Divergent: Peter Hayes

Een grote schok

Maar ook al zit het goed tussen Peter en mij, we hebben toch besloten om niemand te vertellen over ons. We zijn van mening dat dat alleen maar negatief uitkomt. Lynn was al zo kwaad geworden toen ze erachter kwam dat ik Peter leuk vindt en als ze weet dat we iets hebben, zal ze ons alleen maar uit elkaar drijven. En het gaat net beter met Peter.

We wilden eigenlijk het huis binnengaan, maar uiteindelijk staan we áchter het huis te knuffelen. Ik kan hem gewoon niet loslaten en het huis binnenlopen. Doen alsof het me niks kan schelen dat hij er is.. dat kan ik gewoon niet. Maar we weten allebei dat het beter is als niemand van ons weet en daarom zal het toch moeten.

'Ik zou willen dat je gewoon bij me zou komen zitten en ik je vast zou kunnen houden,' zegt hij terwijl hij naar achteren leunt. Ik glimlach. 'Het is maar voor even.' Hij zucht. 'Nee, serieus.. waarom doen we het niet gewoon?' Ik kijk hem aan. 'We hadden toch afgesproken om niemand te laten weten van ons?' Hij knikt. 'Ja.. dat weet ik wel, maar ik weet niet of ik dat kan.' Ik glimlach weer. 'Ik weet ook niet of ik het kan, maar het is maar voor even.' Ik streel met mijn vingertop langs zijn wang. 'Het is beter als niemand het weet. Niet nu.' Hij knikt en buigt zich voorover om me een kus te geven.

Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo verliefd zou kunnen zijn op iemand. En zo snel al.. Maar als ik alleen de woonkamer binnenloop terwijl Peter nog buiten is, voel ik dat ik ontzettend graag naar hem toe wil. Ik ga bij Lauren, Lynn, Christina en Uriah zitten en ik doe net alsof het me niks kan schelen dat Peter een paar minuten na mij binnenkomt en op zijn vaste plek gaat zitten.

Alles in mij schreeuwt dat ik naar hem toe wil. Ik probeer mijn blik af te wenden, maar elke keer kijk ik weer naar hem. En hij ook naar mij. Gelukkig valt het niet op, omdat Lynn aan het praten is over de actie tegen Eruditie. Over een paar dagen zal het zo ver zijn, dan zullen we proberen Jeanine tegen te houden. Het onderwerp interesseert me wel, maar ik kan me niet concentreren met Peter in de buurt.

Waarom ben ik hem zo leuk gaan vinden? Een normaal persoon zou op afstand zijn gebleven van hem, zeker omdat hij zo agressief is geweest en al die foute dingen heeft gedaan. Maar ik ben van mening dat hij ook een kans verdiende, en daarom was ik naar hem toegegaan. Maar het was pas toen hij naar me toegekomen was toen ik stond te huilen, dat ik écht anders over hem dacht dan de anderen.

Hij was naar me toegekomen om te kijken hoe het met me ging. Iets wat zelfs mijn vrienden niet gedaan hadden. Nu ik daaraan denk, wil ik zo graag naar hem toe dat ik het gewoon bijna doe. Maar ik herstel me en ik zeg dat ik even naar buiten ga. Ik werp nog een blik op Peter, die ook naar mij kijkt, en ik hoop dat hij over een paar minuten ook naar buiten komt. Niet nu, want dat zou veel te veel opvallen.

Als ik buiten ben, snuif ik de frisse lucht van de avond op en besluit ik om rond het huis te dwalen, zodat ik Peter makkelijk zie als hij buiten komt. Ik loop net langs een ander huis als ik ineens van achteren vastgegrepen word. Ik word tegen de harde, koude muur aangeduwd en ik draai me om. Edward drukt me nog een keer tegen de muur, zo hard dat mijn rug pijn doet. 'Zo, gezellig zeg!'

Ik kijk hem niet-begrijpend aan. 'Edward, wat doe je? Laat me los.' Hij schudt zijn hoofd. 'Nee.' Is dit een grap of zo? Met dat ene oog kijkt hij me aan. 'Ik heb jullie gezien vanmiddag. Zag er erg intiem uit, hoor.' Ik voel dat ik rood word. Heeft hij me gezien met Peter? 'Ik denk dat ik ook maar op dat grasveldje ga liggen met jou, hoe vind je dat? Dat zal Peter ook erg leuk vinden.'

'Edward, laat me los..' Hij schudt zijn hoofd. 'Weet je, hij heeft me pijn gedaan. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik nog maar één oog heb. En ik heb hem nooit teruggepakt.' Ik probeer los te komen, maar hij is veel te sterk. 'Dus ik dacht: misschien kan ik hem nu terugpakken.' Ik kijk hem niet-begrijpend aan. 'Wat bedoel je? Ik ga je geen informatie geven en ik ga je al helemaal niet helpen.'