Trapped Game: Αντέχεις;

Κεφάλαιο 3.

23 μέρες πριν την εξαφάνιση.

"Σκασε!" φωνάζω στο ξυπνητήρι και βάζω το μαξιλάρι μου πάνω από το κεφάλι μου. "Σκασε λέμε!" λέω και το ρίχνω κάτω από τα νευρα μου.

Το ακούω να σκάει στο πάτωμα.

Ευτυχία και γαλήνη.

"Επιτέλους ησυχία.." λέω και αλλάζω πλευρό.

Ντριιιιιν.

"Γιατί ρε σατανά με ξυπνάς; Λέγε γιατί;"

"Ντέιβιντ αγόρι μου, χαζεψες;" ακούω τον γέρο να μου λέει.

"Έχω προηγούμενα με το ξυπνητήρι, εσύ τι θες τώρα;" απαντάω κοφτα και ξανά αλλάζω πλευρό.

Αυτό το κρεβάτι είναι τέρμα άβολο!

Τον ακούω να γελάει.

"Εντάξει δεν ανακατεύομαι στα προσωπικά σας." λέει και γελάει.

Χαχ, πολύ αστείο γέρο.

"Λυπάμαι που στο χαλάω μικρέ αλλά θα πρέπει να ξυπνήσεις." λέει και ακούω το πάτωμα να τρίζει ενώ περπατάει προς το παράθυρο.

"Λόγος;" λέω και σηκώνω λίγο το κεφάλι μου για τον δω, έχοντας το ένα μάτι κλειστό.

Ανοίγει απότομα τις κουρτίνες και νιώθω τα μάτια μου να με καίνε από τον ήλιο.

Θα μου το πληρώσεις γέρο.

"Σχολείο." μου απαντάει και κατεβαίνει τις σκάλες.

"Λεπτομέρειες." λέω αδιάφορα και αφήνω το κεφάλι μου να πέσει πίσω, νεκρός στον ύπνο.

[...]

"Παιδιά ησυχία!" λέει η καθηγήτρια, που μοιάζει με τον Χίτλερ χωρίς μουστάκι, και σκάνε όλοι μέσα στη αίθουσα. "Τώρα που έχω την προσοχή σας, θα ήθελα να σας συστήσω τον νέο μας μαθητή, τον Ντέιβιντ Μαρκ!" λέει και κοιτάω αδιάφορα την τάξη.

Ώσπου βλέπω ξανά την μικρή οπτασία που είχα συναντήσει χτες, στο πάρκο.

Σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτά.

Της χάρισα ενα τεράστιο χαμόγελο με νόημα αλλά εκείνη πήρε αμέσως τα μάτια της από μένα σημειώνοντας κάτι από το πίνακα.

"Κυρία..;" πώς την είπαμε την Τσαουσέσκου;

"Νίκολσον, Ντέιβιντ παιδί μου."

"Ναι, αυτό. Που να κάτσω;" λέω αδιάφορα.

"Σωστά, πήγαινε κάτσε.. πίσω με τον Τζον!" λέει και μου δείχνει έναν τύπο πίσω, στο τελευταίο θρανίο, με κουκούλα και ακούστηκα στα αυτιά.