong sabihin, inangat niya ang damit ko at hinaplos ang nalaking peklat na nanggaling mula sa pagpapa cesarian ko kay RD noon. It was supposed to fade pero ayaw kong ipatanggal. I want to see every detail of it. But now I think I'm about to regret it.

His eyes tells me that I won't ever dare to lie at his face because he'll eventually know things. He was born because of that.

"Tell me."

STONE MIKAELSON

The Playgirl | Cassandra Ylliana (Revising)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon