Gözyaşı Kesesi

~6~ YARDIM ET

Arkamdan duyduğum adım sesleri beni daha fazla korkuturken hiddetle arkama döndüm.

"Eğer peşimi bırakmazsan polisi arayacağım."

Korkup geldiği yönün tersine gitmesini umarken eli bileğimden kavradı. Gözleri, gözlerime tutundu.

"Amacım seni korkutmak değil sadece oturup konuşmak istiyorum."

Sesinden çıkan harfler dinginlikle boğazından yükselmişti. Sessiz kaldım, gözlerini yumup açtıktan sonra hafifçe tuttuğu bileğimi bıraktı. Geldiği yöne doğru yürümeye başladı.
Kulaklarımda sesi iz bırakmışken elinin sıcaklığı hâlâ benimle gibiydi.

Aramızda gittikçe artan mesafe beni pişmanlığın kollarına bırakmıştı. Ruhum bas bas bağırırken zihnimde zelzeler hakimdi. Derin bir nefes aldım.

Bir adım...

Dizlerimin gücü çekildi, bu yolun benim yasağım olduğunun kanıtı gibiydi.

Lekelenen nefesimi geri verdim.

Boğazıma sarılan hayali bir çift el gölgeye bulanmıştı. Karanlığın yuttuğu karadelik kalbimin orta yerindeydi. Sırtımdan aşağı ter aktı, tenimi kanatırcasına.

Bir adım daha yaklaştım ona. Olduğu yerde durmuştu, biliyordu. Gözleri beni görmese bile emindi arkasından gittiğimin çünkü beni gördü. Gözleriyle değil...

Yol gözümde artık kurtuluşa eren kutsal bir köprü gibi belirdi zihnimde. Zor, imkansızlar dahilinde bir kurtuluş...

Arkasından uzun adımlar atarak yetiştim, bileğini kavradım. Sırtı bana dönükken diyebileceğim tek şeyi dile getirdim.

"Tamam, konuşalım."

•••

Elimdeki boş çay bardağını masaya bıraktıktan sonra yanımızdan geçen garsonu es geçerek merak ettiğim dev büyüklükteki soru işaretlerini karşımdaki adama savurdum.

"Bana ihtiyacın var çünkü..."

Açıklamasını merakla takip ettim. Bir yerden başlamak gerek dimi.

"Sana ihtiyacım var çünkü duyguların mükemmel bir yol gösterici olabilir."

Derin bir nefes çektim. Bana az önce donuk ve duygusuz diyen adama alayla baktım.

"Benim gibi duygusuz ve donuk birine ihtiyacın olduğuna emin misin?"

Vurgu yaptığım kelimelerle hedefi doğru tutturdum.

"Ben lafın gelişine öyle dedim."

"Tabii efendim."dedim ve bu konuyu rafa kaldırdım ve Anlatmaya devam etmesi için elimle işaret verdim.

"Biliyorsun ben bir yazarım."

"Eee, lafı geveleyip durma."

"Senin hikayeni yazmak istiyorum."

Ağzından bir çırpıda çıksan kelimler, yorgun bedenimde bir deprem etkisi bıraktı.

Benim yazılacak bir hayat hikayemin olduğunu pek sanmıyorum ki yok da. Vereceği emeğe değmez.
Ne diyeceğimi anlamış olmalı ki açık ağzımı kapattı.

"Dur, düşün önce. Sen bana yardım edersen, ben de sana yardım ederim."

"Yardım?."

Bu adam ne kastediyor?

"Ne hissediyorsun?"

Bu soruyu duymak beni afallattı. Konuyla pek alakasını çözemedim.

"Normal."