Ace Academy: School Of The Elites

Chapter XII ~ Bittersweet Goodbye

I silently followed the dazzling creature as he lead me to the Cemetery. "What the heck is this,Chaos?" I hissed. Gosh, what is his problem? 

"Talk or Die. Raven." He glared at me. Pigilan niyo ako hindi ko alam kung ano magagawa ko dito sa lalaking 'to! What the hell is he talking about? 

"What the?! Ano bang sinasabi mo? Hindi kita maintindihan."  Naramdaman kong nagpipigil na siya ng galit niya. Ano ba kasing ikinakagalit niya? Umaandar na naman ang pagka moody nito ni Chaos ah.

Napahilamos siya sa mukha niya at tinignan ako ng deretso. "Divulge the information right now, Aphrodite.Anong nakita mo kagabi?" He sternly asked me.His gaze never leaving mine. "Talk or you'll regret it." Pagbabanta niya. 

"Hindi ko alam ang sinasabi mo. "Patay malisya kong sagot sa kanya. Ibinuka niya ang bibig niya pero hindi niya na naituloy pa ang sasabihin niya dahil nakarinig kami ng putok ng baril na nanggaling sa Ace Academy. Nagkatinginan kami ni Chaos.Pareho kaming nagtaka kung ano na ang nangyayari.

"Stay here.Don't move."Tumakbo si Chaos papunta sa Ace Academy. Susundan ko na sana siya nang may narinig akong isang putok ng baril na galing sa likod ko. I slowly turned my head to see who it was. 

I knew this day would come. Sooner or later, kailangan ko rin siyang harapin.. 

"Hunter Mendoza." I whispered in horror. I didn't know na ganto kaaga niya ako sisingilin sa mga nagawa ko sa kanya dati.I'm more than ready to face the consequences. 

He was disgusted upon seeing me.Hindi ako bulag para makita iyon. Nakatutok sa akin ng isang Desert Eagle .50 Pistol Gun. 

"It's great to see you again. Rouzienne." Pagsisimula niya. Ngumisi ito at tinignan ako mula ulo hanggang paa. "And I would love to see you crawling on the ground while slowly... gradually losing your life!" Buong poot niyang sabi sa akin habang ikinasa niya na ito.Hindi ko siya masisisi.It was my fault in the first place.Hanggang ngayon, hindi pa din nawawala sa isip ko ang nangyari dati.  

Prague,France. Dito nagsimula ang mga kalungkutan ko. Nasa France ako nag-aral ng isang taon bago ako lumipat sa States. Sa France ko nakilala si Hunter.At first,akala ko magiging masaya ako.Pero hindi eh. Akala lang pala yun. Dahil dito, I have ceased to believe in happy endings. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 I met him. I trusted him. I loved him.He was my best friend. Para ko na siyang kuya.Pero hanggang doon lang iyon. I treated him as family at ganoon din siya sa akin. He introduced me to his girlfriend. I still remembered that day. 

"Dia, I would like you to meet my girlfriend and fiancee, Margarita Chavez."  I smiled at the beautiful blonde-haired lady. She was simple yet elegant. 

"Hi." I waved at her and she gave me a small smile. 

"Hello." She sheepishly replied. 

Nakilala ko siya. She was like a sister to me. Pero hindi pala lahat ng tao totoo sa'yo.It was all for show. GInawa nila iyon para makuha ang tiwala ko. Silang dalawa.. Narinig ko sila eh. I heard it. Loud and Clear! 

"What are we gonna do, Hunter? I don't wanna do this anymore! I don't wanna kill her. She's an angel. Wala naman siyang nagawang kasalanan to deserve this!" Margarita cried. "I wouldn't hurt someone like her." Pagpapatuloy niya.Then I saw something flashed in their eyes. Guilt? 

"I know that, babe! Pero wala tayong magagawa. An order is an order! Kung hindi natin gagawin 'to tayo ang papatayin nila. Paano mga pangarap natin? May pamilya pa tayong bubuuin diba?"  Pero bakit kailangan pa nilang pumatay ng tao para lang mabuhay sila?