Future Faces

Hoofdstuk 10

Ik trok het gordijn open en voelde gelijk hoe de warme stralen van de zon mijn huid verwarmden.

We hadden een Sms’je gekregen van Thomas dat we de hele dag vrij zouden hebben en dus was ik pas om 10 uur opgestaan. Ik glimlachte toen ik beneden Kate voorbij zag rennen in haar sportkleding, ze had besloten om wat aan haar conditie te doen. Ik plofte weer op bed en dacht aan gisteren avond, het was in een woord geweldig geweest! Nadat we nat uit het water waren gekomen hadden we ons opgewarmd met de deken die Logan godzijdank bij zich had.  Daarna hadden we de rest van het eten opgegeten en naar de sterren gekeken en gepraat, veel gepraat en gezoend en gelachen. Ik dacht glunderend aan de vele Sms’jes die ik al had ontvangen dat hij het zo leuk had gehad.  Kate had gevraagd of we nu officieel iets hadden maar op die vraag had ik geen antwoord geweten, al hoopte ik van wel. Ik liep naar de badkamer waar ik me wat opfriste en verwisselde mijn pyjama voor kleren.                    In het weekend was de eetzaal van 8 tot 12 open dus besloot ik om nu maar naar beneden te gaan al was ik alleen, Kate had waarschijnlijk toch al gegeten.  Dus liep ik nog een beetje duf alle trappen af, onderweg alle leerlingen ontwijkend die in de weg stonden. Toen ik even later met een broodje kip en een kop soep aan een tafeltje bij het raam zat hoorde ik mijn vertrouwde beltoon, even was ik bang dat Thomas zich bedacht had over die vrije dag maar snel zag ik dat het Logan was.

 Waar ben je? X

 Sms’te hij en glimlachend begon ik een berichtje terug te typen.

 In de eetzaal, genietend van mijn ontbijtje :)

 Sms’te ik terug en nam nog een hap van mijn broodje terwijl ik wachtte tot ik iets terug zou krijgen. Dat was niet het geval en dus nam ik schouderophalend nog een hap. ‘Verassing!’ Hoorde ik achter me en ik draaide me vrolijk om. Logan stond grijnzend voor me met een dienblad in zijn handen die hij op mijn tafeltje zette, terwijl hij ging zitten keek ik hem goedkeurend aan. Ook vandaag zag hij er leuk uit in zijn zwarte jeans, al had ik hem er ook leuk uit vinden zien in een versleten spijkerbroek kon ik het wel waarderen. ‘Ik dacht al dat je alleen zou zijn.’ Legde hij uit. ‘Alsof ik geen vrienden heb.’ Zei ik quasi beledigd, hij grinnikte en pakte mijn hand, ’Je hebt er in elk geval een.’  Blozend keek ik hem aan, ‘Betekend dit,-‘ Aarzelde ik en Logan keek me vragend aan. ‘Betekend dit dat we iets… hebben?’ Vroeg ik zo snel mogelijk.  Logan keek me geamuseerd aan en nam een hap van zijn broodje om de tijd te rekken, Ik keek hem zenuwachtig aan terwijl hij naar me staarde. ‘Als jij dat wilt?’ Zei hij toen, Ik knikte. ‘Ja dat wil ik.’  Hij keek me glimlachend aan en pakte mijn hand weer, ‘Je bent lief.’ Zei hij.

 Nadat we ons ontbijt op hadden moesten we helaas weer afscheid nemen want hij zou naar zijn ouders gaan, en we vonden het allebei nog wat vroeg om al kennis te maken. Dus was ik na een gezellig ontbijtje alweer alleen, gelukkig kon ik Rose op haar kamer vinden en samen besloten we een film te gaan kijken. Uiteindelijk keken Lee-Yang en Steph ook mee, Kate was nergens te bekennen. Toen de film bijna was afgelopen klonk mijn gevreesde beltoon en chagrijnig nam ik op.  ‘Hoi, met Heather?’ Wist ik toch nog vriendelijk te zeggen maar die vriendelijkheid verdween direct toen ik Thomas aan de andere kant van de lijn hoorde antwoorden. ‘Hallo, met Thomas.’ ‘We zouden toch een vrije dag hebben?’ Voeg ik beschuldigend. ‘Je hoeft ook niks te doen, ik heb gewoon een vraag voor je.’ Deelde hij mee. ‘Wie was die jongen waar je vanochtend mee aan een tafel zat in de kantine?’ Vroeg hij doodnormaal. ‘Wat? Hoe weet jij met wie ik ontbijt?’ Riep ik verontwaardigd. ‘Ik weet alles.’ Antwoordde hij simpelweg, ‘Maar? Wie is het?’ Voegde hij er zakelijk aan toen. ‘Logan, mijn soort van vriendje.’ Vertelde ik onwillig. Het bleef even stil en ik rolde met mijn ogen naar Rose en de rest. ‘Hmm, dat word lastig.’ Zei Thomas uiteindelijk. ‘Hoezo lastig? Het is mijn vriendje! Hoe kan dat nou lastig zijn voor jouw?’ Zei ik verontwaardigd. ‘Niet voor mij maar voor de serie.’ Legde hij uit, ‘Nu moeten we een heel nieuw personage introduceren.’  ‘Jullie moeten helemaal niks introduceren, Logan is mijn zaak.’ Zei ik ondertussen een beetje boos. ‘Maar dat betekend dat je hem niet kan zien als er camera’s bij zijn.’ Zei Thomas nog even rustig als voor mijn kattige antwoord. ‘Wat?! Jullie gaan regels stellen aan de omgang met mijn vriendje?’ Vroeg ik ongelovig. Even bleef het stil, ‘Luister Heather, ik vind het balen voor je maar je hebt nou eenmaal een contract ondertekend. Of Logan ondertekend ook een contract, of jullie zien elkaar alleen buiten de camera’s.’ Zei Thomas kortaf. Ik zuchtte gefrustreerd. ‘Je kan dit niet maken! Ik wil niet dat mensen contracten moeten tekenen om met me om te gaan!’ Riep ik boos. ‘Het spijt me, ik zal contact opnemen met Logan.’ Zei Thomas. ‘Wat nee! Je gaat helemaal geen contact opne-‘ Begon ik maar Thomas had al opgehangen. ‘Nou dat ging goed.’ Concludeerde ik overstuur terwijl ik terug op bed plofte. Rose kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. ‘De prijs van beroemdheid is soms hoog.’ Zei ze terwijl ze me meelevend aankeek. Lee- Yang gaf me een knuffel en ik merkte tot mijn eigen verbazing dat ik begon te huilen. ‘Wat is er?’ Vroeg Steph bezorgd terwijl ze naast me kwam zitten. ‘Straks maakt hij het uit.’ Snikte ik en ik keek verdrietig en boos tegelijk naar mijn handen, ‘Ik wil niet dat hij het uitmaakt!’ ‘Natuurlijk maakt hij het niet uit!’ Zei Lee-Yang bemoedigend en Rose en Steph knikten. ‘Hij kent me pas net, en dan krijgt hij na al allemaal gezeik.’ Snotterde ik en ik sloeg boos met mijn hand op mijn bed. ‘Bah!’ Riep ik boos.  ‘Jij zou het toch ook niet met hem uitmaken als er iets vervelends gebeurde waar hij niks aan kon doen?’ Vroeg Rose Ik haalde mijn schouders op, ‘Nee, maar..’ ‘Niks te maarren, je bent een hartstikke leuke meid en hij gaat het echt niet uitmaken om een stom contact!’ Riep Steph fel. Ik wreef mijn tranen weg en keek haar aan. ‘Denk je echt?’ Vroeg ik zielig en al mijn vriendinnen knikte vast beraden.

