Divergent: Peter Hayes

Belofte

'Waar was jij de hele nacht en dag gebleven?' bromt Lynn als ik de woonkamer binnenkom en bij haar, Lauren, Christina en Uriah ga zitten. 'Ik dacht héél even dat Peter je vermoord had en je ergens begraven had.' Het doet me pijn dat ze zo over hem praat. Ik haal alleen mijn schouders op en begin te eten. 'Nou?' dringt Lynn dan toch aan.

Ik zucht. 'Ik had gewoon geen zin om terug naar binnen te gaan en toen heb ik ergens buiten in het gras gelegen.' Het is half waar. 'Was het niet koud?' vraagt Lauren dan bezorgd. Ik haal mijn schouders weer op. 'Niet echt.' Lynn lijkt nog steeds niet tevreden te zijn, maar dat is dan jammer. Na het eten loop ik naar boven en ga ik meteen op mijn matrasje liggen om na te denken.

Peter wil tijd om na te denken over zijn gevoelens voor mij, die wel echt zijn. Hij is het alleen niet gewend om die gevoelens te hebben en daarom wil hij erover nadenken. Ik geef hem zoveel tijd als hij nodig heeft. Als we maar wel veel tijd over hebben samen.. Ik onderdruk die gedachte en doe mijn ogen dicht.

Ik probeer te slapen, maar ik zie alleen maar Peter voor me die me zoent en over mijn rug streelt. Ik wil zo graag naar hem toe om zijn armen echt om me heen te voelen, maar dit beeld is ook wel fijn. Heel langzaam zak ik weg en droom ik over Peter.

Als ik wakker word, besluit ik om even snel te douchen. Na het douchen en afdrogen merk ik dat er maar één schoon shirt in mijn tas zit. Het blauwe shirt met drukknoopjes, uit Eruditie natuurlijk. Ik trek een spijkerbroek aan en loop dan naar beneden voor het ontbijt. Om de rest te ontwijken en omdat ik snel naar Peter wil, eet ik snel en ga ik daarna weg.

Mijn hart begint woest te bonken als ik hem op het grasveld zie zitten. Snel klim ik over het hekje heen en sluip ik naar hem toe. Maar op het allerlaatste moment besef ik dat het misschien niet zo'n goed idee is om hem te laten schrikken en ga ik gewoon naast hem zitten. 'Hé,' zeg ik. Hij kijkt me aan en glimlacht. 'Hé!' Ik vind het fijn dat hij weer opgewekt is. 'Eindelijk ben je er. Nu kan ik dit doen.' Hij slaat zijn arm om me heen. Ik glimlach en leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Ja, eindelijk.'

Ik voel me bijna betoverd als ik bij hem ben. Hoe kan de rest die lieve, zorgzame jongen niet zien zoals ik die zie? Komt dat omdat ik helemaal gek op hem ben? Misschien wel. Ik voel me prettig bij het voelen van zijn warmte. Stiekem vraag ik me af of hij al nagedacht heeft, maar ik weet dat hij dat niet zomaar in een paar uur kan hebben besloten.

'Weet je, blauw staat je echt leuk,' zegt hij dan. Ik glimlach. 'Dank je.' Ik haal mijn hoofd van zijn schouder om hem aan te kijken. Hij legt zijn hand op mijn wang en glimlacht naar me. 'Ik heb je gemist vannacht,' zegt hij. Ik voel iets kriebelen in mijn buik. 'Ik jou ook.' Ik leg mijn hand in zijn nek en streel die met de vingertop van mijn duim. Dan ineens schiet hij naar voren en drukt hij zijn lippen op de mijne. Voor mij komt het totaal onverwacht, maar ik vind het niet erg.

Ik zoen met hem mee en blijf met mijn vingertop over zijn nek strelen. Hij streelt met zijn handen over mijn rug en buigt zich nog meer naar me toe. 'Dat nadenken waar ik het over had, slaat helemaal ergens op,' zegt hij tussen het zoenen door. 'Ik hoef niet na te denken om te weten dat dit goed voelt.' Hij streelt nu door mijn haar. 'Ik ben verliefd op je.' Ik kan niks terugzeggen, want hij zoent me weer. Mijn buik ontploft bijna van de vlinders die ik voel. 'Ik wil echt alleen maar jou.'

