Future Faces

Hoofdstuk 4

De dagen vlogen voorbij en voor dat ik het wist was het weekend. Meestal zat ik achter de computer met mijn vrienden in Nederland te chatten die allemaal super opgewonden waren over de Soap. Maar anders zat ik met Rose buiten of was ik aan het oefenen. Zowel Spencer als Madeleine waren het weekend naar huis gegaan, en Molly zat gedwongen op de ziekenboeg voor een paar dagen. Ik maakte van de vrije tijd ook gebruik om eindelijk mijn kledinghoop te verplaatsen van náást de kast naar ín de kast, waar ik zeker een paar uur mee bezig was.

‘Hé, Heath, je moet naar Pricley komen.’ Deelde Rose zondagochtend mee terwijl ze de kamer in kwam. ‘Waarom?’ Vroeg ik verbaast terwijl ik opkeek van mijn boek. ‘Iets over de soap.’ Legde ze uit, ‘De hele klas moet.’ Ik stond op en gooide mijn boek op mijn bed. ‘Oké, ik zie je zo weer.’ ‘Succes!’ Riep Rose terwijl ik de deur achter me dichtgooide. Het duurde niet lang voordat ik bij de grote deur van het kantoor van Directeur Pricley kwam, en een beetje zenuwachtig klopte ik aan. ‘Kom maar binnen!’ Hoorde ik een stem roepen en ik duwde voorzichtig de houten deur open. Binnen rook het vaagjes naar aftershave en rozen, en aarzelend liep ik naar het bureau toe. Achter het bureau zat Directeur Pricley, en de man die ik herkende als Mr. Anderson stond voor het raam. ‘Ga zitten.’ Zei Pricley vriendelijk en ik nam plaats op de grote leren stoel.

‘Zoals je weet zijn we aan het beslissen wie de hoofdkarakters worden-‘ Begon Mr. Anderson, ‘En om daar een wat betere keuze over te kunnen maken gaan we aan elke leerling een aantal vragen stellen over hun verleden, hun vrienden en familie.’ Legde hij uit.  Ik knikte. ‘Ga je gang.’                            Mr. Anderson Ging op een stoel zitten en pakte een kleine computer. ‘Oké eerste vraag, waarom ben je gaan zingen?’ Vroeg Mr. Anderson terwijl hij zijn vingers al op de toetsen zette om razendsnel te kunnen beginnen. ‘Ik werd geïnspireerd door mijn tante die altijd zong, en zij is me op mijn 6e al zangles gaan geven.’ Vertelde ik.                                                                                                          ‘Zag je je tante vaak?’                                                                                                                                                    ‘Uuh, ja, ze runt een restaurant met mijn moeder dus ze was er bijna altijd.’                                                    ‘Was?’ Vroeg Mr. Anderson                                                                                                                                        ‘Nouja ze is ondertussen zang juf geworden op een school.’ Legde ik uit.                                                                      ‘En hoe ben je op de TMA terecht gekomen?’                                                                                                              ‘Ik heb mee gedaan aan een wedstrijd.’                                                                                                                                  ‘Hoe heette die wedstrijd en waar werd hij gehouden?’                                                                                                         ‘Hij heette Famous 2012, en hij werd gehouden in Amsterdam, waar ik ook woon.’ Zei ik en ik keek hoe Mr. Anderson bedenkelijk naar zijn beeldscherm keek. Hij typte wat in en plotseling hoorde ik mezelf The voice within zingen, het winnende nummer. Ik kromp in elkaar bij het horen van mijn eigen stem maar Mr. Anderson keek goedkeurend naar het beeldscherm en zelfs Pricley knikte glimlachend.                                                                                                                                                                         ‘Ze is 1e geworden en won daarmee toegang tot deze school.’ Vertelde Pricley aan Mr. Anderson die snel weer wat intypte. ‘Oké volgende vraag, wat zijn je hobby’s?’  Ik keek hem verbaast aan. ‘Ik hou van Schrijven, als ik niet naar deze school was gegaan wilde ik graag journalist worden.’ Vertelde ik. ‘Modejournalist.’ Voegde ik toe. ‘En ik hou van Zwemmen en mode en van mijn vrienden en van fotograferen.’ Somde ik op, ‘Eigenlijk teveel om op te noemen.’ Lachte ik verontschuldigend. Mr. Anderson knikte. ‘Wie zijn je beste vrienden uit de klas?’ Vroeg hij.                            ‘Oh, dat is makkelijk! Spencer, Rose, Madeleine en Molly.’ Lachte ik.                                                                       Mr. Anderson glimlachte. ‘En heb je een vriendje?’                                                                                                               Ik bloosde en betrapte mezelf erop dat ik aan Logan moest denken. ‘eeh.. Nee.’ Nog niet, voegde ik daar in mijn hoofd aan toe.                                                                                                                                                                Mr. Anderson knikte en knipoogde. ‘Altijd een gênante vraag.’ Ik lachte. ‘En de allerlaatste vraag, vertel eens wat over je familie?’                                                                                                                                             Ik haalde mijn schouders op. ‘Mijn moeder, Winnie heeft samen met mijn tante een restaurant. Hoewel mijn tante daar nog maar half werkt omdat ze dus ook zangdocent is. Mijn vader, Tom, is makelaar en mijn zus, Minne studeert aan de mode academie.’ Vertelde ik en Mr. Anderson typte verwoed mee.                                                                                                                                                               Na een minuutje klapte hij zijn computer dicht en sprong op. Hij viste een camera uit zijn zak en dirigeerde me naar de muur. ‘Nog even een fotootje en dan zijn we klaar.’ Verzekerde hij. Een beetje onwillig ging ik tegen de muur aan staan. ‘Ja schat, wen er maar vast aan want als je mee gaat doen moet je nog wel vaker op de foto!’ Lachte Mr. Anderson. Ik vermande me en keek in de camera die aan een stuk door klikte. ‘Mooi, mooi.’ Mompelde Mr. Anderson en hij stopte zijn camera weer weg.                                                                                                                                                             ‘Oké, we zijn klaar.’ Deelde hij mee en hij gaf me een stevige hand. Directeur Pricley zwaaide en vertelde me dat ik terug mocht, en of ik zo vriendelijk zou willen zijn om Rose te sturen.                                    Een beetje verbaast liep ik de trap op naar mijn kamer, het voelde allemaal een beetje onwerkelijk. Het ene moment lag je op je bed een Nederlands boek te lezen en het volgende moment werd je geïnterviewd door een belangrijke Engelse producer.