Sevdalı Gelin.

18-ci Bölüm

Başını anasının dizleri üstüne qoyub, acı içinde gözlerini yumduĝunda bele heyat yoldaşının o halı, gözleri önünden getmedi. O, adamın gözlerindeki kederi qelbinde, çox derinlerde hiss etmişdi.. Bu ne idi bele.. Bu adamdan uzaqlaşdıqca niye özünü
gücsüz hiss edirdi ki? O eve dönmek istemirdi, Fidan'nın üzüne baxa bilmeyeceyine emin idi.. En azından bir müddet uzaq qalmalı idi, dincelmeye, herşeyi unutmaĝa ehtiyac duyurdu. Yorulmuşdu,
çox yorulmuşdu.. Ata evinde geri döndüyünde, anasına evde olan hadiseni danışmışdı, söylemediyi tek bir şey vardı, oda betnindeki kiçik mesum varlıq idi.. Bunu söylediyi an, anasının onu eve geri yollayacaĝını çox gözel bilirdi. O aileden heç kimi görmek istemirdi. Görmek istemirdi amma, bilmediyi bir şey vardı.. O taxta qapını baĝladıĝı an qelbini qapının diger terefinde
unutmuşdu.. Üreyinde böyük bir boşluq yaranmışdı.. Bir vaxlar inandıĝı sevginin yalan olduĝunu anlamışdı, ve o boşluĝu heyat yoldaş ile dolurmuşdu.. Ìndi ise ondan uzaqda daha çox ezab çekirdi.. Anasının zerif barmaqları onun saçlarını sıĝallayarken göz yaşları yanaqlarına süzülürdü... Axı onun da, xoşbextlik haqqı olmalı idi..
Genc adam bir müddet boş nezerlerle taxta qapıya baxdı.. Onun gücü buraya qeder idi, artıq tükenmişdi. Ìtirmekden, mübarize meydanında her defe yenilmekden yorulmuşdu, bu qadını da
itirseydi.. Yaşamaq üçün heç bir sebebi olmayacaqdı.. Addım atacaq taqeti yox idi, taxta qapıya söykenerek yere çökdü.. Bütün gücünü bir anda idirmişdi sanki, axı o bu qeder aciz deyildi.
Ona keder dolu gözlerde incik bir ifade ile baxan qadından başqa heç ne düşüne bilmirdi. Bu qadın onu sevmese de, en azından sevmeye çalışırdı. O bu kiçik ümüdünü de lenete gelmiş qezebine göre itirmişdi.. Gede bilmezdi, bu qadın onun heyatından gederse buna döze bilmezdi. Heyatın bütün yükü onun çiyinlerine yıxılmışdı sanki..
Çalan telefonunun sesi onu fikir dünyasından ayırarken ekranda gördüyű ad ona düşünmeli olduĝu başqa insanların varlıĝını xatırlatdı.. Telaşla yerinden qalxaraq telefonu açdı..
-Ne olub Azad?
Deye soruşdu, qelbini qorxu hissi ele keçirerken gözlerini yumdu.. Pis xeber eşidecek halda deyildi. Telefonun diger terefinde qardaşının sesi geldi..
-Fidan oyandı Şamil, hekim axşam eve apara bileceyimizi söyledi.
Qardaşının sözlerinden sonra derin bir nefes aldı.. "Gelirem.." deyib telefonu söndürdü. Maşına doĝru addımlayarken çevrilib onun üçün nefes demek olan insanın olduĝu eve baxdı..
******
Soyuq xestexana otaĝında aĝ yataqda yatan melek üzlü gözel bir qız.. Susqun gözlerinden sessizce yaşlar süzülürdü.. Heyat atrıq onun üçün aĝır bir yükden ferqsiz deyildi .. Qapı açıldı, baxışlarını qaldırıb gelen adama baxmadı bele..
Kiçik, zerif barmaqlarını sıxan kobud elde sabitlenmiş baxışlarında keder var idi.. Eşitdiyi sesle ezab içinde gözlerini yumdu..
-Fidan...
Dodaqları arasından tek bir ad çıxdı.. Sesi titreyirdi, bura nece geldiyini bele xatırlamırdı.. Tek bildiyi bu qızı görmeli olduĝu idi.. Genc qız elini onun elleri arasından xilas etmeye çalışımadı bele, artıq heç bir şeyin ferqi yox idi onun üçün..
