Future Faces

Hoofdstuk 1.

In de verte hoorde ik het gerinkel van mijn wekker maar ik was nog te diep in slaap om er aandacht aan te besteden. Plots voelde ik dat ik door elkaar gerommeld werd en langzaam deed ik mijn ogen open.   ‘Hoe laat is het?’ Vroeg ik met een krakende stem aan degene die naast me stond, al had ik nog geen enkel idee wie het was.  ‘half 8 sukkel!’ Hoorde ik een bekende stem in de verte.  Ik kreunde en ging weer lekker liggen, alles was wazig en ik sliep nog half. Plots voelde ik weer dat iemand mee door elkaar rammelde.   ‘We zijn te laat hoor!’  Wazig keek ik naar de klok en probeerde tot me door te laten dringen hoe laat het was.                                                                              ‘Shit!’ ik sprong op waardoor ik uitgleed over mijn deken en op de grond belandde.  Ik krabbelde snel op en keek op het rooster.

 Dinsdag:

 7:30-8:45 – Ontbijt [Kantine 1]

9:00-10:00 – Zangles[Lokaal 112]

10:05-11:00 – Frans[Lokaal 189]

Veel tijd had ik niet om verder te lezen want Rose duwde me mijn tandenborstel in mijn hand en ik racete naar de badkamer.  Snel poetste ik mijn tanden, haalde een borstel door mijn haar en deed wat mascara op mijn wimpers.   Daarna trok ik de eerste beste kleren aan die ik kon vinden en rende achter Rose aan de gang op.    ‘Waarom heb je me niet eerder wakker gemaakt?’ Gromde ik ‘Ja halo! Jij hebt niet alleenrecht op verslapen hoor!’ Riep ze verontwaardigd terwijl ze de trap afstoof.    De eetzaal was al bijna leeg en Rose en ik rende langs de bakken met eten, net zolang tot we bij de broodjes kwamen en ik greep een broodje Tonijn.  Ik keek om me heen of ik ergens Spencer of Madeleine zag maar zowel zij als de rest van onze vriendengroep was nergens te bekennen.  ‘Kijk daar heb je Molly!’ riep Rose die al een stuk verder was gelopen voor een stuk pizza, en snel wandelde ze haar kant op.  Ik volgde haar al etend en keek ondertussen op de klok waardoor ik de helft van mijn Tonijn op mijn T-shirt knoeide.  Vloekend liep ik naar mijn 2 vriendinnen toe.   ‘What have you done?’ Lachte Molly.  ‘I overslept, Can I borrow your Sweater?’ Vroeg ik, wijzend op het grijze vest dat ze om haar middel had geknoopt.  Lachend gaf ze me het en ik knikte dankbaar.  ‘Hé we moeten naar de les Dames!’ Zei Rose in haar perfecte Engels, terwijl ik het in mijn hoofd direct vertaalde. Molly knikte en met zijn allen liepen we de trappen weer op om naar lokaal 112 te gaan. Net toen de bel ging deed ik de deur van het lokaal achter me dicht.

Mrs. Wesley keek ons misprijzend aan en we gingen snel op een van de stoelen zitten.  Spencer had de plek naast hem vrijgehouden en dankbaar ging ik naast hem zitten.  ‘Oké nu we er allemaal zijn heb ik een paar mededelingen. Ten eerste wil ik jullie aan een paar mensen voorstellen! Dit zijn Mr. Anderson, Mr. Wallycot en Mrs. Selly, zij komen vandaag even rondkijken op deze school.  En de 2e mededeling is dat jullie vandaag allemaal jullie eigen nummer moeten zingen.’ Mrs. Wesley keek allemaal glunderend aan.                                                                                                                       Een golf van enthousiasme klonk door de klas en ik keek Spencer vrolijk aan.  Het was de eerste keer sinds de 2 weken op TMA dat we ons eigen nummer moesten laten horen.  ‘Vet!’ fluisterde ik en Spencer knikte.  ‘Wel vreemd dat die mensen er zijn, wat zouden ze hier doen?’ Vroeg Spencer terwijl hij naar de 3 vreemdelingen achter in de klas keek.  Ik haalde mijn schouders op, ‘Het is vast alleen inspectie ofzo’

Na een halfuur luisteren naar hele goeie en minder goeie nummers was Rose aan de beurt. Onbewust had ik iedereen uit mijn klas cijfers gegeven en het was tot nu toe niet hoger dan een 8 gekomen. Ik was benieuwd wat Rose had,  want ondanks dat we een kamer deelde hadden we het bijna nooit over de liedjes gehad. Mijn eigen nummer had ik ook nog nooit aan iemand anders laten horen.  ‘It’s called: Next to you’ Zei ze zachtjes en ze ging achter de grote piano zitten.  De volgende 3 minuten hield ik mijn adem in. Het nummer was heel zachtjes en heel zuiver, het was bijna alsof het door een elfje werd gezongen. Toen ze stopte kreeg ze een groot applaus.  Met een rood hoofd liep ze terug naar haar stoel en ik stak mijn duim op. Spencer knipoogde naar haar en ze stak haar tong uit. ‘Oké, Heather your turn!’ Riep Mrs. Wesley.  Ik ademde diep in en stond op, ik had al zo vaak voor de hele klas gezongen maar om een eigen nummer te doen? Dat is toch wel iets persoonlijker en een stuk enger!  ‘Mijn nummer heet: Alone’ Zei ik toen ik achter de piano zat.

