Tamang Pag-ibig Sa Maling Panahon

Chapter 32

Kahit hindi naman kami, hindi ko maiiwasang masaktan sa nalaman ko! Biruin mo? Ilang years kami ni Anthony? Tpos naniwala akong ako lang ang mahal niya pero tangina dalawa pala kami, ang malala pa don eh may nangyare sakanila at nabuntis pa???

Pag naiisip kong niloko nila ako hindi ko maiwasang magalit.

"Iiyak mo na lahat para bukas okay kana!" Napatingin ako sa tabi ko.

"You think so?!" Tanong ko.

"Oo naman, ikaw paba? Strong ka diba?!" Nakangiting sabi niya.

"Hindi ba talaga ako kamahal-mahal?!"

"Shh, don't say that. Wag mong sisihin ang sarili mo okay!" Pagpapagaan niya sa loob ko.

"No. Totoo naman, I am a nobody! A trash, a bitch, an asshol--" hindi kona naituloy ang dapat kong sabihin ng halikan ako ni Ted.

Smack lang pero iba ang pakiramdam. Tumagal iyon ng 10 seconds!

'Nung matanggal niya na ay agad akong naghabol ng hininga. Napayuko ako dahil sa hiya, hindi 'ko alam kung magsosorry ba ako o ano 'eh.

"Sa susunod na ulitin mo pa ang mga sinabe mo? Halik ang punishment mo! Go sleep now! Magpahinga kana." Sabi niya at hinalikan ako sa 'noo!

"Goodnight Bap!" Sabi niya at iniwan na ako, kaya naman dumeretsyo na ako sa kwarto ko at nahiga.

--

Nagising ako sa mabilis na katok.

"Bap gumising kana dyan may bisita ka!" Sigaw ni Mathew sa labas. Tinignan ko ang oras at 10 Am na? Omg? Ay wala nga palang pasok.

"Sino yan?!" Sigaw ko pabalik.

"Parang gago! Si Mathew 'to!" Sigaw ni Mathew 'sa labas.

"Sino bisita ko gago!" Sigaw ko pabalik. 

"Kung lumabas ka 'dyan?!" Agad naman akong tumayo at lumabas ng kwarto, pagkalabas ko ay agad kong inambahan ng suntok si Mathew.

"Sisirain mo pinto 'ko?!" Galit na 'tanong ko.

"Pano ang tagal mo. Kanina kapa hinahantay sa baba!!" Sabi niya at iniwanan ako.

Hindi na ako nag-abalang maghilamos dahil mukhang hindi makakapaghintay yung bisita ko 'kuno'.

Pagbaba ko ay agad akong dumeretsyo sa sala kung saan naroon ang aking bisita.

Pagdating ko dun ay agad akong ngumiti para batiin ang aking bisita ngunit agad nawala ang ngiti ko ng makita kung sino ang bisita ko.

"Anong ginagawa mo dito?!" Malamig na tanong ko sakanya.

"Pwede ba kitang makausap?!" Pagtatanong niya.

"Naguusap na tayo!" Malamig paring sabi ko.

"Please Babap?"

Umupo ako at tumingin sa sahig, ayon ang sensyas ko sakanya para sabihing pumayag ako sa hiling niya.

"I'm sorry Bap!" Pagsisimula niya at nagsimula na siyang maging emosyonal.

"Sorry dahil nagsinungaling ako sayo! Sorry dahil niloko ka namin, maniwala ka hindi namin yon sinasadya!" Halos kumulo ang dugo ko sa sinabe niya kaya naman agad akong humarap sakanya.

"Hindi sinasadya? Haha nagpapatawa kaba? Eh nabuntis ka nga tapos hindi sinasadya? Ano yon disgrasya? Kase nasagasaan ka ng rumaragasang bayag? 4 years nyo akong niloko pero nagsosorry ka dahil nga hindi nyo sinasadya wao!" I said in a sarcastic tone.

Para akong sinusunog hanggang ngayon! Hindi ko matanggap na ang kaisa-isang taong minahal ko noon at ang babaeng tinuring kong ate ay niloko ako ng mahigit apat na taon? Putangina lang.

"Mahal ko siya Bap!" Umiiyak na wika niya.

"Bakit ako hindi mo ba ako minahal bilang kaibigan mo? Hindi mo man lang ba naisip na kapag nalaman ko ang kababuyan nyo ay masasaktan ako? Alam mong mahal ko siya higit pa sa salitang sobra! Nandun ka at nakita mo kung paano, kung paano kong ginawa ang lahat para lang saming dalawa!" Wika ko at hindi ko na napigilang lumuha.

"Lorine andun ka! Andun ka nung panahong mahal na mahal ko siya ng sobra! Andun ka at nakikita mo akong ginagawa ang lahat para sa relasyon naming dalawa! At nandun ka din nung iwan nya ako noon! Nakita mo kung paano akong magdusa, kung paano akong nahirapan at kung paano akong umiyak, nandun ka at inaalalayan mo ako. Nandun ka Lorine Nandun ka pero tangina hindi ko lubos maisip na ang paghihirap kong iyon ay dahil sa kagaguhan niyong dalawa! 'Hindi ka man lang ba naawa sakin? Palagi kong tinatanong sayo kung bakit? Bakit niya ako iniwan pero nananatili mong sinasabeng baka may dahilan siya at intindihin ko nalang? Pero bakit ngayon alam ko na hindi ko lubos maintindihan? 'Bakit nga ba? Bakit nyo ba hinayaang lokohin ako? Bakit mo hinayaang saktan niyo ako!!" Humahagulgul na sigaw ko sakanya.

Para akong tinutusok ng sampong karayom ngayon, naalala ko nanaman ang pagdurusa ko noon.

"Sorry, sorry Babap sorry! Maniwala ka sakin mahal ka niya, sobrang mahal ka niya. Kaya ginawa ko ang lahat para maagaw ko siya kaya sorry nabulag ako, hindi ko naisip na masasaktan ka. Sorry Babap alam kong walang kapatawaran ang mga ginawa kong panloloko sayo pero maniwala ka nagsisisi ako!" Umiiyak ding sabi niya.

"Ang sama mo!! Ang sama sama mo!" Sabi ko.

Patuloy lang siya sa pagiyak.

'Nang matauhan ako ay tumayo ako at nagsimulang magpunas ng luha.

"Pinapatawad na kita!" Masayang sabi ko sakanya. Kaya agad sumilay ang ngiti sakanyang mga labi.

"Thankyou!" Sabi niya.

"But you are not my bestfriend anymore!" Madiing sabi ko na siyang kinagulat niya.

"Bap!" Garalgal ba sabi niya pero tinalikuran ko na siya.

"Makakaalis kana!" Huling salitang binitawan ko sakanya at tuliyan ng siyang iniwan.

Siguro sa ngayon hindi kopa tanggap, 'pero dadating ang panahon na tatanggapin ko din at makakalimutan ko.

Masakit man saaking mawala siya pero hindi ko matiis na makasama siya dahil nandidiri ako sa kababuyang ginawa nila.