Sevdalı Gelin.

&2-ci Bölüm &

Heyatda heç bir şey göründüyü kimi deyil. Uzaqdan baxarken insana huzur veren bu ev daxilinde qarmaşıq bir dünyanı yaşadırdı. Bedeni titreyirdi, onun bu dünya ile uzaqdan yaxından elaqesi yox idi. Onu anasının sevgi ve şefqet dolu baxışlarından, atasının himayesinden, arzularından, xeyallarından, xoşbextliyinden her
şeyden öte, Murad'ından ayıran bu aleme doĝru addım atdı.
Murat... Bütün arzularının, xeyallarının tek sebebkarı. Onun heyatının en gözel anı. Onun adını üreyinden keçiren vaxt, dodaqlarını acı bir tebessüm sardı. Artıq bu ad ona qadagan
olunmuşdu.
O evlenmişdi... Evlenmişdi?...
Qehqehe çekmek istedi, heç tanımadıĝı haqqında qezebinden başqa bir şey bilmediyi insanın heyat yoldaşı olmuşdu. Sevdiyi insanın xeyalını bele qura bilmeyecekdi. Hemin güne lenet yaĝdırırdı. Murad'ın sözleri ile xoşbextlikden aĝlı başından qanad açıb uçmuşdu. Suretli addımlarla eve doĝru gedirdi, bu xeberi
anasına vermek üçün telesirdi. Murad anasın qızına layiq bildiyi heyat yoldaşı idi. Amma qorxurdu ya atası razı olmazsa?
Ama atasının "yox" demesi üçün heç bir sebeb yox idi. Murad kendin terbiyeli cavanlarından biri idi, davranışı, exlaqı, dürüstlüyü ile o hemişe yaşıdları arasında seçilerdi. Elinden her iş gelirdi,
cesaretli qorxusuz idi. Üstelik birde yaraşıqlı idi. Heyatı boyunca aĝ atlı oĝlanı gözleyen qız üçün ideal heyat yoldaşı idi. Addım sesleri labrinti xatırladan küçelere yayılarken adeti üzre yere baxaraq gedirdi. Fikir aleminden onu toqquşduĝu sert şey ayırdı. Bir el qolundan tutub yıxılmasın deye saxlayan vaxt saçlarındaki kiçik qırmızı örpey sürüşüb yere düşdü. Özünü toplayıb başını
qaldırdı. Sert baxışlar üzünde dolaşarken qorxu hissi ile özünü geri çekti ve telesik ordan uzaqlaşdı, darvazanı açıb içeri girende derin nefes alaraq qapıya söykendi evinin bir iki küçe uzaĝında olan bu görüşün onun heyatını deyişeceyini hardan bileydi. Eli saçlarına getdi. Lenet olsun örpeyini götürmeyi unutmuşdu...Amma geri qayıda bilmezdi.
-Anaa...
Deye seslendi. Evin arxasına doĝru yõneldi. Atasını kiçik divanda oturub sigaret çekdiyini görünce tecüble yerinde donub qaldı. Axı atası bu vaxt tarlada olmalı idi. Anası ise ondan bir az uzaqda oturmuşdu. Atasının üz ifadesinden bir hadise baş verdiyi aydın oxunurdu.
-Xoş gelmisen Ata..
Deye bildi, atası her zaman sert olduĝu üçün bu üz ifadesi olan vaxt başqa birşey deye bilmezdi.
-Qızım get atana ayran getir..
Anasının sesi ile özüne gelib metbexe yöneldi. Hazırladıĝı soyuq ayranı ona uzadıb.
-Buyur ata...
Dedi, atası ise başını qaldırmadan.
-Bu gün Mürsel bey seni, Şamil bey üçün istemeye gelmişdi.
Eşitdiklerini derk etmekde çetinlik çekdi, gözlerine çöken qaranlıqla elleri titredi. Elinden sürüşüb yere düşen qabı görnedi bele... Nefesi tutuldu, ayaqları onu daşımaq gücünü itirdi. Ve o atasının
qarşısında diz çökdü. Hıcqırıqlara boĝularken saçlarında hiss etdiyi el ile başını qaldırdı, atasının gözlerindeki çaresizliyi görsede bir
ümüd..
-Men istemirem ata...
Deye pıçıldadı, kim idi onlardan isteyib istemediyini soruşan? Qerar verilmişdi.. Onlar sadece qerara itaet etmeli idiler.
Bu eve girdiyi Mürsel bey'in elini öptüyü birlikde nahar etdikden sonra bu üç qadınla metbexte oturub onların sorĝu sualına meruz qalması ile artıq axşam olmuşdu. O ise keçmişin sehifelerinden ayrıla bilmirdi. Onun saĝ terefinde oturub gözel bir tebessümle gülūmseyen genc qız Şamil bey'in, bacısı Fidan idi. Fidan çox gözel idi, qara saçları, biçimli üz xetleri ile etraf kendlerde bele gözelliyi merdliyi ile ad salmış genclerin elçatmaz xeyalı olmuşdu.
Mehriban, semimi, isti qanlı olan bu qız Asya ile münasibet qurmaĝa çalışırdı. Onun qarşısında oturan şabalıdı saçlı, zümrüd
yaşılı gözleri olan qadın ise Şamil bey'in qardaşı Azad'ın heyat yoldası Kübra idi. Fidan'nın eksine susqun soyuq reftarı vardı.
