The Ghost

chapter 22 : Gone

Cindy's POV

Hays. Ilang araw na ang nakalipas at ito na ang huli kong araw. “Dave pwede ba tayong pumunta sa orphanage??” nangunot naman ang noo nya.

“Bakit?”

“Ah.... Kasi ano..... Gusto ko lang silang makita!!” alam Kong alam nya kung bakit pero pinili nya paring manahimik.

Nagbihis na ako tsaka bumaba. “Tara na Dave!!!” nawala ang ngiti ko ng ngumiti sya sakin. Sana.... Sana hindi na lang ako mawala. Ang ngiting yan ang gusto ko laging nakikita.

Fast forward

“Aaaaaattttteeeee!!!!!!” tumakbo ako sa kanila.
“Ate bat ang tagal nyo pong dumalaw?? May problema po ba?? Bakit po may luha sa mata nyo??” sunod sunod na tanong ni Shane.

Pinunasan ko naman ang mga tumulong luha. Tama nga..... Pagmalapit ka nang mawala,  ma-aalala mo lahat ng masasaya at malulungkot na araw.

“Aah.... Eeh..... Wala!!! Natutuwa lang ako kasi nakita ko ulit kayo!!!” pagsisinungaling ko, pero ang totoo namamatay na ako dahil sa sakit sa loob loob ko.

Hinawakan naman ni Dave ang kamay ko ng mahigpit na parang sinasabi na walang problema. Sana nga wala na lang. Kasi ang hirap!!

Ngumiti ako sa mga bata tsaka tinaas ang mga dala Kong pagkain.

“Yahay!!! May pagkain!!!”

Fast forward

“Mga bata!!” agad naman silang nagsilapitan sakin. “Wag kayong magalit kapag hindi na ako nakabalik dito huh??” sumilay naman sa mga muka nila ang pagtataka.

“Bakit ate?? Aalis ka ba?? Hindi mo na ba kami babalikan??”

“Hi-hindi naman sa ganon. May problema kasi si ate nyo eh....” pinunasan naman ni Shane ang luhang tumulo.

“Promise po ate hindi po kami magagalit!!!!” tinaas pa talaga nila ang kanang kamay.

“Tara na, Cindy.” tumingin ako kay Dave na ngayon ay nakatitig sakin.

Nang makalabas kami sa orphanage ay humarap sakin si Dave. Inilapit nya ang muka nya sa muka ko. Maya-maya may naramdaman akong malambot sa labi ko. He kiss me. HE FUCKING KISS ME!!! Naipikit ko na lang ang mga mata ko.

Bigla na lang tumulo ang luha ko. Mamimiss ko sya!!!

Unti-unti nyang inilayo ang muka nya sa muka ko. Tumingin sya sakin tsaka ngumiti at pinunasan ang luha ko.

“Wag kang Matakot. Hindi ka mawawala.”

“Sorry ha..... Natatakot kasi akong iwan ka. Ikaw na lang ang meron ako eh.” sabi ko. “Punta naman tayo kay Sandra!!” pinilit Kong ngumiti ng hindi peke. Pero wala eh, ganon talaga.

“Sige Tara.”

Dave's POV

Napatingin ako kay Cindy na ngayon ay tulog. Papunta pa lang kami kila Sandra.

Nang makarating kami sa bahay ni Sandra ay agad ko syang ginising. Natatakot din ako. At mahirap din sakin ang mawala na lang sya ng basta basta.

Hindi na sya nag-doorbell pa. Pumasok na lang sya sa loob ng bahay kaya sinundan ko na lang sya.

Naabutan ko syang yakap yakap si Sandra.

“Bro!!” napatingin ako sa lalaking nakaupo sa sofa.

“Sa-sandra. Wag mo akong kakalimutan huh?? Ikaw din kev!!!” sabi nya habang umiiyak.

“Bakit kung magsalita ka naman parang mawawala ka na?? Hoy babaita may problema ba??”