Divergent: Peter Hayes

Bij elkaar blijven

Als ik mijn ogen opendoe, voel ik me meer dan ellendig. De beelden van Edward die aan me zat en mijn keel dichtkneep bleven maar door mijn hoofd spoken, zelfs toen ik sliep. Ik wilde zo graag naar Peter toegaan en bij hem slapen, maar ik hield mezelf tegen. Dat is heel erg tegen de regels. We hebben afgesproken om het er met niemand over te hebben.

Dat vind ik moeilijk. Kan ik wel verbergen dat ik me zo rot voel? Dat de gedachte aan Edward me doet rillen en me misselijk maakt? Dat ik bang voor hem ben? Ik kan het er alleen maar met Peter over hebben, maar dat wil ik niet. Hij voelt zich al ellendig om het feit dat Edward me aangerand heeft. Hij weet dat ik het moeilijk heb daarmee, maar het heeft geen zin om het hem te vertellen. Ik wil niet dat hij zichzelf er de schuld van geeft.

Als ik onder de douche sta, voel ik een mix van Peter's handen en die van Edward. Ik dacht dat de sporen van die laatste al uitgewist waren, maar niet dus. Snel was ik mijn hele lichaam met zeep, ook al heeft hij alleen aan mijn bovenlichaam gezeten. Wat is er met hem gebeurd? Op school was hij altijd de aardige, grappige jongen. En nu? Nu is hij dat niet meer. Verre van zelfs.

Ik droog me af en kleed me aan. Dit keer doe ik een shirt aan zonder knoopjes, want daar heb ik het wel mee gehad. Als ik mezelf in de spiegel bekijk, zie ik dat mijn gezicht erg wit is. Ik hoop dat het verandert als ik wat gegeten heb. Lauren en ik hadden afgesproken om altijd samen naar beneden te gaan, maar sinds een paar dagen is die afspraak er niet meer. Nu zal ik dus zelf naar beneden moeten.

Ik weet niet of ik het kan om bij ze te gaan zitten en Peter te negeren. Peter.. Ik heb gisteravond tegen hem gezegd dat ik van hem hou. En hij heeft ook gezegd dat hij van míj houdt.. Ik kan hem niet zomaar negeren. En wat maakt het ook uit als iedereen het weet? Als ik vandaag weer moet kiezen bij wie ik zal zitten, dan zal dat bij Peter zijn.

Maar als ik de woonkamer binnenkom, hoef ik helemaal niet te kiezen. Omdat ze allemaal bij elkaar staan. Lynn staat met een kwaad gezicht tegen Peter te schreeuwen. Lauren, Christina en Uriah staan bij haar en kijken boos, maar zeggen niks. Mijn ogen scannen de rest van de kamer en mijn hele lichaam verstijfd als ik Edward een paar meter achter hen zie staan. Meteen begin ik heftig te trillen.

Maar mijn aandacht wordt weer getrokken door een schreeuwende Lynn. Peter's gezicht staat ook woedend. '..oprotten!' hoor ik Lynn schreeuwen. 'Jij bent gewoon een monster!' Ze geeft Peter een duw. Het voelt als een klap in mijn gezicht. 'Hé!' Ik loop naar ze toe en duw Lynn weg. 'Blijf van hem af!' Ze kijkt me ongelovig aan. 'Wát?!' Lauren kijkt me behoedzaam aan en zegt: 'Avery.. kom bij ons staan.'

'Nee, waarom zou ik?!' roep ik boos. 'Straks doet hij je nog pijn..' Wat. Wat?! 'Peter zal mij nóóit pijn doen!' Als ik zijn hand vastpak, die trilt, schudt Lynn ongelovig haar hoofd. 'Weet je wel wat hij gedaan heeft?!' schreeuwt ze. 'Hij heeft Edward zomaar in elkaar geslagen! Heb je gezien hoe hij eraan toe is?!' Ja, ik heb gezien hoe Edward eraan toe is. Zijn hele gezicht zit onder de blauwe plekken en hij staat in elkaar gedoken, alsof hij heel veel pijn heeft.

Plotseling heb ik zin om Peter nog meer te bedanken. Hij heeft Edward zwaar toegetakeld, net wat hij verdiende. 'Hij heeft waarschijnlijk kneuzingen opgelopen!' Nog beter. 'Een paar mannen hebben hem vanochtend gevonden!' Vanochtend pas! Oké, misschien moet ik ophouden met deze gedachten, maar ik kan het niet helpen dat ik het leuk vindt.