Toen de film was afgelopen ging ik terug naar mijn kamer, Kate was er nog steeds niet en ik pakte mijn kladboek onder uit de kast. Ik schreef niet echt heel veel in het kladboek, maar als ik het deed waren het meestal liedjes, gedichtjes of losse gedachten die opeens in me opkwamen. Ik had het lichtblauwe boekje al heel erg lang, ik had het ooit van mijn oma gekregen die ondertussen al overleden was. Ik klapte het open en begon het vanaf het begin af aan te lezen, wat ik meestal deed als ik het weer eens tevoorschijn haalde. Het eerste berichtje was van toen ik het net had gekregen. Het stond vol spelfouten en in het tekstje beschreef ik wat ik allemaal had gekregen op mijn verjaardag.  Ik kon me nog herinneren dat ik het boekje eerst als dagboek had willen gebruiken maar dat ik dat toen ik wat ouder werd niet meer zo cool had gevonden. Ik hield even stil bij de pagina waar Lindsey een gedichtje voor me had geschreven.

 Wij zijn vriendinnen

Jij en ik

Vriendschap geven en innen

Jij en ik

Samen lachen spelen

Jij en ik

Ons nooit vervelen

Jij en ik

Ik glimlachte, we waren toen net 7 en het hele papier stond vol met hartjes en bloemetjes en poppetjes. Ik bladerde naar een lege bladzijde en beet op mijn pen, toen begon ik te schrijven.

 Hard to be yourself

Who are you

Hard to find out

Who am I

I live in a beautiful nightmare

Full of bright and shiny things

I live in a beautiful nightmare

But I fly with someone else’s wings

Ik stopte met schrijven en sloeg het boekje dicht, ik zat vol met inspiratie maar ik was bang voor wat ik op zou schrijven. Ik wist niet waar het vandaag kwam, maar plots vroeg ik me af waarom ik hiernaartoe was gekomen. Ik schudde verward mijn hoofd en sprong op, ik kon niet rustig blijven zitten. Dus liep ik de kamer uit en dwaalde over de gangen totdat ik een van de deuren van een lokaal open zag staan. Ik kwam meestal alleen op de 1e en 2e verdieping voor lessen, maar nu was ik op de 4e verdieping terechtgekomen en ik was nog nooit in dit lokaal geweest. Het was geen lokaal maar een zaal, zag ik toen ik binnenkwam, het was veel groter dan ik had gedacht en er stonden zeker wel zo’n 100 stoelen.                       Op een kleine verhoging stond een mooie zwarte vleugel en mijn handen begonnen gelijk te kriebelen, wat ik wel vaker had als ik een mooie piano zag staan. Ik tastte met mijn hand naast de deur en vond uiteindelijk een lichtknopje. De lichten op het podium gingen aan en ik begon er langzaam naartoe te lopen. Er was niemand en ik kon net zo goed even spelen, niemand zou het weten.  Ik ging zitten en deed de klep open, de witte en zwarte toetsen keken me uitnodigend aan en ik zette mijn vingers voorzichtig neer.  Ik wachtte even en begon toen zachtjes te spelen, de vrolijkheid van die ochtend was verdwenen en de melancholische klanken van het lied vulden de hele ruimte.

En zo speelde ik tot het avond was.

Als je het tot hier hebt gehaald, dankjewel! Ik vind het super dat jullie lezen en voten enzo, ik hou van jullie! Ook van alle stille lezers:) Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden!