The Bad Boys' Slave (Editing)

Chapter 45

~Stop~

Rain's PoV

My heart melt on what I heard on him. Sa mga sandaling to, ayoko munang balikan ang mga problemang meron ako.

I just want to be in his arms and never let go. Hindi ko alam kung anong mangyayari pagkatapos nito, pero heto ako at hinahayaan ang aking sarili sa lalaking kahit ilang beses kong iwasan ay bumabalik pa rin sakin.

"I thought you died. I just can't believe that Im still deep in love on my woman who died in front me, years ago. " I felt the tears on my nape coming from his eyes.

Wala nang mas sasakit pa sa makita ko siyang umiiyak. I don't think im in the right position to worth his tears.

"Last night, its you right?" He looks at me in the eye.  I know that he's trying to read my thoughts.

I nod. Wala namang mangyayari kung itatanggi ko dahil  alam kong alam nyang ako yun. He just wanted to confirm it on my own answer

Using his thumb, he wiped the tears softly on my cheeks. I missed his touch. Kahit pa magkasama kami kagabi, iba pa rin ito ngayong nasa tamang pag iisip ako.

Marami pa akong gustong itanong sa kanya pero ayoko munang magsalita. I don't want to ruin the moment between us.

Sa pagdating niya, halos nakalimutan ko ng hindi lang pala kami ang nandito. I looked at my twin and James.

My twin smiled on me. I felt relieved for having my sister on me again. Nilipat ko ang tingin kay James, bahagya syang ngumiti pero agad ding nag iwas ng tingin.

I felt so sorry for him. Pagdating kay Alex ay nakakalimutan ko ang lahat. He has that powerful effect on me.

Alex turned to face them. I walk towards my twin and hold her hand again.

Hinila ko sya papunta kay Alex. I want him to meet my twin.

Pero papunta pa lang sana ako sa kanya ng bigla kaming nakarinig ng malakas na pagkabasag.

Napasigaw kami ng kakambal ko sa narinig. I hugged her, protecting from something.

Naramdaman kong lumapit si James sa gilid namin. "Are you both okay?" He's cold but worried eyes look at us.

"Yes. Ikaw?" My twin immediately told him.

Inaasahan ko na din na pumunta sa gilid namin si Alex. Pero halos mawalan ako ng panimbang nang makita siyang nakatayo lamang habang may  pulang mantya na kumakalat sa damit nya.

He looked pale. Agad akong lumapit sa kanya ng may nanginginig na kamay.

He's damn shot. May tama sya ng baril sa tyan, nakumpirma ko ito dahil sa pagkabasag ng salamin ng bintana sa likod nya.

Nanghihina nya akong tiningnan. "Damn, call the ambulance now. He's shot. Fvck!" Narinig ko ang boses ni James na sumisigaw habang may kausap sa telepono.

Sandali pa lang kaming magkasama tapos ganito na. How cruel the world is. Bakit kailangan samin pang dalawa?

Halos humagulgol na ako ng iyak ng makitang marami ng dugo ang nawawala sa kanya. Gusto kong hawakan sya , pero natatakot akong baka masaktan ko sya.

I didn't hear any complain of pain on him but I know he's damn hurting now.

"Don't cry, baby. Your cry's the one whose killing me." Alam kong sinasabi nya lang yon para pagaanin ang loob ko. Pero hindi ko mapigilan.
Ang sakit. Ang sakit sakit.

"Bakit ikaw? Bakit ngayon, Alex? B-Bakit tayo" wala na akong pakealam sa pagsabog ng boses ko habang humahagulgol ng iyak. I don't know my voice anymore.

Can somebody help him now?

I felt him hug me. Mas lalong lumakas ang iyak ko ng maisip na sakin na lang sya kumukuha ng lakas dahil bumibigay na ang katawan niya.

