Puella || Octaven

28

Octavia opierała czoło o ramię kochanki, próbując uspokoić oddech. Miała wrażenie, że powietrze jest zbyt ciężkie i gęste, by nim oddychać. Niemal dusiła się z gorąca.

Czuła ciepłe dłonie na swoich plecach pod materiałem koszulki. Każdy, nawet najdelikatniejszy dotyk powodował u niej przyjemne dreszcze, rozchodzące się po całym ciele.

Nie mogła uwierzyć, że znowu to robi, choć z drugiej strony, coraz bardziej jej się to podobało. Nie chciała tego kończyć.

- Chyba trochę mnie podrapałaś – mruknęła Raven, rozprostowując ramiona i odsuwając się nieco.

- To za te kolejne, durne malinki. – Cmoknęła ją w policzek. – Wciąż nie rozumiem, dlaczego nie chciałaś powiedzieć, że jesteś mechanikiem. – Zlustrowała jej ubiór wzrokiem. – Podobasz mi się w takim wydaniu.

Reyes westchnęła, kręcąc przy tym głową. Opuszczając zakład mechaniczny, nie zdążyła się nawet przebrać. Wyjechała w czarno-szarej koszuli w kratę i granatowych spodniach roboczych. Kiedy weszła do pokoju akademickiego, nie zdążyła się nawet rozebrać. Jedynie rozpięła guziki i zdjęła szelki z ramion.

Raven chwyciła podbródek kochanki, po czym lekko okręciła jej głowę. Uśmiechnęła się widząc, że brązowo-zielony siniec już prawie wybladł i zniknął. Nawet z nim Blake wyglądała pięknie.

- Cholera! – zaklęła Octavia, słysząc na korytarzu głośny śmiech Lexy. – Miała być później.

Szybko zeskoczyła z biurka i chwyciła luźne szorty, które leżały na łóżku, a Raven w tym czasie zaczęła zapinać guziki swojej koszuli.

Blake akurat podciągnęła spodenki w górę, gdy drzwi się otworzyły. Nagle cała czwórka zastygła w bezruchu.

- Clarke? – Szatynka spojrzała ze zdziwieniem na przyjaciółkę, która właśnie odprowadziła Woods do pokoju.

- Raven? – odparła tak samo zaskoczona.

Lexa z Octavią jedynie spojrzały po sobie, dobrze wiedząc, że kiedy już zostaną same w pokoju, czeka je długa rozmowa o tym, jak to ich kochanki znają się od dawna, a one nie miały o tym pojęcia.