Murder at the Mandeline's

Κεφάλαιο 24: «Πτώση στο κενό»

Γαβριέλα

Το σώμα μου μουδιασμένο. Δεν το αισθάνομαι. Είμαι ξένη σε ένα ταλαιπωρημένο σώμα. Πώς να ανοίξω τα μάτια μου; Πώς αισθάνονται; Πώς μιλούν; Πώς περπατάνε; Μα εγώ θέλω να τρέξω. Θέλω να τρέξω προς έναν γκρεμό και δίχως δισταγμό να πηδήξω στο κενό και να χαθώ. Δεν μπορώ όμως. Ένα κατάλευκο εκθαμβωτικό φως με τραβάει προς τον πυρήνα του. Προσπαθώ να αποκτήσω μία υλική υπόσταση μέσα στο φως, αλλά μοιάζει σαν να αιωρούμαι.

«Γαβριέλα... Γαβριέλα!» αυτή η φωνή...

«Μαμά;» είναι αυτή... Η γλυκιά φωνή της. Που είναι; Που την έχουν; Κάνω στροφές, για να τη βρω. Μάταια όμως. Δεν είναι πουθενά. Οι λευκοί τοίχοι δεν παρουσιάζουν καμία φιγούρα.

«Εδώ είμαι αγάπη μου. Μην με ψάχνεις.» η φωνή της σα βάλσαμο στην ψυχή μου και τα δάκρυά μου πέφτουν ανεξέλεγκτα. Ξαφνικά, και τα χέρια μου νιώθω, και τα πόδια μου και όλο μου το σώμα.

«Που; Μαμά, θέλω να σε δω. Μου λείπεις.»

Κι όπως ξαφνικά επανήλθαν οι αισθήσεις μου, έτσι εμφανίστηκε κι εκείνη μπροστά μου. Με ένα μακρύ φόρεμα σε απαλό ροζ χρώμα και τα μαλλιά της πιασμένα σε ένα στεφανακι. Τα χαρακτηριστικά της πεντακάθαρα, όπως τότε. Νέα και όμορφη.

«Μαμά!» τρέχω και την αγκαλιάζω. Την αισθάνομαι. Μπορώ να τη σφίξω πάνω μου και τη χαϊδέψω. Μπορώ να μυρίσω τα μαλλιά της. Είναι εδώ... «Μ-Μαμά μου...» η φωνή μου λυγίζει και οι λυγμοί αρχίζουν. Τη σφίγγω πάνω μου και κλαίω με λυγμούς και αναφιλητα βρεχοντας το όμορφο φόρεμα της. Αισθάνομαι και πάλι δέκα χρονών. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Λες και δεν με άφησε, ο Περικλής δεν με βίαζε, δεν σκότωσα το παιδί του, δεν έζησα μία ζωή φυλακισμένη.

«Γαβριέλα.» μου λέει αυστηρά και με απομακρύνει κρατώντας με από τους ώμους. Με κοιτάζει στα μάτια και τα σκουπίζει με τα χέρια της. Σαν να με καθάρισε από όλες τις κακουχίες ήταν... «Πρέπει να φύγεις από εδώ. Τώρα. Δεν μπορείς να μείνεις μαζί μου. Το ξέρω ότι αυτό θέλεις, αλλά πρέπει να φύγεις τώρα.» ο τόνος της φωνής της μαρτυρά τη σοβαρότητα της κατάστασης καθώς και την αγωνία της για μένα.

«Γιατί; Καλά δεν θα είμαστε μαζί; Θέλω να μείνω.» επιμένω και με κοιτάζει ακόμη πιο αυστηρά.

«Γαβριέλα έτσι σου έμαθα εγώ; Είσαι δυνατή. Πολύ πιο δυνατή από όσο νομίζεις. Πάλεψε με την καρδιά σου. Όχι το μυαλό, αλλά την καρδιά. Το μυαλό σου είναι κατακρεουργημένο και η καρδιά σου φυλακισμένη. Ελευθέρωσε τη και τρέχα. Φύγε μακριά. Αμέσως!»