Even liet ik mijn adem in een goed ritme komen en toen zette ik het intro in. Ik probeerde te vergeten waar ik was en dat er zo’n 22 mensen meeluisterde en concentreerde me op het nummer.

 ‘You are here

But not  for real

You are listening

But not  to me

You are watching

Something else

far away’

Ik deed mijn ogen dicht en probeerde me voor te stellen hoe we dit samen hadden geschreven.  Liggend in het weiland vlakbij mijn huis, zij had gelachen en probeerde het serieuze onderwerp wat lichter te maken.  Maar ik wist toen al dat het haar moeite kostte om niet in huilen uit te barsten.       Ik had het expres gedaan, om haar te testen, om haar te laten vertellen wat er nou echt aan de hand was. Maar ze deed alsof ze nergens last van had en koos snel een ander onderwerp. Maar ik had het papier bewaard.  En nu, 3 jaar later had ik het verbeterd en aangepast.

 Ik sloeg de laatste tonen aan en deed langzaam mijn ogen weer open, het was doodstil in de klas. Ik hoorde mijn eigen hartslag terwijl ik langzaam opstond. Maar voordat ik bij mijn plek kwam begon iedereen te klappen en ik maakte lachend een buiging. Spencer kneep even in mijn wang, ‘Jeetje wat kan jij zingen!’ Zei hij bijna verontwaardigd en ik schoot in de lach. 

Terwijl ik Luisterde naar alle anderen kreeg ik het beeld van Lindsey maar niet uit mijn hoofd, en de weeïge smaak van verdriet bleef in mijn mond hangen. Terwijl mijn vrienden druk kletsend naar frans liepen bleef ik een beetje achteraan lopen. Was het wel zo’n goed idee om dit liedje te zingen? Kon ik niet beter alle slechte herinneringen uitbannen en zoveel mogelijk aan de leuke kant van Lindsey te denken?   ‘Het ging over Lindsey hé?’ Vroeg Spencer die naast me kwam lopen. Ik knikte alleen en hij sloeg een arm om me heen.  ‘Je bent dapper weet je dat?’ Vroeg hij en ik keek hem verbaast aan. ‘Waarom dat nou weer?’                                                                                                     ‘Er zijn niet veel mensen die de eerste keer zo’n persoonlijk liedje kiezen, en zichzelf zo met emoties confronteren.’ Zei hij.  ‘Nou ik weet niet of ik nog steeds blij ben met mijn liedjes keuze’ Zuchtte ik en we stopten voor het Franse lokaal.  Spencer pakte me bij mijn schouders en keek me doordringend aan. ‘Je hebt een prachtig lied gezongen over een prachtig iemand, Heather.’ Zei hij en toen duwde hij me de klas in.

 De bel ging en ik rende zowat naar buiten, mijn slechte bui van die ochtend was al weer bijna over en lachend liep ik arm in arm met Madeleine naar de kantine.  Ik pakte een bord soep en een broodje kip en liep wankelend met mijn dienblad naar een tafeltje.  Spencer en Rose zaten al druk in gesprek van hun pizza te eten en Molly en Madeleine liepen achter me aan. Tevreden ging ik zitten en luisterde naar Molly en Madeleine die druk in discussie waren over wat het lekkerste eten uit de hele kantine was. Volgens Molly waren dat beslist de muffins die we ’s ochtends wel eens kregen maar volgens Madeleine waren dat toch echt de chocolade croissants.                                                 ‘Ach, het zal wel iets Frans zijn!’ lachte Molly plagend en Madeleine keek haar nuffig aan.  ‘J'ai juste un meilleur goût que vous !’ antwoordde ze.   Voordat we de tijd kregen om die zin te vertalen klonk er een luide piep door de eetzaal en iedereen kromp ineen.                                                                                      ‘Sorry, sorry!’ Klonk de stem van de directeur door een luidspreken die me nu pas opviel.   ‘Willen alle leerlingen van 1C zich melden in mijn kantoor? Ik herhaal: Willen alle leerlingen van 1C zich melden op mijn kantoor!’ Riep hij en met een luid gekraak en gebonk ging de luidspreker uit.                      Het bleef helemaal stil in de kantine terwijl elke leerling om zich heen keek of er al mensen                               opstonden.    Ik keek verbaast naar Rose. ‘Wat is er nu weer?’ Vroeg ik aan niemand in het speciaal.                                                                                                                                                             Spencer was degene die antwoordde. ‘Ik zij je toch dat er iets aan de hand was met dat zogenaamde inspectieteam van jou!’