Sevdalı Gelin.

17-ci Bölüm.

Eşitdiyi sözler qulaĝında tekrarlanarken, menası beynine biraz gec çatdı.. Elleri titredi, stekanı düşürmemek üçün masanın üstũne qoydu, ayaq üste dura bilmek üçün stula tutundu, heyat
yoldaşının masanın üstüne atdıĝı defter diqqetini çekti.. Zerif barmaqları bu defterin sehifelerinde gezerken göz yaşlarına boĝuldu.. Her sehifesinde yıxılan xeyalların izi vardı, bir zamanlar onun da qurduĝu xeyallar vardı.. Indi ise hamısı böyük bir yalana çevrilmişdi.. Bir vaxtlar heyatından çox sevdiyi insan onun ve başqa insan ların heyatını mehv etmişdi.. En son sehifede yazılan qısa cümle ile dizlerindeki qüvveti de itirdi.. Ve o, diz üste
yere çökerek göz yaşlarına boĝuldu.. Sehv etmişdi, qorxmamalı idi.. Her şeyi ilk başda izah etmeli idi, indi ise artıq gec idi, olan olmuşdu.. Sustu, her seferinde günahsız olduĝu halda, günahkar olmaq ona ezab verirdi.. Her şeyden de çox vicdanı onu Fidan'ın qarşısında günahkar elan edirdi.
Yanında eşitdiyi sesle başını qaldırdı, ūzünde telaş ona seslenen Kübra'nın sesini eşitmirdi.. Kübra onun qolundan tutub xefifce sarsıtdı.. Çox böyük mübarizeden sonra diqqetini topladı..
-Ne olub sene Asya?
Ne deye bilerdi ki? Sustu, ona tutunaraq ayaĝa qalxdı.. Boş nezerlerle Kübra'nı izleyerken elindeki defteri ona uzatdı..
Oxuduqlarından bir şey anlamayan qadın teccüble onun üzüne baxırdı..
-Bu ne demekdir ki, Asya? Senin Murad'la ne elaqen var ki?.
Gözlerini yumdu, artıq ne menası var idi ki, susmaĝın? Onun bu sükutu ucbatından bir insan az qala heyatından olacaqdı.. Derin bir nefes aldı.. Gözlerini açıb yaşlı gözlerini, Kübra'nın yaşıl gözlerinde sabitledi..
-Biz.. Onunla.. Bir vaxtlar.. Sözlü idik...
Dedi, sesi zorla çıxmışdı... Kübra heyecanla eli ile üzünü tutarken..
-Men onun bele axmaq bir şey ede bileceyini düşünmürdüm Kübra... O, bele bir insan deyildi, axı nece bele qeddar ola bildi bilmirem.. Ìnan mene bilmirem...
Deye pıçıldadı, Kübra heyretle ona baxaraq.
-Niye bunu evvelceden demedin Asya?
Deye soruşdu, axmaqlıq etmişdi, qorxuya qalib gele bilmemişdi...
-Çalışdım, Kübra.. Çalışdım... Amma qorxdum...
Qarşısındakı qadını günahlandırmaq istese de, onun veziyyetini çox gözel anlayırdı.. Şamil'in qezebi burda her kese tanış idi.. Kübra'nın ince barmaqları onun kicik zerif ellerini sıxdı..
-Sen sıxma canını, sene üzülmek olmaz Asya, körpeni düşünmelisen...
Dedi, bu sözlerle genc qadının üzünű acı bir tebessüm sardı.. Düşünmeli olduĝu bir körpesi, birde onu heyatından qovan heyat yoldaşı var idi..
-Ne hekaye ama, men onu istemeyen de, o meni isteyirdi.. Ìndi ise o meni istemezken men onu...