"Forgive me for not saving you that night, baby. No matter what happen, believe me. I love you..."Nagpakawala ako ng malakas na sigaw ng mawalan na si Alex ng malay.

Lord, help him. Sorry for the wrong things I'd do. Just please don't let him die.

Agad akong nagpasalamat ng makarinig ako ng Marahas na pagbukas ng pinto. The medical team held him away from me.

"Don't leave me, baby. Fight for me because i love you more than you do. " that's just a whisper but I hope that he heard it.

Bago pa man ako sumunod at maglakad, bigla akong nakaramdam ng hilo.

"Andrea!" Maagap ang kapatid ko at agad akong naalalayan.

Pero wala na akong lakas para makapagsalita pa. I'm exhausted. Nanlalabo na ang paningin ko at hindi ko maigalaw ang katawan ko.

In a second, everything went black.

Nagising ako at agad na nilibot ang paligid para alamin kung nasaan ako. Im in the hospital, I know it already, maybe because I sleep in here for quite a long time ago.

"Ate!" Nakita ko ang nag aalala kong kakambal sa gilid ko na halatang kanina pang nagbabantay saking magising.

"Thank God that you're awake." I heard James' deep voice on my other side.

Tinaas ko ang sarili ko upang makasandal sa headboard ng kama. Angela supports me while James handed me a bottle of water.

"Drink this, you're in state of  stress and dehydration so drink this first to calm and bring your energy back" tinanggap ko ang tubig at agad na ininom iyon.

I thanked him and put the bottle on the bedside table. Agad naman akong naalerto ng bigla kong maalala ang mga nangyari.

"Where's he?!" Umayos na ako ng upo para makatayo pero pinigilan ako ni Angela.

"Andrea, can you please calm down. Alex's still under operation." I can see her worry on her eyes.

"But he needs me on his side, Angela. I dont know what i can do if he will die" iniisip ko pa lang na mawawala ang taong pinakamamahal ko, gusto ko ng sumuko.

Nakita ko ang pagtitig nya sa likod ko bago nagsalita."Wala na tayong magagawa kundi ang hintayin ang resulta at ipagdasal na ligtas sya. Baka hindi pa nya gustuhin kapag nagising sya , na ang babaeng mahal nya ay nagkakasakit ng dahil sa kanya. That'll be much worse " natauhan ako sa sinabi nya.

She has a point, I'm his only strength for now. I have to calm, for me to return my body into normal again.

Napatingin kami sa pinto ng may biglang nagbukas nito. Iniluwa nito ang tatlong lalaking kaibigan ni Alex at James.

"We have the information, James." Luke said while catching his breath.  Hindi ko alam kung ano ang tinutukoy niya pero may nararamdaman akong hindi maganda.

"Let's talk about it outside." James said using his cold voice again and be the first to leave the room.

I saw Luke smiled at me. I smiled back.

"Its good that you're back, Martinez" PJ said sincerely before he leaves the room. As long as I know he's not used on being sincere , so at least he have these sincirety on him.

"Kilala mo sila?" Napagawi ako sa kapatid ko ng tanunin nya ako.

"Yes, Angela. Pag maayos na ang lahat hindi ako magdadalawang isip na ikwento sayo ang lahat ng mga bagay na dapat at pwede mong malaman." I smiled on her.

"I can't wait on that day, Andrea. I just wish that everything will be fine"

Hindi pa ako nakakasagot sa kanya ng biglang umawang ang pintuan ng kwarto at narinig ang sigawan sa labas.

Tumayo ako para tingnan kung anong nagyayari.  Pinigilan ako ni Angela pero binigyan ko lang sya ng tingin na okay lang ako.

I signed her to stay on where she is and head through the door.

"We don't know that it will happen,bro. Its all Vanessa's fault. She paid a sniper to kill Alex. At alam nating hindi lang yan ang kayang gawin ng babaeng yon. "

A strike of pain goes through  my head on hearing her name.

Vanessa, When will you stop?