-Bilirem... Haqqım yoxdu buna..
Sõzler onun boĝazında ilişib qalarken daxilindeki ses onu alçaldmaqda davam edirdi.. "Senin eserindi bax... Sen eclaf bir insansan..." deyirdi...
-Men çox pis adamam... Bunu bilirem... Nifret menim gözlerimi kor etmişdi... Men... Baĝışla meni Fidan...
Dedi, davam ede bilmedi göz yaşları onu susturdu.. Genc qız gözlerini açıb baxışlarını yanında oturub elini sıxan adama çevirdi.. Onun gözlerinde ne desen vardı.. Keder, peşmanlıq,
şefqet.. Çox derinlerde böyük bir ezab ifadesi var idi.. Bu gözleri ilk gördüyü gün bu qeder isti deyildi bu baxışlar.. Eksine çox soyuq ve yad idi..
Bu gözlerden, bu insanın üreyinde qanayan derin bir yara olduĝunu ilk gün de görmüşdü.. Amma saĝalda bileceyini düşünmüşdü.. Axı niye qelbi parçalanırdı ki? Sevdiyi adamın onu bele bir meqsed üçün istifade etmesi nifret üçün kifayet edecek bir sebeb idi... Amma bacarmırdı.. Bu adama nifret ede bilmirdi... Onun temiz qelbinde nifrete yer yox idi...
-Niye??
Dedi, susdu. Göz yaşları onun sözünű yarıda qoydu.. Sesini güclü tutmaĝa çalışırdı.
-Niye gelmisen, zeferini görmeye mi?
Deye soruşdu, bu sözler qarşısındakı adamın gözlerinden axan damlaların sayını artırdı. Bura niye gelmişdi? Bunun sebebini özüde bilmirdi. Başını önüne eydi, o qeder çox günahkar hiss
edirdi ki, özünü, ne deyecekdi, bu etdiyi alçaq hereketin üzürü olardı mı? Vidcanı artıq onu müqessir elan edib cezasını vermişdi.. Susurdu, başını qaldırıb o gözel gözlerdeki keder ifadesine baxa bilmirdi. Çox utanırdı, bu qız onu öldürseydi bele özünű müdafie etmek üçün elini bele qaldıra bilmezdi.. O qeder mesum baxırdı ki, bu qızın gözleri, sanki bu gözler körpe bir uşaĝa aid idi..
Bu mesum gözlerin ne qeder gözel olduĝunu yeni görmüşdü, nifreti heqiqeten onun gözlerini kor etmişdi.. Axı o nece bele qeddar, alcaq bir insan ola bilmişdi ki? Hemde neyin uĝruna? Qulaqlarına dolan sözler onu sarsıtdı..
-Sen onu sevirsen...
Bu sesdeki, keder ezab acı onun qelbine toxunurdu, sevgi ne idi? Bu sevgi deyildi, sevgi bele olmurdu. Seven adam sevdiyine zerer
vermeyi düşünmezdi ki. Onun xoşbextliyi üçün çalışardı.. Onun sevgi deye düşündüyü şey, arzu idi, baĝlılıq idi, hirs idi.. Amma sevgi deyildi. Bu adamın dodaqlarını acı bir tebessüm sardı...
-Men sevginin ne olduĝunu bilmirem..
Deye pıçıldadı. Yalan söyleyecek halda deyildi, yalan söyleyerek birşey qazana bilmezdi.. Bunu da gözel anlayırdı. Heç ne deyişesi deyildi. Bu qız onu baĝışlamayacaqdı..
Fidan, gözlerinde derin bir keder ona baxaraq..
-Bes niye mehv etdin heyatımı? Deyerdi mi?
Deye soruşdu. Genc adam derin bir kederle..
-Deymezdi.
Dedi, beli deymezdi... Mesum insanları bedbext etmeye deymezdi. Etdiyi iyrenc herekete heç ne ile beraet qazandıra bilmezdi. Onun doĝru bildiyi şeyler böyük bir yalan idi.. Deymezdi.. Kaş elinden bir şey geleydi, keçmişe geri döne bilseydi o, heç vaxt bele bir axmaq düşünceye qapılmazdı..