Acı bir tebessüm göz yaşlarına qarışdı.. Necede qeddar davranmışdı heyat yene ona, axı bu adam özü onu susturmuşdu, danışmaĝına imkan vermemişdi.. Ìndi ise azda olsa onu anlamalı idi.. Ne qeder asan "Get..." demişdi.. Axı o, tek başına hara gederdi, betninde körpe ile ata evine nece qayıda bilerdi? Yanında oturub ona destek olan qadının yaşıl gözlerine baxdı.. Gözlerinden axan yaşlara mane ola bilmirdi..
-Gücüm çatmır artıq Kübra.. Axı men güclü deyilem, niye bu qeder çox üstüme gelir heyat.. Günahım nedir axı Kübra? Men bunlara layiq olacaq ne etmişem axı?..
Susdu göz yaşları onu susdurdu, onun sözleri bu yaşıl gözlü qadının qelbini parçalayırdı..
-Bezen layiq olmadıĝımız o qeder şeyi yaşayırıq ki, Asya... Aĝlama gözelim axı elden ne gele bilerdi ki, bu olanlarda günahkar sen deyilsen.. Kimse günahkar deyil...
Kübra'nın keder dolu sesi, onun dodaqlarında acı bir tebessüm yaratdı..
-O meni görmek istemir...
Deye pıçıldadı, axı bu niye onun qelbini parçayalırdı. Axı bu adam ona yad idi, ve o bu adama nifret edirdi... Ìndi ne deyişmişdi ki?..
Onun qebul etmediyi bir heqiqet var idi.. Bir vaxtlar yad bildiyi, nifret etdiyi adamı qelbinde heyat yoldaşı olaraq qebul etmişdi artıq.. Kübra'nın teselli dolu sözleri onu fikir dünyasından ayırdı..
-Canım, Şamil'in sözlerine ehemmiyet verme, o hirsli olanda ne dediyini bilmir sakitleşen kimi her şeyi unudacaq.. Helede körpenizin xeberini eşidende her şey arxa planda qalacaq...
  Eşitdiyi son sözler onu narahat etmişdi, aralarındakı problemi hell etmek üçün körpesinden istifade etmeyecekdi..
-Kübra, xahiş edirem en azindan Fidan'ınveziyyeti düzelene qeder bunu ona söyleme.. Problemlerimizi bele hell ede bilmerik..
Kübra etiraz etmek üçün,.
-Axı Asya..
Dedi amma genc qadın onun sözünü kesdi..
-Xahiş edirem Kübra, söz ver ki, men ona her şeyi izah etmeyene qeder ona heç bir şey söylemeyeceksen.. Söz ver..
Asya'nın israrı qarşısında Kübra.
-Söz verirem..-Dedi, -Amma çox uzatmayacaqsan, vaxtı gelen kimi söyleyeceksen..
Deye elave etmeyi de unutmadı...
Qaranlıq kücede addımlayarken hara getdiyini bele bilmirdi.. Kübra'nın onun üçün hazırladıĝı otaqda çox qala bilmemişdi.. Otaq onu boĝurdu divarlar sanki onun üstüne gelirdi.. Hava yavaş yavav işıqlansa da, labirinte benzeyen küçelerde helede qaranlıq hakim idi.. Hara getdiyini bilmeden addımlayarken elinde, kiçik defterden başqa bir şey yox idi, saçları çiynine daĝılmış, toy merasimi üçün geyindiyi qara qırmızı reglerin qarışıĝı olan paltarı ezilmişdi.. Adeti üzre yere baxaraq addımlayarken aniden dayandı, başını qaldırıb qarşısındakı evi izledi.. Bu evi tanıması uzun çekmedi.. Dodaqlarını acı bir tebessüm sararken olduĝu yerde dayanıb bir vaxtlar ona eziz olan evi izledi.. Bu küçelerde qaçdıĝı, yaşıdları ile oyunlar oynadıĝı vaxtlar elede uzaq gelmirdi.. Xoşbextlik qatarına yene gecikmişdi..
