MATIIM na nakatitig si Craven sa dalagang payapa at kontentong nakamasid sa tubig. Gusto niya sanang itanong kung sino ba si Hunter na nagregalo rito ng isda, pero natakot siyang baka hindi niya magustuhan ang magiging sagot ni Hannah.
Argh! What in the world is this? This woman was bringing up the feeling he never thought he was capable to feel.
Hindi pa siya nakadama ng ganoon katinding takot nang hindi niya makita sa ilalim ng dagat ang dalaga. Takot na baka nalunod na ito at lumubog pailalim. Takot na baka hindi niya ito masagip at madala sa baybayin ng ligtas at walang pinsala.
At higit sa lahat, he never ever felt that intense desire of saving and protecting someone. Sa babaeng ito lamang. What did she had that made him feels that way? Bakit bigla ay itinalaga na yata niya ang sarili na maging tagapagligtas nito?
Dahil ang babaeng iyan ay hindi nag-iisip. Libangan na yata niya ang sumugod sa kapahamakan.
Iyon ang idinahilan ni Craven sa sarili. Pero bakit ba pati sa sarili ay kailangan niyang magdahilan?
"But you know, I didn't regret unleashing Scarlet and let her live to her real world, freely. Here, in the ocean."
She looked up at him with her smile so tender. At ang ngiting iyon na yata ang pinakamagandang ngiti na nakita ni Craven. It was full of warm and love.
"I am so proud of myself, Craven. Ain't I'm awesome?" She giggled at him.
Sa halip na mayamot sa kawalan nito ng pakialam sa kamuntik nitong kapahamakan ay na-amused pa siya sa inasal ng dalaga.
She really is something.
"Let's go. Kawawa na si Volt, nilalamig na doon sa kakahintay sa atin." Nasabi nalang niya at sinimulang sumagwan.
Nakita niyang nanilos ang nguso ni Hannah.
"Sabihin mo muna, that I am awesome."
"I am awesome." Bigla ay naisip niyang asarin ito kaysa sakyan ang kalokohan ng dalaga.
"Nah! You know what I mean. Sabihin mo na kasi!"
"I already said it." pigil ang ngiting tugon ni Craven.
"Iba 'yong sinabi mo." Pumadyak pa si Hannah. Tuluyan na siyang nangiti saka sumagwan papuntang baybayin.
"Nah." He smirks. "I am awesome."
"Fine, 'You're awesome.' nalang."
"Yes, I know I am awesome." He grinned at her.
"Craven naman!"
Humahalakhak na siya habang sumasagwan. He never enjoyed teasing and annoying someone just like this. Just like how he does with Hannah. Ang babaeng ito. May kakayahan talaga itong pagaanin ang sitwasyon at mga bagay-bagay ng walang kahirap-hirap. She was so carefree and jolly. At hindi man plinano ay nahahawa siya rito.
Hanggang sa makarating sila sa dalampasigan ay nangungulit pa din ang dalaga. And he never gave up annoying her. It feels good and refreshing. Hindi lang pala lugar ang nakaka-refresh. Pati din ang taong pwedeng makasama sa lugar na iyon.
BINABASA MO ANG
Craven: Sunshine In The Rain (COMPLETED)
RomanceCover credits to ate Mj Pampilo Alap-ap Batal Republished; Written by Gazchela Aerienne Katahimikan ang hanap ni Craven nang umuwi sa rancho. Pero sa unang araw palang niya roon ay sinalubong na siya ng umaarangkadang pangarerang motorsiklo. At ang...
