Murder at the Mandeline's

Κεφάλαιο 25: «Πάλι εδώ;»

Γαβριέλα

Όλη μέρα κοιμόμουν. Το σώμα μου, το μυαλό μου ήταν τόσο κουρασμένα. Το κορμί μου πονούσε και ανακάλυψα μερικές ακόμα μελανιές στα χέρια μου, οι οποίες προς έκπληξη μου δεν με ενοχλούσαν τόσο. Η αριστερή μου πλευρά, όμως, ήταν ένα θέμα. Ο πόνος οξύς και διαπεραστικός σαν ηλεκτρικό ρεύμα, όταν έκανα κάποια απότομη κίνηση. Ακόμη και στο μπάνιο οι κινήσεις μου ήταν προσεκτικές και επίπονες.

Το βράδυ με περίμενε δουλειά. Κατέβηκα στο μαγαζί, και σαν καλή χορεύτρια, έδωσα στο κοινό αυτό που ήθελε. Ο χορός κι αν ήταν επίπονος. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ωστόσο, χόρεψα με τα δόντια σφιγμένα και την έκφραση μου μαρμαρωμένη. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Μόνο ο Περικλής και η Αννέτα με παρατηρούσαν όλο το βράδυ, αλλά αυτό έγινε, επειδή είμαι το αντικείμενο τους. Πολύτιμο για τις δουλειές τους. Για εκείνους, ένα εργαλείο που απλώς αναπνεύσει είμαι.

Με το σώμα μου πιο κουρασμένο από ποτέ, κατέληξα να κοιμάμαι το βράδυ μόνο δύο ώρες και μετά να σηκώνομαι, για δουλειά. Όχι, όχι στο μαγαζί. Το σπίτι μου το μετέτρεψε σε κομμωτήριο. Μετέφερε όλο τον εξοπλισμό στο σπίτι και το διακόσμησε ολοκληρωτικά. Πίστευα ότι θα το δώσει στην Νίκη, αλλά έκανα λάθος. Η Αννέτα θα έκανε τα πάντα για παραπάνω κέρδος. Κι ο Περικλής δεν την εμπόδισε σε αυτό. Δικό της κτήριο, δικιά της κι η απόφαση είπε.

Όσο για τη συνάντηση μου με τη Δώρα, δεν έγινε ποτέ. Της τηλεφώνησα και βρίσκοντας μία δικαιολογία ακύρωσα το ραντεβού μας. Δεν φάνηκε να την πειράζει, αλλά εμένα με ενοχλούσε κι έτσι της ζήτησα να βρεθούμε σήμερα το απόγευμα στο κενό μου μεταξύ του νέου κομμωτηρίου και του μαγαζιού που ανήκει στον Περικλή πλέον.

«Θα έρθει η Νίκη για φαγητό μαζί με τον Μάνο. Πρόσεξε τη συμπεριφορά σου.» ακούω τη φωνή της Αννέτας να απευθύνεται σε εμένα, ενώ αφήνει το μπολ με τη βαφή μαλλιών στον πάγκο της πρώην κουζίνας μου. Δεν έχουμε άλλη πελάτισσα, με αποτέλεσμα εγώ να έχω λίγη ώρα να κάτσω. Δύσκολο βέβαια, αλλά εντάξει το προσπαθώ όσο μπορώ.

«Δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι. Μην ανησυχείς για μένα. Έτσι κι αλλιώς, χαμένη από χέρι είμαι.» της λέω με κουρασμένη φωνή και πίνω λίγο από το νερό μου. Εκείνη γυρίζει και με κοιτάζει με ικανοποιημένο ύφος, ενώ πλένει τα χέρια της.

«Πολύ ωραία. Μου αρέσουν οι άνθρωποι με αυτογνωσία.» σχολιάζει με εύθυμη διάθεση και φεύγει, αφού σκουπίσει τα βρεγμένα χέρια της με την πετσέτα δίπλα. Μένω και πάλι μόνη μου στην κουζίνα και ξεφυσάω όπως κάνω τόσο συχνά αυτές τις μέρες. Οι αποκαλύψεις και οι εξελίξεις έπεσαν απανωτές πάνω μου και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Ίσως, είναι και ο πόνος στην αριστερή πλευρά μου που δεν μου το επιτρέπει αυτό. Πρέπει να το ελέγξω. Όσο και να μην το δέχομαι, χρειάζεται ιατρικό έλεγχο. Το χρώμα που λέει αποκτήσει το σημείο δεν είναι αυτό μιας συνηθισμένης μελανιάς.