Trapped Game: Αντέχεις;

Κεφάλαιο 11.

11 μέρες πριν την εξαφάνιση.

Ντέιβιντ.

Κάτι χτυπάει.

Αλλά δεν ξέρω τι.

Κούνησα λίγο το κεφάλι μου, αλλά τι σκατά το θελα; Ωωω, σκατα το κεφάλι μου, δεν νιώθω τίποτα. Τι κοπανάει έτσι το φελέκι μου;

Πεταρίζω τα μάτια μου. Που να σε πάρει, τι ήλιος είναι αυτός;

Τι σκατά χτυπάει έτσι ρε φίλε; Δεν το αντέχω άλλο, πονάει το κεφάλι μου, βουίζουν τα αφτιά μου, πεθαίνω.

Ανοίγω τα μάτια μου δειλά γιατί κοντεύω να κάψω τα μάτια μου από το φως του ηλίου. Που σκατά είμαι; Κάτι δέντρα βλέπω και άσφαλτο. Ναι, νταξει, θυμάμαι ότι ήμουν με το αμάξι και οδηγούσα.. μα δεν θυμάμαι τα βασικά. Οπως για παράδειγμα πόσες μπύρες ήπια.

Καθώς και πως σκατά δεν καρφώθηκα σε κανα δέντρο ο ηλίθιος.

Ααα, κάτι τελευταίο.

Τι στο διάολο έκανα για να υπάρχει μπάτσος στο παράθυρο μου;

[...]

Ο μπάτσος με κοιτά με ύφος.

"Οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ," σιγά δυό μπύρες ήπια..  "..τρέχων ζήτημα η αφαίρεση της άδειας ικανότητας του οδηγού για εκατόν ογδόντα μέρες." Ω, ναι.. από την προηγούμενη φορά που με μπουζουριάσανε.
"Προσαγωγή με το αιτιολογικό της απάθειας και της αντίστασης," ναι, γιατί έπρεπε να κάνω κρα για μπω στο μπατσοάμαξο. "..οδήγηση με όχημα ξένης ιδιοκτησίας..." απήγγειλε ο μπάτσος και πέταξε έναν φάκελο μπροστά μου "...Και παράνομη στάθμευση." τελείωσε. Αυτό που πάρκαρα παράνομα που το πας; Ειρωνία.

Οι μπάτσοι δεξιά και αριστερά μου μού είχαν σπάσει τα νεύρα. Δεν είχαν βάλει κωλο κάτω και τα τηλέφωνα μαζί με τούς ασύρματους δεν είχαν σταματήσει να δουλεύουν.

"Πως τα κατάφερες πάλι Μαρκ;" με ρωτάει ο αστυνομικός ενώ κάθεται στην καρέκλα του. Δεν ήταν και δύσκολο μωρε βλαμμένε, τέτοιοι είσαστε.

Ξεφυσάω " Λοιπόν Μαρκ. Κάτοχος του οχήματος με βάση τις πινακίδες είναι ο Εθαν Μπράουν;" με ρωτάει και υπογράφει κάτι χαρτιά. Η καταδίκη μου θα είναι. Νευω θετικά.

"Γνωρίζει ότι είχες το αυτοκίνητο του;" Όχι το έκλεψα. Νευω ξανά θετικά.

"Μάλιστα." χτυπάει το τηλέφωνο του γραφείου του. Ένας μπάτσος μπαίνει μέσα αφήνει κάποια έγγραφα και φεύγει όπως ήρθε. Η πόρτα δεν έκλεισε καλά. Οι τοίχοι ξεφτισμένοι με ένα απαίσιο χρώμα, μεγάλες συρταριοθήκες μισό κλειστές με υπερβολικά πολλούς φακέλους μέσα. Από κει παίζει να βγήκε και ο δικός μου. Σίγουρα θα' ναι και βαρύς.