Divergent: Peter Hayes

Ruzie

Als Peter en ik tegen de avond zwijgend teruglopen naar het huis, komen we Lauren, Lynn, Christina en Uriah tegen, die ons ongelovig aankijken. 'Hé,' zeg ik. 'Hé,' zegt Lynn, een beetje beschuldigend. Wat nou? Peter zegt niks en loopt langs ons heen het huis in. 'Was het gezellig?' vraagt Lynn geïrriteerd. Ik zucht en besluit om er maar niet op in te gaan, terwijl we het huis ook binnenlopen en naar de woonkamer gaan.

Plotseling voel ik me raar als ik naar Peter kijk, die op zijn vaste plek in de hoek zit. Het slaat nergens op, omdat ik hem nog geen minuut geleden het huis binnen heb zien gaan en hij de hele tijd bij mij was, maar toch voelt het alsof ik voor het eerst vandaag naar hem kijk. Of komt dat door de nieuwste ontwikkeling? Ik pak wat eten uit het blik dat Lauren me aangeeft en zonder echt te weten wat het is eet ik het op, terwijl ik het blik weer doorgeef.

Peter heeft me aangeraakt! Zomaar, zonder toestemming. Maar hij kan dat, want hij is Peter. En gek genoeg kréég hij toestemming, ook al had hij het niet gevraagd. Want ik had zijn hand ook zomaar af kunnen schudden en dat heb ik niet gedaan. Vond ik het fijn dat hij me aanraakte? Ik weet het niet. Ik vond het in elk geval niet onprettig, anders had ik er wel op gereageerd.

Ik kijk eerst even goed of hij kijkt en als dat niet zo is, leg ik mijn hand op de plek waar hij de zijne op gelegd had. Het voelt net alsof die plek nog warm is, alsof zijn hand er nog steeds ligt. Als ik mijn hand weer in mijn schoot leg voel ik dat ik bloos. Waarom doe ik toch zo raar? Om mezelf af te leiden, vraag ik: 'Zullen we kaarten?' Daarmee heb ik Lynn meteen weer blij gemaakt, want ze gaat het doosje meteen halen.

Als ik de volgende morgen samen met Lauren naar beneden ga voor het ontbijt, zie ik nog net de achterkant van Peter als hij de deur uitloopt. Ik kan het rare gevoel in mijn buik nog maar net negeren als we de woonkamer inlopen om te ontbijten. 'Hé, lekker geslapen?' Lynn is een beetje iets te vrolijk, maar wat maakt het uit? Een vrolijke Lynn komt ook niet zo vaak voor. Niet dat ik haar lang ken, maar lang genoeg om dat te weten.

'Ja hoor,' zeg ik daarom maar. 'Jullie ook?' Lynn, Uriah en Christina kijken elkaar even aan voordat Lynn zegt: 'Oh, ja hoor.' Dan kijken ze elkaar weer aan. Christina trekt haar wenkbrauw op, maar Lynn schudt haar hoofd. 'Is er iets?' vraag ik dan. 'Nee hoor,' zeg Lynn terwijl ze me een blik aangeeft. 'Hier.' Ik pak het aan. 'Dank je.' Nou ja, het zal wel goed zijn.

Als ik in de middag naar buiten loop, betrap ik mezelf erop dat ik naar de plek loop, in de hoop dat Peter daar ook zal zijn. Ik word dan ook teleurgesteld als ik zie dat hij er niet is. Ik ga bij het hekje staan en leg mijn handen op de reling. De reling voelt koud en hard aan, heel anders dan de hand van Peter. Ik schud mijn hoofd. Nee, niet meer aan denken.

Het is typisch hoe hij probeerde om me bang te maken, om me op afstand te houden. Maar hij heeft juist het tegenovergestelde effect geleverd; ik moet maar de hele tijd denken aan hoe dichtbij hij stond en hoe.. ik dat niet echt erg vond. Ik ben niet bang voor hem. Ik wil niet op afstand blijven. Gek genoeg is hij juist degene met wie ik het liefst wil praten.