Omdat ik niks terug kan zeggen omdat zijn lippen weer op die van mij terechtkomen, trek ik hem gewoon iets dichter tegen me aan. Maar daardoor hangt hij teveel over me heen en ik teveel naar achteren, zodat ik achterover in het gras val met hem bovenop me. Maar dat vind ik helemaal niet erg. Hij gaat half op me liggen, maar zorgt ervoor dat zijn volle gewicht niet op me terechtkomt.

Ik had nooit gedacht dat zoiets zo goed zou voelen. Maar nu ik weet hoe goed het voelt, wil ik niet dat het stopt. Ik klauw met mijn handen zachtjes door zijn haar en zijn handen gaan naar de knoopjes van mijn shirt. Hij drukt de eerste vijf knoopjes open en streelt over mijn blote buik. Als hij met zijn handen mijn buik aanraakt, begint die te tintelen. Zijn zachte, warme handen tillen mijn bovenlichaam moeiteloos op en strelen weer over mijn rug.

Ik druk mezelf nog iets dichter tegen hem aan en ga met mijn handen in zijn shirt. Ik streel met mijn handen over zijn rug en er gaat een siddering door zijn lichaam. Gretig trek ik hem nog dichter tegen me aan. Zijn handen gaan langs mijn zij weer naar mijn buik, maar voordat hij nog verder omhoog kan gaan, lig ik ineens weer in het gras en heeft hij zijn handen van me afgehaald.

'Shit.' Hij gaat van me af en gaat rechtop zitten. 'Oh mijn god. Sorry.' Hij trekt één knie op en steunt zijn elleboog erop. Dan legt hij zijn hand op zijn voorhoofd en zucht hij. 'Het spijt me zo..' Hij schudt zijn hoofd. 'Shit.. Het spijt me echt, ik- ik weet niet wat me bezielde..' Maar het enige dat ik kan doen is giechelen. Ik lig nog steeds met mijn rug in het gras en ik kan niet stoppen met giechelen. Ik probeer het, omdat hij me met een rood hoofd vol schaamte aankijkt, maar het voelde gewoon zo fijn dat ik er niet mee kan stoppen.

Dan ga ik rechtop zitten, tegen hem aan, en pak ik zijn hand vast. 'Hé, hou toch eens op met sorry zeggen. Ik vond het helemaal niet erg.' Maar Peter zucht. 'Waarom niet?' Wat, vraagt hij nou serieus waarom niet? 'Omdat ik het fijn vond.' Ik glimlach naar hem. 'Ik ben ook verliefd op jou en ik wil zo graag bij je zijn..' Eerst kijkt hij me ongelovig aan, maar dan glimlacht hij. 'Echt?' Ik knik. 'Ja, echt.'

Hij glimlacht, maar daarna zucht hij. 'Ik weet niet wat er gebeurde.. maar je hebt echt een hele sterke aantrekkingskracht op me..' Ik grijns nu, omdat ik gelukkig ben. 'Die heb jij ook op mij, hoor. Heb je dat niet gemerkt?' Hij haalt zijn schouders op, maar glimlacht dan weer.'Wil je me alsjeblieft beloven dat je er iets van zegt, of me wegduwt, als ik per ongeluk iets doe wat je niet fijn vindt?'

'Ja, dat beloof ik.' Ik glimlach naar hem. 'Ik vind het niet fijn dat je zover van me vandaan bent,' zeg ik, terwijl we tegen elkaar aanzitten. 'Dus kom hier.' Hij glimlacht en drukt zijn lippen zachtjes en voorzichtig op die van mij. Dan gaan zijn handen naar de knoopjes van mijn shirt en hij drukt de knoopjes weer dicht. 'Zo.' Hij glimlacht en slaat zijn arm om me heen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en doe mijn ogen dicht.

Ik weet dat het goed zit tussen Peter en mij.