Elindeki defteri sinesine sıxaraq, taxta qapıya doĝru addımladı, taxda qapını açıb içeri keçdi.. Bu qapının heç vaxt kilidli olmadıĝını bilirdi.. Etrafdakı her şey eyni idi, heç bir şey deyişmemişdi..
Pillekenleri qalxarken bir vaxtlar onu xoşbext eden sözler qulaqlarında seslenirdi.. Qapının önünde dayanarken heç ne düşünmürdü.. Kiçik barmaqları qapı ile görüşdü, qapını döyerken bedeninden soyuq bir titreme keçdi.. Bu hal sadece bir an davam etdi.. Qapını açan yaşlı qadının aĝlamaqdan şişmiş gözleri onun üzünde dolaşdı..
-Salam Zehra xala...
Dedi, onu bu eve getiren ne idi axı.. Bu yaşlı qadın teccüble onu izleyerken, onun baxışları otaqdan çıxan adamın baxışları ile qarşılaşdı.. Bu an gözlerinde nifret qarışıq qezeb parıldadı.. Acı
bir tebessüm üzünde yayılarken..
-Sizi tebrik etmeye geldim Murad bey.
Dedi..
Zavallı qadın bir addım geri çekilib oĝluna baxdı, oĝlunun ise gözleri qapı önünde dayanmış qadından ayrılmırdı.. Asya elindeki defteri onun ayaĝının altına atdaraq.
-Eserini getirdim, belke oxumaq isteyersen deye..
Bu adamı öldürmeye hazır iken bilmirdi ki, vicdanı bu adamı her deqiqe öldürürdű..
-Neyin itiqamını alırdınsa, bacardın nifretinle her kesin heyatını mehv etmeyi bacardın. Belke, bir gün o mesum qız seni baĝışlayacaq, hetta belke de, bir gün men de seni baĝışlayacaĝam.. Amma senin nifretine göre atasız böyümeli
olacaq bir körpe, seni baĝışlayacaq mı? Bax bunu bilmirem..
  Dedi, gözlerinden süzülen yaşları elinin tersi ile sildi.. Dönüb getmek isteyerken ayaq saxladı.
-En çox da öz heyatını mehv etdin. O qız seni sevirdi, günahı bu idi mi?.. Menim günahım istemediyim bir insan la evlenmeyim idi mi?
Göz yaşları onun susdurarken.. Qarşısındakı adamın keder ve peşmanlıq dolu gözlerine baxdı..
-Menim körpemin günahı ne idi?
Deye soruşdu.. Bir an daha onun gözlerine baxdı, yavaş addımlarla pillekenleri enib bu evi terk eden vaxt arxasında peşimanlıq içinde vicdan ezabı çeken bir insan buraxdıĝını çox gözel bilirdi..
********
Gözleri Asya'nın gedişinden sonra boş qalan qapıdan ayrılmazken, bir damla yaş dodaqlarına doĝru yol açdı.. Çekdiyi vicdan ezabı an keçdikce onu daha çox mehv edirdi.. Asya, haqlı idi.. O her kesden çox öz heyatını mehv etmişdi. Hansı aĝılla bu yola girmişdi ki? Axı o nece bu qeder, qeddar, bu qeder düşüncesiz ola bilmişdi.. Eyilib yerdeki defteri eline aldı. Ve açıq qapıdan temiz havaya doĝru addımladı.. Pillekenleri enib en son pillenin soyuq daşı üstünde oturdu.. Tesadüfü sehifelerden birini açdı.. Ve oxumaĝa başladı..
"7.aprel.2008..
Bir insanın gözleri nece bu qeder gözel ola biler ki? O gözlerden, onun temiz qelbini oxumaq elede çetin deyildi.. Bu gözlerin izi qelbimde yaşayacaq, ve yalnız men öldüyüm zaman bu izler silinecek.. Nece ki, insanlar hava olmadan yaşaya bilmez, mende Murad olmadan yaşaya bilmerem..."
