In love with the player? (Book 1) [✔️]

Κεφαλαιο 42 *awkward*

Aria's POV

Ανοιξα σιγα, σιγά τα ματια μου κοιτοντας γυρο μου και αυτο σιγουρα δεν είναι το δωματιο μου. Για την ακρίβεια αυτο ειναι το μπανιο του Αρη. Τελεια.... Η αληθεια είναι οτι θυμαμαι τα παντα απο χθες μιας που εγω δεν ήμουν μεθυσμενη αλλα δεν μπορω να πω το ιδιο και για τον Δανιηλ. Κοιταξα διπλα μου βλέποντας  τον Δανιηλ να εχει περασει τα χερια του γυρο μου και εγω ακουμπαω την πλατη μου στο στερνο του. Ω τέλεια τωρα πως φεύγεις χωρις να το καταλάβει? Προσπαθησα να απομακρυνθω για αρχη αλλα εφ οσων με κρατουσε δεν μπορουσα να παω και πολυ μακριά. Παλι καλα που είμαστε στο πατωμα και δεν τριζει κανένα κρεβατι... κατι ειναι και αυτο... αρχισα να βγαζω το χερι του απο πανω μου σιγά σιγα και τελικά το έβγαλα τελείως. Σηκωθηκα πανω πηγαινοντας προς την πορτα και οταν έπιασα το πόμολο η φωνη του ακουστηκε απο πισω. Σιγα μην δεν ξύπναγε....

Δανιηλ: Αρια?

Εγω: οχι δεν εισαι στην τουαλετα με την Αρια αυτο ειναι ονειρο ακομα κοιμάσαι οποτε τωρα απλα θα με αφησεις να βγω απο αυτη την πορτα σαν να μην εχει γινει τίποτα ναι?

Δανιήλ: Αρια δεν ειμαι ηλιθιος οκευ? Ξερω οτι εισαι εδω απλα δεν ξερω πως και γιατί...

Ειπε τρίβοντας το κεφαλι του. Λογικο να σε ποναει αφου ηπιες τον Βοσπορο χθες, βοδι.

Εγώ: ε ναι ναι ουτε εγω οποτε απλα ας το αφησουμε ναι?

Ειπα ψενατα ελπιζοντας οτι απλα θα το ξεχασει

Δανιηλ: καλα περιμενε με μπορούμε να γυρισουμε μαζι.

Εγω: ναι ελα

Εκεινος σηκωθηκε απο το πατωμα και ήρθε κοντα μου και διπλα στην πορτα. Ργω επιτεκους ανοιξα και βγηκαμέ έξω. Α τέλεια δεν είμασταν οι μόνοι που κοιμηθηκαν σε ακυρα μερη. Εδω εξω εχει ολοκληρο λοχο που κοιμαται στο πατωμα. Κοιτα να δεις τελικα ο κοσμος συνηθιζει να το κανει αυτο. Να κοιμαται στο πατωμα απο ξενα σπιτια... περασαμε πανω απο ολους αυτους και επιτέλους βγηκαμε απο το σπιτι και αρχίσαμε να περπαταμε τον δρομο προς τα δικα μας.

Δανιηλ: και εσυ δηλαδη δεν θυμάσαι τιποτα?

Εγω: οχι τιποτα, μηδεν, σαν να μην συνεβει ποτε το παρτυ αυτο

Ειπα παλι ψέματα και εκεινος με κοιταξε υποπτα. Εγώ χαμογέλασα και ευτυχως φτασαμε στα σπιτια μας.

Εγώ:  αρα εδω λέμε αντίο λοιπον...

Δανιηλ: ναι τα λέμε..