Amma arıq gec idi, keçmişi deyişmek olmazdı. Oturduĝu yerden qalxaraq onun ince barmaqlarını dodaqlarına yaxınlaşdırıb öpdü..
-Men senin sevgine layiq deyildim, kaş ki, sevmeyi senden öyrene bilseydim.. Bacarsan baĝışla meni, xoşbext ol melek üzlű qız..
Dedi, ve eyilib onun alnından öpdü.. Suretli addımlarla qapıya yönelib otaĝı terk ettiyinde qapı önünde qarşılaşdıĝı adamla olduĝu yerde qaldı..
******
Qarşısındakı adama qezeb dolu gözlerle baxarken, barmaqlarının yumruq halında sıxılmasına mane ola bilmedi.. Bu adam hansı üzle gelmişdi ki? Derin bir nefes aldı, sakit olmalı idi yoxsa elinden
bir qeza çıxa bilerdi. Qelbindeki qezeb ise getdikce artaraq aĝlını ele keçirirdi. Onu yox saymaĝa çalışan Şamil bey bacısının
yatmaqda olduĝu otaĝa doĝru addımladı.. Bu an Murad'ın barmaqları onun qolunda sabitlendi.. Ve dodaqları arasından bir kelime çıxdı.
-Asya...
Bu son damla idi, ve artıq onu kimse saxlaya bilmezdi. Murad burnuna yediyi yumruqla soyuq döşemeye yıxılarken genc adam ovuna hücum eden canavar kimi, bir anda onun yaxasına yapışdı.. Ard-arda vurduĝu zerbelerle yerdeki adamın üzü qan içinde qalarken, bu adamın özünü müdafie etmek üçün heç bir şey etmemesi onu teccüblendirmişdi.. Azad'ın onu geri çekmesi ile
Murad'ın yaxasını buraxıb qezeb dolu baxışlarını qardaşına çevirdi. Onu geri iteleyib.
-Çekil Azad, sen qarışma..
Deye baĝırdı. Azad'ın ise onu buraxmaq fikiri yox idi.
-Ne edirsen Şamil.. Xestexanadayıq, deli olmusan..
Etrafdakı insanların baxışları onu maraqlandırmırdı. Eli qan içinde idi, nefes nefese qalmışdı, qezeb dolu baxşlarını yerdeki adama çevirdi. Onu öldürmeye bele hazır idi..
-Bir daha arvadımın adını aĝzına almaĝı aĝlından bele keçirme..
Dedi, sesi çox sert ve tehlükeli bir tonda çıxmışdı. Bu adam hansı haqqla onun arvadının adını aĝzına almaĝa cüret edirdi ki? Asya, onun arvadı idi... Onun idi..
Murad ise burnundan axan qanı qoluna silerek divara tutunub ayaĝa qalxdı.. Qezeb veya nifret duymurdu. Bu adam onu öldürseydi, o bunun üçün ona teşekkür bele ederdi.. Ölüm belkede onun üçün mükafat olardı..
-Ìsteyirsen meni öldür amma..
Dedi, susdu.. Burnundan ve aĝzındam axan qan ona mane olurdu.
-Amma onun günahı yoxdur. Eyer o, menimle gelmek isteseydi onu aparmaĝıma sen bele mane ola bilmezdin..
  Qarşısındakı adamın bütün sinirlerinin gerildiyini uzaqdan bele hiss etse de susmadı.
-O, meni dinlemedi bele.. O, heç vaxt menim olmadı, seninle qalmaĝı, seninle olmaĝı seçdi.. Senin uşaĝının anası olmaĝı seçdi.. Menim günahlarımın cezasını ona çekdirme. Onun heç bir şeyden xeberi yox idi.
Bir an ne eşittiyini anlamadı, ne uşaĝından behs edirdi bu adam..
-Ne.. Ne deyirsen sen?.. Ne uşaq?
Sesi titredi, gözlerini qarşısındakı adamın gözlerinden ayırmadan cavab gözledi.. Bu adamın dodaqları arasından çıxan sözler onun
qulaqlarında tekrarlandı..
-O, senin uşaĝına hamiledir..
