Future Faces

Hoofdstuk 15.

Na een writersblock en EINDELIJK 1,000 reads- dankjewel echt supersuperleuk!!!-   is hier HET nieuwe hoofdstuk!  Ik besloot Logan een beetje op te leuken in dit hoofdstuk, dus heel veel plezier met zijn romantische kant:)  En nogmaals doe ik een oproep voor nieuwe personages. Je mag jezelf doen of een verzonnen karakter, ik vind het heel leuk als jullie meedenken! En Vote gelijk even als je het leuk vind! TNX  dat jullie lezen! 

Het was stil in de wachtkamer. De doordringende geur van schoonmaakmiddelen die maar net de onaangename geur van ziektes en pijn verdoezelen dringt mijn neus binnen en ik moet bijna kokhalzen.  Ik heb een hekel aan ziekenhuizen, de herinneringen zijn te erg. Even heb ik het gevoel dat ik terug in de tijd ben, dat ik weer als 12 jarige hier naast haar ouders zit te wachten op het verschrikkelijke nieuws.  Diep in mijn hart wist ik het al, maar het kwam toch hard aan.  Lindsey heeft zelfmoord gepleegd. Ik weet nog precies hoe de dokter het had gezegd, zijn gezicht serieus maar in zijn ogen een mengeling van medelijden en verwijt.  Verwijt dat haar ouders het zo ver hadden laten komen, verwijt dat ik het als vriendin niet eerder had gezien en verwijt dat een kind van 12 zelfmoord pleegt.  Ik herinner me de steek in mijn hart, het gevoel dat ik van binnenuit werd verscheurd. Niemand kon die pijn verminderen. Ja, er was een iemand die het wel had gekund. Als ze niet begraven werd, die dag. Dan had ze het gekund. ‘Heather?’ Klonk een stem achter me en met enige moeite keerde ik terug naar het heden. Lee-yang stond achter me met een papieren bekertje met thee. Dankbaar pakte ik hem aan en nam voorzichtig een slok.  ‘Een beetje bijgekomen?’ Vroeg ik en Lee-yang knikte.  ‘Ik was me wel doodgeschrokken, ik dacht dat hij niet meer wakker zou worden.’ Vertelde ze en ik rilde. ‘Ik ben blij dat ik er niet bij was.’ Bekende ik. Het bleef stil in de wachtkamer  totdat Kate plotseling naar binnen kwam. ‘Ik kwam net de dokter tegen.’ Deelde ze mee terwijl ze naast ons ging zitten.  ‘Simon is nu bij hem, maar de dokter wil niet veel loslaten. Hij vertelde wel dat het goed met hem gaat en niet ernstig is.’ Zei ze en ik haalde opgelucht adem. Op dat moment kwam Simon de wachtkamer in en nieuwsgierig keken we hem aan.  ‘En?’ Vroeg Lee-yang en Simon liep naar ons toe.  ‘Hij heeft zijn arm en 2 ribben gebroken, maar naast een kleine hersenschudding gaat het goed met hem.’ Stelde hij ons gerust. ‘Ze zijn nu met het laatste onderzoek bezig, als dat positief is mag hij weer mee naar school.’  Ik zuchtte opgelucht, ik moest er niet aan denken dat Evan ernstig gewond was geraakt.  Nadat ik mijn thee op had duurde het nog 10 minuten en toen kwam de dokter met Evan in een rolstoel binnen.  