Divergent: Peter Hayes

Verleden

Ik word wakker met mijn hoofd op Peter's borst en zijn arm om me heengeslagen. De opkomende zon prikt in mijn ogen en snel doe ik ze weer dicht. 'Goedemorgen,' zegt Peter zacht. 'Hé,' zeg ik. Ik wil rechtop gaan zitten, maar hij houdt me tegen door me met zijn arm terug te duwen op zijn borst. 'Oeps,' zegt hij grijnzend. 'Ik ken mijn eigen krachten niet.' Ik rol met mijn ogen en grijns. 'Natuurlijk niet, opschepper.' Hij begint te lachen en streelt me over mijn rug.

'Ik heb er lang over nagedacht..' begint hij. 'Maar ik wil je graag vertellen hoe ik zo geworden ben. Wil je het horen?' Ik raak meteen nieuwsgierig . Zou het iets te maken hebben met zijn ouders, zoals Lynn gezegd had? Ik besluit om er een beetje luchtig over te doen en niet meteen te gaan vissen. Dus ik zeg: 'Hoe? Zo lief?' Hij grijnst. 'Dat vind je leuk om te horen, of niet soms?' Ik knik en glimlach. 'Ja, best wel.'

Ik ga nu echt rechtop zitten en Peter doet dat ook. 'Ik wil het wel horen, maar alleen als jij dat echt wil.' Hij knikt. 'Ja, dat wil ik. Wil je eerst iets eten?' Ik schud mijn hoofd. Eten, alsof dat belangrijk is. 'Jij?' Hij schudt zijn hoofd ook. Dan kijkt hij een tijdje voor zich uit, alsof hij zich afvraagt hoe hij moet beginnen. Hij zucht. 'Ik heb het net al zo vaak in mijn hoofd aan je verteld, toen je nog lag te slapen. Ik dacht dat het me wel zou lukken, maar nu..'

Ik leg mijn hand op die van hem. 'Waarom lukt het niet?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ik weet het niet. Ik heb nog nooit hardop gezegd hoe ik me erbij voel. Ik heb het nog nooit aan iemand verteld.' Ik voel me speciaal. 'Neem alle tijd die je nodig hebt,' zeg ik. Hij kijkt een tijdje afwezig voor zich uit, terwijl hij met de vingertop van zijn duim mijn hand streelt.

Dan begint hij te vertellen. 'Mijn moeder is een hele tijd manisch depressief geweest. Waarom ze dat was.. of is, weet ik niet. Dat heeft ze me nooit verteld..' Hij zucht. 'Ze zat dagen voor zich uit te staren. Als ik met haar wilde praten, negeerde ze me altijd. Mijn vader deed ook steeds pogingen om haar te helpen, maar dat wilde ze niet. Na een tijdje had mijn vader er genoeg van en eiste hij dat ze naar een dokter zou gaan om hulp te zoeken. Ik was toen tien.'

Ik probeer het me voor te stellen hoe het is om als tienjarig jongetje een moeder te hebben die depressief is en alleen maar voor zich uitstaart. Dat moet echt vreselijk zijn geweest. 'Mijn moeder begon toen te schreeuwen en ze riep dat ze niet naar de dokter zou gaan. Mijn vader en ik probeerde haar nog een tijdje over te halen, maar toen had mijn vader er genoeg van. Hij pakte zijn spullen en vertrok zonder ook maar iets te zeggen. Hij liet mij achter.'

Ik hoor de pijn in zijn stem en ik knijp zachtjes in zijn hand. Hij zegt even niks meer, maar dan zegt hij: 'Mijn moeder beschuldigde mij ervan dat ik de reden was van zijn vertrek. Dat het allemaal mijn schuld was en dat als ik niet zo'n rot kind was geweest, hij nooit weggegaan was. Een tijdje probeerde ik mezelf nog te zeggen dat het niet mijn schuld was, maar al snel begon ik haar te geloven. Hij had mij immers niet meegenomen en zomaar achter gelaten.'

Ik heb het gevoel dat het nog erger wordt en ik wil het niet horen. Ik wil niet dat hij opnieuw al die pijn beleefd. Maar toch laat ik hem verder praten als hij weer doorgaat. 'Omdat mijn moeder niet werkte omdat ze alleen maar op de bank zat, moest ik zelf aan eten zien te komen. En hoe boos ik ook op haar was omdat ze me in de steek liet, ik kon haar niet zomaar laten verhongeren. Daarom nam ik een baantje, maar dat betaalde niet goed genoeg.'

Hij laat mijn hand los en kijkt me niet aan. 'Toen ben ik begonnen met mensen beroven en in elkaar slaan voor geld en eten. Elke keer als ik een vechtpartij won, was dat weer een maaltijd. Al snel vocht ik elke dag. De jongens die op mij wedden, juichte elke keer als ik iemand in elkaar geslagen had. Daarom begon ik langzaam te geloven dat het goed was. Ik heb zes jaar lang aangehoord dat het geweldig was wat ik deed en daarom kreeg ik het idee dat dat ook echt zo was. En door de pijn van mijn slachtoffers vergat ik mijn eigen pijn even.'