Picture In A Frame ~ L.S.

18: Help

------------4 maanden later------------

"Lou, ik ga even om boodschappen. Moet ik voor jou nog iets meenemen?" Ik schudde mijn hoofd en liep naar hem toe. "Nope," zei ik, waarna ik hem kort kuste. "Ik ga de koffers wel even uitpakken. Dat moet toch nog gedaan worden."

"Is goed, tot zo," zei Harry nog, voor hij de deur achter zich sloot en mij alleen achter liet.

Harry was nog maar vijf minuten weg, toen de bel ging. Ik stond op en deed de deur open. Wie ik daar zag, had ik niet verwacht.

"Wat kom je hier doen?" Ik keek hem wantrouwend aan. Hij lachte en keek me aan. "Ik kom voor jou." Met die woorden stapte hij naar binnen en deed de deur achter zich dicht.

"Daniel, ik meen het. Wat kom je hier doen." Siste ik.

"Ik kom om je te laten weten wat er gebeurt als je niet naar mijn waarschuwingen luistert."

Met die woorden liep Daniel op me af. Bij elke stap die hij vooruit zette, zette ik er een achteruit. Tot ik tegen de muur stond.

Daniel greep naar zijn zak en ik zag hem er een mes uit halen. Hij drukte de punt in mijn buik, nog niet heel hard, maar wel hard genoeg om te zorgen dat ik pijn had.

-----------------Pov Harry-----------------

Na een uur reed ik weer terug naar huis.

"Lou, ik ben thuis." Ik opende de deur en sloeg mijn handen voor mijn mond, toen het slagveld in de hal zag.

Ik greep naar mijn telefoon terwijl de tranen over mijn wangen stroomden.

-----------------Pov Louis------------------

De mespunt deed pijn. Ik klemde mijn tanden op elkaar, om het niet uit te schreeuwen van pijn.

"Best jammer hè, dat Harry dit niet kon zien." Daniel grijnsde naar me.

Hij haalde het mes uit mijn buik en zette het nu tegen mijn pols aan. Hij trok een diepe snee, langs mijn slagader. Toen greep hij mijn keel vast en begon kracht te zetten.

Ik keek om me heen. Mijn blik viel op een fotolijstje. In de lijst zat bepaalde foto die veel voor me was gaan betekenen. Een knappe jongen met bruin haar en groene ogen. Hij leek ongeveer 14 jaar oud. De jongen glimlachte breed naar de camera. Hij had een glinstering in zijn ogen en kuiltjes in zijn wangen.

Ik sloot mijn ogen, ik verging van de pijn. 'Ik hou van je Hazza,' was het laatste wat ik mompelde voor ik het bewustzijn verloor.

---------------Pov Harry-------------------

"Harry? Oh Haz," riep Lottie terwijl ze op me af liep. Haar make-up was uitgelopen, door het vele huilen. Ik keek op en veegde met mijn mouw mijn tranen weg. "Hoe is het met hem?"

Ik haalde mijn schouders op. "De dokters zijn nog steeds bezig. Hij had veel bloed verloren en ademde bijna niet meer, maar hij leefde nog toen de ambulance er was."

Terwijl ik dat zei, liep één van de dokters naar buiten. "Meneer Styles?" Vroeg de dokter. Ik stond meteen op en liep naar hem toe. "Het is Tomlinson, trouwens." Zei ik zacht, maar Gemma hoorde me nog. "Wat?! Jullie zijn getrouwd?!"

Ik knikte kort, voordat ik mijn aandacht weer op de dokter vestigde. "Hoe is het met hem?"

De dokter slikte. "Het spijt me heel erg, meneer Tomlinson."

5 woorden die mijn leven lieten instorten.

"Hij heeft het niet gered."

The end