Sherlockowe miniaturki

Samotni we dwoje

"Hej ludzie, idą święta" jak mówi pewna piosenka.  Nie dość, że napisałam nowy ff to jest to Mystrade.
Niezawodna bleha24 nawet go sprawdziła i wymyślila tytuł.
Miłego czytania.

Gregory Lestrade skończył swoją służbę już niemal godzinę temu, nie miał dziś żadnej sprawy, więc miał zamiar od razu wyjść z Yardu. Lecz zamiast tego, musiał wypełnić wszystkie zaległe dokumenty, zanim udał się do domu. Od rozwodu z żoną w ogóle nie miał ochoty zbyt szybko tam wracać. Wszyscy powtarzali mu, że podjął dobrą decyzję i że nie powinien już dłużej żyć z kobietą, która ciągle go zdradzała. Jednak nie obchodziło ich to, że teraz został całkiem sam. Z pracy wracał do pustego domu. Nie tylko bez połowy mebli, które Emma zabrała ze sobą, ale i życia. Nawet jego kot jakimś cudem uciekł z mieszkania zaraz po jej wyprowadzce.

Przez pierwsze miesiące starał się zacząć życie od nowa, znaleźć drugą połówkę, a później kota, jednak mimo naprawdę wielu prób żadna z jego randek nie wypaliła, a Mikuś, czyli kot zabrany ze schroniska, mimo aż zbyt uroczej nazwy, wychodził ze swojej kryjówki jedynie, by nasikać mu do butów.
Niedługo po tym jak zrezygnował z kolejnych prób spotkania nowej miłości, jego znajomi przestali zapraszać go chociażby na piwo, ponieważ wręcz wysysał energię z otoczenia. I tak niemal dzień w dzień wracał do pustego domu i oglądając głupią telewizję, starał się nie myśleć o samotności.
Lecz dziś było inaczej. Gdy tylko otworzył drzwi wejściowe, zobaczył stojącego mężczyznę. Początkowo zastanawiał się dlaczego Mycroft Holmes stoi w korytarzu, z płaszczem przewieszonym przez rękę, oparty o parasol.Lecz wtedy przypomniał sobie, że nie zdążył jeszcz kupić nic, na czym jego gość mógłby usiąść. Meble nie były dla niego zbyt istotne, ponieważ jedynie przegryzał coś na szybko w kuchni i zamykał się w sypialni. Tam, co prawda było krzesło, ale miał wrażenie, że polityk ma jednak na tyle przyzwoitości by nie zaglądać do tego pomieszczenia, nawet mimo tego, że właśnie się do niego włamał.
– Nie masz fartucha? – odezwał się inspektor, gdy zrzucił już buty i odwiesił płaszcz.
Mycroft jedynie przyglądał mu się szczerze zaskoczony. – Stojąc tam wyglądasz jak kochająca żona czekająca z obiadem na ukochanego, gdy ten zmęczony wraca z pracy – wyjaśnił, idąc do kuchni.
Holmes wciąż stał w tym samym miejscu, jednak typowe dla niego nieodgadnione oblicze powróciło.
Co zaskakujące, Grega jego niespodziewany gość napełnił optymizmem i energią, o którą starszy mężczyzna już dawno przestał się podejrzewać. Nawet nie do końca mógł zrozumieć czemu tak się stało. Jednak, nie mogąc się powstrzymać, podniósł przykrywkę z jedynego garnka, który został mu po rozwodzie. Ich też nie było czasu dokupić.
– Więc co mi przygotowałeś, kochanie? – zapytał.
Kiedy, zgodnie z przewidywaniami, zobaczył jedynie lekko przypalone dno, odwrócił się do Mycrofta i przelotnie pomyślał, że mężczyzna pewnie właśnie zastanawia się, czy nie potrzebuje pomocy lekarza.

Lecz tak naprawdę po początkowym szoku, Mycroft lepiej przyjrzał się starszemu mężczyźnie i wszystko rozumiał. Zdolność dedukcji rozwinął jeszcze lepiej niż jego młodszy brat, lecz w każdej chwili potrafił zignorować to co widział.
A widział, iż jego gospodarz jest przemęczony i samotny. Mało kto spodziewałby się tego drugiego po tym przystojnym i towarzyskim mężczyźnie, jednak on od początku wiedział, że to nastąpi. Gregory był przywiązany do żony i kiedy dowiedział się o jej zdradach, to naprawdę go zabolało. Do tej pory całą winą obarcza siebie i swoją pracę. Teraz więc, mimo pragnienia posiadania kogoś bliskiego, mniej lub bardziej świadomie, wszystkich odrzucał.

Lecz do niego, z jakiś powodów powiedział kochanie, co spowodowało przyjemne ciepło w jego klatce piersiowej. Nigdy nie został tak nazwany, nawet w niezbyt udanej próbie bycia zabawnym.
– Już skończyłeś swojej małe przedstawienie, inspektorze? – zapytał po chwili milczenia polityk.
Lestrade westchnął głośno, rozglądając się po pustej kuchni w poszukiwaniu krzesła. W końcu zrezygnowany, jedynie oparł się o blat.
– Więc w jakiej sprawie tym razem Sherlock potrzebuje opiekunki?
Mimo iż ton Grega na to nie wskazywał, inspektor wcale nie był zły, wręcz przeciwnie, będzie wdzięczny za wszelkie rozproszenie.