Tamang Pag-ibig Sa Maling Panahon

Chapter 33

Andito ako sa likod ng school at kasalukuyang nakahiga sa ilalim ng puno.

Maaga pa naman kaya tumambay muna ako dito.

Napagalaman kong galit din sila Ep kay Lorine pero kahit ganon ay hindi nila iniiwan si Lorine. Okay lang naman sakin kse hindi naman sila sabit sa gulo namin ni Lorine.

"Ngumiti ka naman!" Biglang sulpot ni Ted

"Kailangan ko bang magpakasaya?!" Walang ganang tanong ko.

"Ayoko lang naman na malungkot ka!" Biglang nagtatampo ang tono na sabi niya.

"Hindi naman maiiwasan pero salamat dahil andyan ka para pasayahin ako!" Sabi ko sakanya na ikinangiti niya.

"Sweet mo dyan, dyan ka nalang!" Natatawang sabi niya kaya hinampas ko siya.

"Ayoko na nga!" Kunwaring inis na sabi ko kaya tumawa siya ng malakas.

"Bakit ba ang cute mo Babap? Benta kita!" Sabi niya ulit at tumawa ng malakas.

"Ewan ko sayo bwisit!"

"Joke lang eto naman, so pano ba yan magkakapamangkin kana?!" Biglang seryosong sabi niya kaya naman nagtaka ako.

"Ha? Bakit? Buntis ate ko?!" Tanong ko. Wala naman na akong alam na ibang mabubuntis para magkapamangkin ako, si kuya kase walang gf hahahah.

"Si Lorine, buntis na siya kaya magkakapamangkin kana!" Masayang sabi niya, aaminin kong natuwa ako don pero kapag naiisip ko na bunga yon ng kataksilan nila? Hindi ko maiwasang malungkot. Pero hindi ko naman sinisisi ang bata don.

"Yeah!" Matipid na sagot ko.

"Ano kayang itsura ko kapag nagkaanak nako?! Ang cute ko siguro?!" Biglang tanong ko sakanya.

"Cute amputa! Mukha kang ewan!" Sabi niya at tumawa tawa pa.

"Hindi na nga ako magaanak!" Malungkot na sabi ko.

"Baog ka kase!"

"Ulul, kaya kitang bigyan ng isang dosenang anak kahit 6 Months lng pagitan!" Sabi ko na kinatawa niya.

"Sige ba! Gawin mo!"

"Talaga gagawin ko yan, ako pa iibabaw!"

"Tangina sana totoo!"

"Totoo nga sa tamang panahon ako na bahala sa pag galaw!" Natatawang sabi ko.

"Puta sige!" At hindi na namin napigilan at nagtawanan na kami.

Infairness kahit papaano nakalimutan ko ang lungkot

"Mag-aral muna tayo! Magkakabahay pa ako!" Sambit niya.

"Magpapayaman pa ako!" Sambit ko din at sabay kaming tumawa.

Nanatili kaming ganon ang posisyon at nakatingin lang sa paligid.

"Salamat," biglang sambit ko kaya naman napatingin siya sakin.

"Para san?!" Tanong niya kaya ngumiti ako!!

"Sa lahat!" Matipid na sagot ko sakanya.

"Thankyou kase kahit papaano nakalimutan kong may sakit akong nararamdaman!"

Ngumiti siya sakin at niyakap ako, napapikit naman ako dahil don. Iba talaga kapag si Ted ang nagcocomfort sakin.

"Hanggat nabubuhay ako, hindi ka pwedeng malungkot okay?!" Sambit niya at sinandal ang ulo ko sa balikat niya.

Nanatiling ganon ang aming posisyon, pero hindi ko maiwasang. ANo ba kami? ANo bang namamagitan saming dalawa? Nalulungkot akong isiping WALANG KAMI.

Napayuko naman ako at napangiti ng mapait, "Bap? Matuto kana okay? Pwede kahit ngayon maging matapang kana? Please. Sinasaktan mo ang sarili mo!!" Bulong ko sa sarili ko.

"Hey? Are you alright?" Biglang tanong ni Ted kaya napatingin ako sknya.

"Yeah, Ahm I have to go, baka may teacher na kami!" Sambit ko at tumayo, inalalayan naman niya ako. Pinagpag ko ang palda ko at tumayo ng maayos at nagsimula ng maglakad.

"Hatid na kita?!" Pagpresenta niya.

"Hindi na, baka may klase nadin kayo. Kaya kona 'to!" Sagot ko at dumeretsyo na sa paglalakad.

Ayoko ng maging talunan sa huli! Ayoko nang sa huli ako yung kawawa. Ayoko ng umasa, ayoko ng saktan nila ako. From now on magiging matapang na ako!!

Mag-iinggat na ako! Hindi na ako basta basta magtitiwala sa kahit kanino.

Tama nga yung sinabi nila Mama na dadating yung araw na kahit gaano ko pa namin kakilala ang isat-isa ay merong isa samin ang manloloko.

Well that's life, hindi naman maiiwasan sa buhay. Minsan kase hindi lang naman ksalanan yon ng nanloko eh! Kasalanan din yon ng nagpaloko.