Yıxılmamaq üçün divara tutunarken, dodaqlarını ixtiyarsız tebessüm sardı.. Qelbini ata olmaq sevinci saraken, Asya'nın onu görmek istemediyini xatırlamışdı.. Bele olmamalı idi.. Bu qeder çetin olmalı deyildi her şey. Çiyninde hiss etdiyi el ile arxaya çevrildi.. Ve Azad'ın sevinc qarışıq keder ifadesi olan gözleri ile qarşılaşdı.. Azad onun çiyinlerini sıxaraq.
-Her şey düzelecek, sen öhdesinden gelersen qardaşım..
Dedi ve onu möhkem qucaqladı.. Qardaşına möhkem sarıldı, desteye heç bu qeder çox ehtiyac duymamışdı.
BÌR HEFTE SONRA.
Gözleri güneşli göy üzündeki buludları izlerken dodaqlarını acı bir tebessüm sardı.. Yanında oturmuş qadının sesi onu xeyal dünyasından ayırdı.. Bu günler erzinde o, xeyal dünyasında
yaşayırdı sanki. Evlendikden sonra ata evini xatırlayıb darıxsa da, indi bu evde özünü daha tenha hiss edirdi. Düzdü anası onu tek qoymurdu, atası da çox mehriban davranırdı.. Amma onun
daxilindeki tenhalıq hissi her gün biraz daha artırdı.
-Ellerine saĝlıq canım çox lezzetlidir.
Kübra'nın sözleri ile gülümsemeye çalışıdı. Amma bu zorakı tebessüm üzündeki kederi gizleye bilmedi. Bir hefte sonra ilk defe idi ki, o aileden birini görürdü.. Şamil de, gelmemişdi.. Ve bu onun qelbini parçalayırdı. Sınmış qüruru ucbatından o gün heyat yoldaşı ile getmek istememişdi.. Ve vicdanı... Ona Fidan'ın qarşısında günahkar olduĝunu söyleyirdi.
Kübra ise Azad'ın israrlarına baxmayaraq Asya'nı görmeye gelmişdi. Azad, Asya'nın bir müddet daha tek qalıb düşünmesinden yana idi. Ìkisinin de zamana ehtiyacı var idi.
-Necesen Asya?
Yaşıl gözlerinde keder ve şefqet var idi bu qadının, gülümsemeye çalışaraq baxışlarını onun yaşıl gözlerinde sabitledi.
-Ordan baxanda nece görünüremse eleyem Kübra..
Dedi, bu bir hefte boyunca aĝlamadan keçirdiyi bir gün bele olmamışdı.. Heyat yoldaşının nece olduĝu onu çox maraqlandırırdı.. Onu görmeden keçen bir gün bir il kimi gelirdi.. Elindeki çaya baxaraq..
-O necedi?
Deye soruşdu, Kübra gülümsedi.
-Ne yalan deyim Asya, bilmirem. Fidan'ı xestexanadan eve getirenden sonra onu görmemişem. Azad'da bir şey demir..
  Sonrasında Kübra ne dedi, ne sual verdi, o bu suallara ne cavab verdi heç birini xatırlamırdı. Qara gözlerini elindeki buĝlanan çaydan ayırmadan Onu düşünürdü.. Kübra yerinden qalxan vaxt özüne geldi.
-Hara gedirsen biraz daha otur..
Dedi, Kübra ise gūlünseyib ona sarıldı.
-Daha gecdir, eve qayıdsam yaxşı olar sende dincel biraz çox yorma özünü..
Dedi, qapıdan çıxarken.
-Bu ayrılıĝı çox uzatma..
Demeyi de unutmadı.. Taxta qapını baĝladıĝında derin bir nefes aldı. Oda uzatmaq istemirdi, etiraf ede bilmese de evi üçün.. O kiçik cennete benzeyen evdeki sakitlik üçün darıxırdı.. O eve
xoşbextlik bexş eden heyat yoldaşı üçün.. Axı niye gelmirdi.. Ah bi gelse... Gedek dese.. Getmezdi mi? Boş yere qüruruna aldanıb eve dönmediyi üçün peşmanlıq duyurdu.. Amma heç ne
göründüyü qeder asan deyildi. Arada mesum bir insanın heyatı vardı. Eve doĝru yönelmek isterken qapı döyüldü.. Olduĝu yerde dayanıb,
-Yene neyi unuttun Kübra.
Dedi, ve geri dönüb qapını açdı.. Qarşılaşdıĝı keder dolu baxışlarla bir kelime qopdu dodaqlarından..
-Fidan?!