Ace Academy: School Of The Elites

Chapter IV~ Cold Corpse

》Cafeteria

"Carra! Ano io-order mo?" I asked her.

"Umm.Kahit ano na lang siguro.Lahat naman kinakain ko eh."She replied.May mannerism pala itong si Carra, yung pagr-rub niya ng hand niya sa hand ko.Para kaming naga-apir ng ilang beses dito.Mejj weird pero I like her.Ang gaan pala sa pakiramdam ng may kaibigan.After the incident kasi wala na akong pinagkatiwalaan eh.Mahirap na.It really feels so good to have a 'friend.'I just hope she likes me as a friend too.I hope she feels the same way.

Then all of a sudden, nagka-black out.Nag-panic kaming lahat dito.I also heard screams galing sa dulo nitong cafeteria. Carra just held my hand firmly.Para bang alam niya na kung ano ang  susunod na mangyayari.Her hands were shaking.I was about to ask her when I heard a Gunshot.It seems na ako lang ata ang nakarinig nun at mukhang ako lang nag-react.Nagtatalo na ang isip ko kung pupuntahan ko ba yung exit ng Cafeteria para malaman ko kung ano nangyari. But there's a part of me na nagsasabing dito lang dapat ako and I shouldn't meddle with people's businesses.

Curiousity got the best of me as I found myself running immediately to exit.

"Carra.Stay here.I'll be back." I told her.Before I take a step, she held my hand again to make me stop.Pero hindi pa din talaga tumitigil itong curiosity ko kaya sabi ko sa kanya na wag gagalaw.It's dangerous.Wala na siyang nagawa kaya binitawan niya na rin ako.

Pagkalabas ko ng cafeteria, I saw a corpse.Hindi ko napigilang mapaluha sa nakita ko.Everytime na nakakakita ako ng patay napapaluha ako.Siguro sa takot or gulat.The deceased person was someone I knew.He's my classmate. He was brutally killed.I never knew death could be this tragic.

Nakatulala pa din ako sa kawalan pero agad agad akong bumalik sa realidad nang bigla kong mapansin na hindi lang pala ako ang tao dito.I saw another man standing infront of me.He was holding a pocket knife.He was none other than the so-called Campus King, Chaos Stephano Francesco! I tried to hide my fear but it was overwhelming! Tears were starting to fall in my eyes but I prevented them.I didn't want look weak infront of everyone. Especially him..

This is it.Huh? Mamamatay na ako.Wow.For sure ako na isusunod nito.Ohwell.I'll just close my eyes and accept the fact that Life is unfair.Tsk.Edi sana sinabay na lang ako sa trip na pagsundo ni kamatayan kila kuya para hindi na siya nahirapan diba? Hay.Ayan na nararamdaman ko nang binubuhat ako.Baka plano niyang itapon ako sa bangin.Sabagay papel lang ako kumpara mo sa kanya na isang bato.

After a few seconds na nakapikit ako...

.

.

.

.

Ang tagal naman! Susmeyyo.Pa-suspense eh noh? Kung kailan prepared na ako eh ang fail pa.xD

I therefore conclude  that life is full of surprises.Life is full of many Epic Fails.That I wouldn't even deny.

Imbis na yung ine-expect ko yung mangyari, kabaliktaran ang nangyari.I felt a hand slowly carresses my hair, tugging it at the back of my ear.Naramdaman ko ding may humalik sa bumbunan ko na para bang isa akong fragile new-born baby.Kasi I was having a bad hair day talaga ngayon.Hanggang ngayon nakapikit pa din ako.At hindi lang basta nakapikit ah! Yung dalawang kamay ko nasa mukha ko! Kasi nga natatakot akong makita yung corpse so I covered my face using both of my hands. Ito talaga weakness ko eh.I was shaking uncontrollably. My knees became weaker all of a sudden.Ano ba naman yan para akong bata dito.Natatakot talaga ako eh. Naalala ko kasi yung time na namatay sila.Parang ganito din yun eh.I realized na hindi pa din pala talaga ako nakaka-get over doon sa pangayayaring yun. My eyes widened in shock.This is the second time na may nakita akong ganito...