Başı metbex işlerine qarışmız Züleyxa xanım ise bu evin hem xidmetkarı hemde Şamil bey'in dayesi idi. Heç evlenmemiş bu qadın ömrünū bey evinin soyuq divarları arasında keçirmişdi.
Kübra'ın sesini eşitdi.
-Bileyine ne olub Asya?
Bura geldiyinden nahar etdikleri, burda oturduqları vaxta ilk defe sesi soyuq deyildi, heyecan narahatlıq oxunurdu. Özünū itirdi, bileyi göyermişdi. Paltarının uzun qolları altında gizlese de bayaqdan onu süzen qadının diqqetinden qaçmamışdı. Bu sual ile işlerinden ayrılmış Züleyxa xalanın bele baxışları onda sabitlenmişdi. Cavab vermeli narahat baxışlarla ona baxan qadınlar üçün bir cavab uydurmalı idi. Gülümsemeye çalışsa da dodaqları titredi.
-Bilerzik... Bilerzikleri çıxaran vaxt oldu.
Fidan derin bir nefes aldı, Züleyxa xala ise gülümseyib işine davam etdi. Kübra'nın gözlerinde ise derin bir hüzún ve acı gördü.. Şam yemeyi sakit keçmişdi, vidalaşan vaxt Mürsel bey etiraz etmek isteyirdi amma fikirleştiyi bir şey ona mane oldu. Gülümseyerek onun elini öpen qızın alnından öpdü.
-Sen esl xanımsan, xoşbext ol qızım.
Dedi, Fidan şen ve semimi reftarını esirgemeyerek ona sarılaraq.
-Bundan sonra her gün sizdeyem Gelin bacı...
Dedi, ona içten bir tebessümle gülümseyen qıza gülmsemeye çalışdı, hec gözlemeden Kübra ona sarıldı ve qulaĝına eyilerek.
-Asya möhkem ol, her şey keçecek...
Deye pıçıldadı. Eşitdiyi sözlerle bu sözleri deyen qadının gõzlerine baxdı. Bu gözlerdeki keder onu sarsıtdı. Sanki bu qadın her şeyi bilirdi, sanki onun ūreyini oxumuşdu... Maşın bu evi arxada qoyan vaxt bele o qadın haqda düşünürdü.
  Maşın dayanan vaxt bütün fikirleri bir kenara sıxıştıran bir fikir yarandı. Bu adamla eyni evde olmaq fikri bedeninu titretmeye kifayet etmişdi. Üreyinde qorxu hisdi ile maşından enib qapını baĝladı ve eve doĝru yönelen adamı izledi. Içeri girdiklerinde qapını acan xidmetçi qız onları tebesdümle qarşıladı. Bu eve qayıtmaq onun bu dünyada isteyeceyi en son şeyler arasında bele deyildi. Bu evi ilk defe idi izleyirdi artıq iki gūn idi bu evin xanımı idi ve o
bunu heç cür qebul ede bilmirdi. Bu ev ona cehennemi xatırladırdı helede axşam olanlardan sonra...
  Xidmetçi qızın sesi ile fikirlerden ayrıldı.
-Bir emriniz var mı Bey'im..
-Teşekkür edirem Sevda gede bilersen..
Salondan çıxan xidmetçini izledi gözleri, helede salonun ortasında dayanmışdı. Tam qarşısındaki kresloda oturub onu izleyen adamın baxışları altında edama aparılan mehkumu xatırladırdı.
-Sen danışa bilirsen? Olmaya lalsan?
Bu sözlerle boş nezerleri onun gözlerinde sabitlendi. Amma yene de cavab vermedi. Şamil yerinden qalxaraq ona yaxınlaşdı. Her addımda genc qadının üreyi qorxu içinde çırpınırdı. Çenesinden tutan el beynindeki bütün fikirleri sıxıştırıb çıxardı. Bedeni titreyirdi, elleri paltarının qollarını dartırdı.
-Sen danışacaqsan mı?
Cavab vermeli olduĝunu bilirdi amma sesini idare ede bilmirdi.
O gözlerdeki donuq qezeb ifadesi onun ruhunu üşüdürdü.
-Asya...
Gözlerinin eksine sesi onu yandırıb kül etdi, öz adını ilk defe bu şekilde eşidirdi, bu sesde duyduĝu nida onun qorxusunu artırırdı.
Dodaqlarını esir alan dodaqlarla nefesini tuttu, ayaqları titreyir gücünü itirirdi. Dodaqlarını esir alan dodaqlara mūqavimet bele göstere bilmirdi. Titreyen bedeni onun isteyine tabe olmurdu, aciz
veziyyetde idi. Bir el belini sararken diger el uzun paltarının yaxasındaki kiçik düymelere getdi. Dodaqlarını serbest buraxınca derin bir nefes aldı. Belini sıxan elin istiliyini hiss edir, gözlerine baxan gözlerle qorxu ile titreyirdi.
-Sen menimsen Asya...
Qulaqlarına dolan pıçıltı ile kiçik barmaqları yumruq halında sıxıldı..
Bir kelime qopdu dodaqlarından.
-Size nifret edirem....