'Waar sláát dat op?!' Ik schrik op als Peter naast me komt staan en me boos aankijkt. 'W-wat?' vraag ik verbouwereerd. Ik weet niet wat ik verwacht had, maar geen boze Peter in ieder geval. Heb ik iets fout gedaan? Ik probeer het me snel te bedenken, maar ik weet niet wat. 'Was het echt nodig om het je vriendjes te vertellen?' Ik kan maar niet wennen aan de boze toon in zijn stem en ik zeg weer: 'Wat?' Dan zeg ik: 'Ik heb ze helemaal niks verteld. Wat zou ik ze verteld moeten hebben dan?'

'Ze kwamen naar me toe om me te bedreigen,' zegt hij doodleuk. 'Bedreigen?' Hij knikt. 'Ja, die Onverschrokken vriendjes van je.' Hij grijnst nu terwijl zijn ogen nog steeds boos staan. 'Het ging ongeveer zo: "Luister Peter, ik weet niet wat je van plan bent, maar je blijft bij Avery uit de buurt. Ik zweer het je, als je haar met één vinger aanraakt, dan.." En toen zei ik: "Dan wat?" en toen zeiden ze niks meer.'

'Zie je?' zeg ik dan. 'Ik heb ze helemaal niks verteld. Ze hebben ons samen terug zien lopen gisteravond, dat is alles.' Hij rolt met zijn ogen. 'Ja, vast.' Ik weet niet wat ik moet zeggen, daarom zeg ik maar: 'Sorry, dat was niet mijn bedoeling..' Hij slaat zijn armen over elkaar en kijkt me geïrriteerd aan. 'Nee, die van mij ook niet.' Wat bedoelt hij daar nou weer mee? Hij wil weglopen, maar ik zeg: 'Wacht, sorry.' Hij stopt met lopen en kijkt me aan. 'Ze.. snappen het gewoon niet,' zeg ik.

'Zíj snappen het niet?!' Hij begint te lachen. 'Nee, Avery, jíj snapt het niet.' Wat? 'Wanneer snap je nou eens dat ik niet aardig ben?! Dat ik dat nooit zal worden!' Ik zucht. 'Waarom ben je zo moeilijk te peilen? Gisteren leek het alsof we elkaar begrepen, maar nu..' Het lijkt alsof hij iets wil zeggen, maar dan houdt hij zich in. 'Komt het door Lynn?' vraag ik. Hij begint te lachen. 'Nee, het komt niet door die vriendjes van je. Zij kunnen me niks maken.'

Ik snap het niet. 'Wat is het dan? Peter, wat wil je?' Hij zucht. 'Ik wil dat je me met rust laat!' Ik snap het weer niet. 'Jíj bent anders degene die naar míj toekomt!' roep ik nu boos. Hij kijkt me verward aan, alle boosheid plotseling verdwenen. Ik zie gewoon dat hij weer weg wil lopen en voor ik mezelf kan tegenhouden doe ik een stap naar voren en pak ik zijn arm zachtjes vast. 'Niet weg gaan,' zeg ik.

Maar hij rukt zijn arm los en loopt alsnog weg. Ik zucht. Fijn, nu heb ik hem boos gemaakt, terwijl het net de goeie kant opging. Terwijl ik hem net een beetje beter leek te begrijpen. Denken Lynn, Christina en Uriah echt dat hij me pijn zal doen? Ja, daarom hebben ze met hem gepraat en wilden ze het mij niet vertellen.

Wat moet ik nu doen? Ik weet het echt niet. Moet ik wachten totdat hij weer afgekoeld is en we morgen weer een vaag gesprek kunnen voeren, zoals het eigenlijk de hele tijd gaat tussen ons? Misschien. Maar het enige dat ik nu nog kan doen is naar de lege vlakte kijken.