'Peter en hij kwamen elkaar gisteravond tegen en toen heeft hij Edward zomaar in elkaar geslagen!' roept Lynn kwaad. En nu word ik ook kwaad. 'Dat was niet zomaar!' Ze kijken me vragend aan, maar ik kan niks meer zeggen. We zouden het niemand vertellen. Maar ik wil niet dat Peter de schuld krijgt van iets ergs, terwijl het eigenlijk niet eens erg is, als je het vergelijkt met wat Edward míj aangedaan heeft.

Edward hinkt naar voren. Hij ziet er slechter uit dan ik eerst dacht, bedenk ik me nu. Als hij dichterbij komt, begint mijn lichaam nog meer te trillen. Peter slaat zijn arm om me heen en draait een beetje opzij, zodat hij een beetje voor me staat. 'Wat bedoel je?' vraagt Lynn. 'Ze bedoelt niks,' zegt Edward. 'Ze is gewoon bang dat jullie boos worden op haar vriendje.' Nu word ik pas echt boos. Hij heeft mij aangerand en nu ontkent hij het?!

Ik laat Peter los en ga voor Edward staan. 'Hoe dúrf je!' roep ik. Voordat ik met mijn handen naar hem uit kan halen, pakt Peter ze vast. Maar dan, tot mijn eigen verbazing, laat hij ze los om mij mijn gang te laten gaan. En dat doe ik. Eerst voel ik angst als ik mijn hand naar boven breng, maar als ik Edward keihard op zijn wang sla, voel ik geen angst meer. Ik ben alleen maar ontzettend kwaad op hem.

Misschien wist Peter dat ik dit nodig had. 'Wat doe je nou?!' zegt Lauren. Ze wil mijn hand vastpakken en me naar hen toetrekken, maar ik ga weer naast Peter staan. 'Als jij óóit nog aan me zit!' schreeuw ik tegen Edward, terwijl mijn stem overslaat van kwaadheid. 'Dan zal ik Peter en mezelf niet meer tegenhouden!' Lauren kijkt me ontzet aan. 'Hij heeft wát?'

'Hij heeft gisteravond aan me gezeten,' zeg ik. 'En als Peter er niet was om me te redden, dan was het nog veel erger geweest!' Edward zucht. 'Dit verzint ze gewoon, zodat jullie haar vriendje niks aandoen.' Ineens voel ik me weer net zo machteloos als gisteravond, toen hij me tegen de muur aangedrukt had en ik niet weg kon komen. Hij ontkent gewoon alles..

Voor ik het weet begin ik te huilen. Peter legt zijn hand op mijn hoofd en aait me zachtjes door mijn haar. 'Zullen we gaan?' vraagt hij met trillende stem. 'Voordat ik écht iets doe om hem..' Hij maakt zijn zin niet af. Ik knik en zonder nog op de anderen te letten neemt Peter me mee naar buiten. Ik hoor Lynn nog tekeer gaan tegen Edward, maar ik sluit me af.

'Sorry..' zeg ik huilend. 'Maar ik wilde gewoon niet dat jij de schuld zou krijgen van iets dat.. omdat hij.. omdat ik..' Hij houdt me stevig vast en aait me over mijn rug. 'Het is oké. Ik ben niet boos op je. Natuurlijk ben ik niet boos op je. Hoe kan ik nou boos zijn op jóu?' Ik glimlach door mijn tranen heen. 'Wil je alsjeblieft bij me blijven?' vraag ik. 'Natuurlijk. Ik zal zo lang bij je blijven als jij wilt.' Ik glimlach weer. 'Weet je dat zeker? Want ik zou nooit willen dat je weg zou gaan.'

'Dat is dan mooi, want ik wil ook nooit weg bij jou.' Ik voel me warm worden vanbinnen. Peter, die niet weg wil gaan bij mij. Ik heb veel boeken gelezen en films gezien waarin twee mensen tegen elkaar zeiden dat ze nooit weg wilden bij elkaar, en vervolgens iets deden waardoor ze wél weg gingen bij elkaar. Maar dit is niet zo'n geval. Ik weet zeker dat Peter en ik bij elkaar zullen blijven.

Misschien niet voor altijd, want wat is nou altijd? Maar wel voor zo lang als onze harten nog kloppen en wij adem zullen halen.