Ik schrok bij het zien van de rolstoel maar bedacht me toen dat het vaste procedure was voor patiënten in het ziekenhuis.  ‘Waar is zijn familie?’ Vroeg de Dokter aan Simon en die keek vol medelijden naar Evan. ‘Zijn ouders wonen in Amerika, ik heb ze net aan de lijn gehad maar ze kunnen met geen mogelijkheid hierheen komen.’ Legde hij uit en de dokter fronste.  ‘Ik mag eigenlijk de Patiënten niet zomaar uit het ziekenhuis ontslaan zonder hun familie.’ Aarzelde hij maar haalde toen zijn schouders op. ‘Er zijn altijd uitzonderingen. ‘ Mompelde hij tegen zichzelf. ‘Kunt u zich identificeren?’ Vroeg hij toen aan Simon en die pakte gelijk zijn ID.  De dokter knikte goedkeurend en hielp Evan uit zijn rolstoel.  Ik schoot gelijk te hulp en ondersteunde hem aan zijn goede arm, de andere zat in het gips en ook onder zijn T-shirt zag ik een verdikking van wat waarschijnlijk verband voor zijn ribben moest zijn.  ‘Wees voorzichtig met hem.’ Waarschuwde de dokter. ‘Hij moet zeker 2 dagen op bed blijven en daarna nog erg rustig aan doen.’ Vertelde de dokter en keek ons waarschuwend aan.  We bedankten de dokter en liepen voorzichtig naar buiten waar we werden opgehaald door een taxi, de anderen waren al lang met de limo naar huis gegaan.  Toen we op school kwamen waren alle lessen al afgelopen, alle leerlingen waren buiten of op hun kamer, en het was dan ook druk.  Nadat we door het hoofdgebouw naar binnen waren gekomen werden we gelijk bestormd door Caleb, Justin en Spencer die Evan zo mannelijk mogelijk probeerde te omhelzen. Het lukte niet echt.  Evan stelde hun gerust door te beloven dat er niks aan de hand was en dat leek ze iets te kalmeren.  Maar toch drongen ze aan dat hij gelijk naar zijn kamer moest gaan en na enig protest stemde hij in en ging hij met de jongens mee, nadat hij ons had bedankt.  En dus bleven Simon, Lee-yang, Kate en ik achter op het grote grasveld. Simon kuchte even ongemakkelijk en keek naar zijn schoenen. ‘Sorry meiden, ik moet nog de laatste dingen regelen.’ Zei hij en hij nam afscheid van ons. Toen bleven er nog maar 3 over.  ‘Wat een dag.’ Mompelde Kate terwijl we langzaam naar Plummouth wandelden.  ‘Dat kan je wel zeggen.’ Mompelde ik.  Lee-yang keek bedrukt voor zich uit en het bleef stil tot dat we bij de grote deur van Plummouth aankwamen.  ‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg ik en plotseling klapte Lee-yang in haar handen.  ‘Wat doen we nou treurig? Er is toch niks gebeurt? En we hebben coole kleren gekocht enzo!’ Zei ze en ik knikte. ‘Ja klopt!’  'Wat voor jurk heb jij gekocht?’ Vroeg Kate en Lee-yang begon te glunderen.  ‘Een hele mooie witte kanten jurk met een paar gouden hakken.’ Vertelde ze. Ik Glimlachte toen ik haar blije gezicht zag. ‘Zullen we gewoon een vrolijke film gaan kijken?’ vroeg ik toen en ze knikten. ‘Beter van wel.’ Beaamde Kate.