  Davamını oxuya bilmedi, göz yaşları ixtiyarsız yanaqlarını isladarken... Etdiyi axmaq hereketin nelere sebeb olduĝunu derk etdi.. Peşmanlıq hissi tamamen üreyini saraken, yerinden qalxdı..
Nifret en çox sahibine zerer verer. Ve heç vaxt heç ne qazandırmaz...
*******
Sona qeder içdiyi boş qedehe baxdı, ve elindeki qedehi qezeble yere çırpdı.. Bir damla yaş dodaqlarına doĝru yol açarken cibinden o kiçik qırmızı örpeyi çıxardı.. Bütün xeyalları bir an da
yıxılardı mı insanın? Yıxılırdı.. Bunlar gerek mütleq onun başına geleydi mi?
-Asya... Asyam..
Dedi, çiçek qoxulu qadın.. Onun nefes almaq sebebi.. Asya, onu xeyal qurmaĝa vadar eden yegane insan.. Xoşbext olmaĝa bir addım qalmışdı sadece.. Bu zaman içinde bir birinin ardınca sıra ile düzdüyü domino daşlarını bir anda öz elleri ile yıxmışdı.. Axı azda olsa mesafeni aşmışdı, o qara gözler artıq ona nifretle baxmırdı.. Axşamdan bura evin baxçasında, anasının ekdiyi
aĝaclar altında qurulmuş kiçik masa arxasında oturmuşdu.. O gün, masa arxasında Asya'nın ona ne söylemek istediyini indi anlayırdı.. O kiçik evin qarşısında o gece, Asya'nı susturmasaydı belkede o her şeyi ona danışacaqdı.. Lenet olsun yene qezebine yenilmişdi.. Axı, nece ona "Get.." deye bilmişdi ki.. Çalan telefonun sesi onu fikir aleminden ayırdı, telaşla telefonu çıxarıb açdı..
-Alo..
Dedi, tanış ses duydu, bu Sevda idi..
-Bey'im, bilmedim ne edim, Gelin Xanım evde yoxdu.. O harasa gedib...
Sevda'nın sözleri onun qulaĝında tekrarlanarken telefonu elinde saxlaya bilmedi.. Oturduĝu yerden qalxdı, hara gede bilerdi ki, axı Asya'nın ailesinden başqa kimsesi yox idi..
Get... Deyerken bele üreyinde "Ya gederse?.." deye düşünmüşdü.. Getmişdi.. Onu terk etmişdi... Yox, esline qalsa o, özü onu qovmuşdu..
Maşın tanış evin qarşısında dayanan vaxt üreyini qeribe bir telaş sardı, aşaĝı enib taxda qapının önünde dayandı. Derin bir nefes aldı ve qapını döydü.. Qapını Asya'nın anası açdı.. Keder dolu
gözlerle ona baxdı, bir şey söylemeden tekrar qapını baĝladı.. Bir neçe deqiqe sonra qapı yeniden açıldı, qapını açan qadının qara gözlerinde yaşlar hele qurumamışdı.. Üreyinde öz özüne lenetler yaĝdırırdı.. Qelbini derin qorxu hissi sararken..
-Gel gedek, Asyam... Seni aparmaĝa gelmişem..
Dedi, bu sözler qarşısındakı qadının dodaqlarında soyuq bir tebessüm yaratdı..
-Men sizi sevmeye çalışarken, "Get.." deyen siz idiniz Şamil bey.. Ìndi ne deyişdi ki...
-Asya...
Deye bildi sadece... Ne deye bilerdi, özüne ne ile beraet qazandıracaqdı?
-Yoruldum...
Dedi, genc qadın acı dolu bir sesle.. Göz yaşları yanaqlarını isladarken..
-Çox yoruldum... Mene vaxt lazımdır.. Bir müddet görüşmesek yaxşıdır..
Dedi, ve qapını baĝladı..
Sessiz küçede qapının sesi tekrarlandıĝında, genc adamın gözlerinden bir damla yaş dodaqlarına doĝru yol açdı..