Divergent: Peter Hayes

Naar Zelfverloochening

Ik haal opgelucht adem als we in de trein zitten, maar ik voel me nog steeds gespannen. We zijn weggekomen zonder dat iemand dat gemerkt heeft, maar ik heb nog steeds het idee dat de trein elk moment stilgezet kan worden en wij gevangen genomen kunnen worden. Maar als dat na tien minuten nog niet gebeurd is, word ik steeds meer ontspannen.

'Ik ben blij dat we daar weg zijn,' zegt Kai. Ik knik. Daar ben ik ook blij om. Maar toch, op de een of andere manier, ben ik bang voor wat we allemaal tegen zullen komen. We zijn weken bezig geweest met dit plan en in Eruditie zaten we toch wel in onze comfort-zone. Maar nu niet meer. En dat moet ik maar accepteren.

Ik vind het nog steeds jammer dat mijn toekomst uit elkaar gevallen is. Ik had namelijk al helemaal uitgestippeld hoe het zou zijn. Eerst zou ik de inwijding halen en dan zou ik een baan kiezen. Of ik iets in de wetenschap, psychologie of sociologie zou willen doen, dat wist ik nog niet helemaal zeker. Maar ik wist wel dat wat ik ook zou kiezen, ik daar hard voor zou werken.

Het verbeteren van de wereld is namelijk de hoofdreden dat ik voor Eruditie heb gekozen. Ik ben geboren in Eruditie en ze hebben me altijd doen geloven dat het geweldig was om daar te wonen. Om daar te werken. Maar dat ik voor Jeanine zou moeten werken, die de wereld helemaal niet zou verbeteren maar juist zou verwóésten, dat heb ik nooit eerder geweten.

Het kostte me dan ook heel wat moeite, maar uiteindelijk heb ik geaccepteerd dat de toekomst niet zo zou lopen als ik verwacht had. Aan de ene kant maakt dat me heel onzeker, maar aan de andere kant heeft het ook wel weer iets moois dat je niet weet hoe je toekomst eruit zal zien. Dat je daar later nog achter komt. Als er nog een toekomst voor me zal zijn, tenminste.

Ik weet niet wat er nog komen gaat en ik weet niet hoe lang dit gaat duren, maar dat er een oorlog aan zit te komen, dat is zeker. Daarom bereid ik me zo goed mogelijk voor door te besluiten dat ik me niet voor kan bereiden. We zien wel hoe het loopt.

'We zijn er.' Lauren pakt mijn hand vast en trekt me zachtjes overeind. We kijken naar buiten terwijl de trein stopt. Gelukkig stopt hij, want ik weet niet of ik het zou durven om eruit te springen. Ik heb niet voor niets voor Eruditie gekozen en niet voor Onverschrokkenheid. Als de trein stilstaat, springen we eruit. Dan lopen we naar de Zelverloocheningswijk.

Het wordt ons al snel duidelijk dat de meeste mensen hier inderdaad zitten, zoals Kai vernomen had. We lopen met z'n drieën een huis in en lopen naar de woonkamer. We kijken even om ons heen en we zien veel mensen op de grond zitten en eten uit blikken. 'Kijk eens aan! Erudieten!' Een meisje van dezelfde leeftijd als wij, 16, komt naar ons toegelopen. Ze heeft haar haar afgeschoren. Er komen een jongen en een meisje van dezelfde leeftijd bij haar staan. 'Lynn,' zegt het meisje.

Ik kan zien dat ze uit Onverschrokkenheid komen. Dat merk ik gewoon aan de manier waarop ze doen: hun houding en de manier waarop ze praten. 'Wat komen jullie hier doen?' zegt het meisje dat Lynn heet. 'We komen hier om ons aan te bieden om te helpen..' mompel ik. 'We zijn uit Eruditie gestapt omdat we het niet eens zijn met wat ze doen..'

Lynn begint te lachen. 'Oh ja? Waarom zijn jullie dan niet eerder gekomen?' Ik wil net zeggen dat het niet zo makkelijk is om uit Eruditie te stappen als ze denkt, maar het andere meisje zegt: 'Lynn, doe even rustig.' Dan kijkt ze ons aan. 'Ik ben Christina en dit zijn Lynn en Uriah.' De jongen heet dus Uriah. 'Willen jullie bij ons komen zitten? Jullie hebben vast trek.'