‘Pssst!’ Hoorde ik van heel ver weg, ‘Heather.’  Ik opende langzaam mijn ogen en draaide me om. Voor me kon ik vaag de vormen van een mens onderscheiden in het donker.  ‘Heather?’ Klonk het en ik knipperde daas met mijn ogen.  ‘Logan?’ Vroeg ik toen ik hem opeens herkende. ‘Wat doe jij hier?’  ‘Ik wil je wat laten zien.’ Fluisterde hij. ‘Kom.’  Voorzichtig stond ik op en pakte een vest van de grond, ‘wat is er?’ Vroeg ik verbaast maar hij gaf geen antwoord en hij trok me mee.  ‘Hoe ben je binnen gekomen?’ Vroeg ik wat harder toen we op de gang waren.  ‘Denk je dat jij de enige bent die de deur kan openkrijgen? Je vergeet dat ik al heel wat ervaring heb.’ Zei hij bijna beledigd.  Ik dacht grinnikend aan de keer dat Logan blozend had verteld dat hij al heel wat had uitgehaald tijdens zijn verblijf op TMA.  Ik had verwacht dat we de trap naar beneden zouden nemen maar in plaats daarvan nam Logan me mee naar de bovenste verdieping.  ‘Waar gaan we heen?’ Vroeg ik nieuwsgierig toen hij naar een voor mij onbekende deur liep en hem zachtjes open deed.  ‘Dat zie je zo wel.’ Zei hij en hij liep voor me de trap op die achter de deur verscheen.  Na een korte klim opende hij een luik boven hem en toen hij erdoorheen was geklommen hielp hij me naar boven.  Toen ik bovenkwam kon ik mijn ogen niet geloven. We waren op het dak van Plummouth!  We waren zéker zo’n 20 meter hoog en gefascineerd door de diepte beneden me keek ik naar beneden. ‘Vind je het mooi?’ Vroeg Logan me en bijna verloor ik mijn evenwicht door het geluid van zijn stem dat plotseling achter me opdook.  ‘Prachtig.’ Stamelde ik toen ik mijn evenwicht weer had terug gevonden.  ‘Nee dat!’ Zei Logan en hij trok me voorzichtig weg bij de rand. ‘wat?’ Vroeg ik verward en grinnikend ging Logan op de grond zitten en ik volgde zijn voorbeeld.  Voorzichtig duwde hij me naar achteren zodat ik helemaal plat lag en toen wees hij naar boven.  Duizenden sterren fonkelde me tegemoet en even hielt ik mijn adem in.  Het was prachtig, nu en dan zag je een vallende ster en ik kon mijn ogen niet van de hemel afkrijgen.  ‘Mooi hé?’ Vroeg Logan zachtjes.  ‘Ja, niet normaal.’ Fluisterde ik en Logan sloeg een arm om me heen.  ‘Ik moest je dit laten zien.’ Legde Logan uit en ik keek hem glimlachend aan. Zijn zandkleurige haar zat warrig en zijn blauwe ogen keken me verlieft aan, ik wist zeker dat mijn ogen ook zo stonden. Logan zoende me en ik zoende hem vol overgave terug, het was perfect onder de sterren.  ‘Ik ben blij dat je me hebt mee genomen.’ Zei ik even later zachtjes.  ‘Ik ook.’ Zei Logan met een ondeugend lachje waarvan ik smolt. ‘Je bent heel schattig als je zo lacht.’ Grinnikte ik en Logan deed een lelijke poging om opnieuw hetzelfde te lachen.  Ik begon te lachen om het idiote gezicht dat hij trok en zoende hem opnieuw.  We lagen lang naar de sterren te kijken en te praten over van alles en nog wat. Ik wilde dat we voor eeuwig zo op het dak konden blijven liggen, maar ik was in mijn pyjama en het werd steeds kouder en kouder.  ‘Laten we maar terug gaan.’ Zei Logan toen hij het kippenvel op mijn armen zag.  ‘Nee ik wil nog niet weg!’ Riep ik verontwaardigd. ‘Je vriest dood zo.’ Stelde Logan vast en hij trok me omhoog.  Ik probeerde nog tegen te stribbelen maar Logan was groter en sterker dan ik en dus had het geen enkele zin.  ‘Kom.’ Zei Logan streng en ik keek hem koppig aan. ‘Ik blijf hier hoor.’ Beloofde ik en Logan keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Ik kan je met gemak meeslepen.’ Zei hij en ik stak mijn kin trots in de lucht. ‘Dat doe je niet.’ Zei ik.                 ‘Dus wel.’ Zei Logan en vliegensvlug tilde hij me op en slingerde me over zijn rug.  Ik begon lachend te protesteren maar Logan hielt me stevig vast en liep in een snel tempo de trap af.  ‘Gek!’ Zei ik lachend toen we beneden kwamen en hij me grijnzend op de grond zette.  ‘Er valt niet met mij te spotten.’ Zei hij plagend en ik stompte hem schamperend tegen zijn borst.  ‘Jaja, alsof jij zo stoer bent.’ Zei ik lachend en quasi beledigd keek Logan me aan.   ‘Ik ben een stoere sterke man en er valt niet met mij te spotten.’ Zei hij nog een keer en als bewijs spande hij zijn biceps aan.  Lachend gaf ik hem een knuffel. ‘Ja hoor, heel stoer en mannelijk om je vriendin te ontvoeren naar het dak om naar de sterren te gaan kijken.’ Zei ik vertederd terwijl ik naar zijn lieve gezicht keek.

‘Dank je voor de erkenning.’ Glimlachte hij.

Is hij niet schattig?  Als je geen zin hebt om te stoppen met lezen? Lees dan door!! http://www.wattpad.com/story/1459405-traveling-by-camera