Nagulat na lang ako nang bigla niyang nilapit ang lips niya sa tenga ko.It was like he's kissing my ear! I could feel his warm breath tickling my ear.Pero I didn't react.Ganoon pa din ang posisyon ko.Then he muttered those words.

"Scaredy Cat." I could feel his lips widen kasi nakadikit pa din ito sa tenga ko.I could feel him grinning.Inaasar niya ba ako? Kasi kung oo, aba eh success! Victory! Kasi asar na asar na ako ngayon sa kanya!

When I opened my eyes, he was already out of sight.Ano yun mumuh na naman? Nako.Chaos Stefano Francesco ah! Nakakailan ka na.Mabuti na lang at good girl 'kuno' ako ngayon.

Pero ang pinagtataka ko lang,wala na ako dun kanina.Nasa ibang lugar ako.I just found myself sitting near a fountain.Wala na ako dun sa Scene Of The Crime.Yey! Kaya pala wala na akong off feeling.Napalitan iyon ng nakaka-relax na feeling.Kasi nakaharap ako sa fountain eh.Ay alam ko ito! Nakalagay dun sa Book.Isa daw ito sa mga tourist attraction sa school na ito.Ano nga ulit tawag dito?

Fountain Of Wishes! Ayun.May kasabihan sila dito na pag naghulog ka daw ng isang importanteng bagay sa iyo, eh kahit anong hiling mo tutuparin daw ng fountain na ito.OhWell kasabihan lang naman iyan eh! Malay ko ba kung niloloko ako niyan.Pero there's no harm in trying.Kaya might as well subukan na.Wala namang makakakita ng kagaguhang gagawin ko.Kahibangan man ito pero

.Bahala na!

Lumapit ako sa Fountain at humiling.

"Huy.Kung totoo ka man.Eto oh.Ibibigay ko sa'yo itong isang pirasong hikaw ko sa kanan. Importante ito sa akin kasi ito yung huling regalo sa akin ni Mama bago siya pumanaw.Ang hiling ko lang naman is Yung sumaya ako..

Sana..may dumating na tao sa buhay ko..Yung hindi ako iiwan.Hindi magsasawa sa akin.Pagcha-tiyagaan ako kahit ganito ako.Tatanggapin ako kung sino talaga ako.At yung mamahalin ako ng tunay at buong buo.Yung taong kaya kong pagkatiwalaan.

Sobra ba akong selfish? Kasi simula nung iwan ako nila Kuya Nick parang hindi na ako muling naging masaya eh.Masama bang ihangad na maging masaya kahit paminsan minsan lang? Alam ko mukha na akong tanga dito pero sinasabi ko lang naman yung totoo kong nararamdaman eh.Di ako plastik nuh.Ahaha.Sige thank you FOW(Fountain of wishes) ha.Mejj magaan na pakiramdam ko ngayon. "

Pinahid ko na yung luha sa mga mata ko at nagsimula nang umalis pero hinarangan ako ng gang.

Again..Di na tlaga natuto itong mga ito eh noh. Oh no.I'm dead for sure.Di ako makalaban ngayon.I'm in a state na nahihirapan akong huminga.Oopsies.May Asthma pala ako.I forgot to bring my inhaler.Grabe lungs.Ano gagawin ko? Bahala na!

Bago pa man sila makagalaw, natigilan sila ng may aninong dumating.Hindi ko na nakita kasi parang anytime, magpa-pass out na ako eh.Bigla itong nagsalita...

"10 seconds..I'll give you ten seconds to run for your lives."Sabi niya with full authority. Makapagsalita naman ito kala mo siya may-ari nitong School eh. xD

Nagulat naman sila dahil nakita nila ang pinakamataas at respetadong tao dito sa School. "Run.Or else.."

"Fuck.We're screwed! ! Let's get outta here! " They ran as fast as they could. Ha.Cowards.

Ramdam na ramdam ko na ang pagkabigat ng mga mata ko.Nahihilo na ako.Shit.Wala akong inhaler!Nahihirapan na akong huminga..