Ik omcirkel het eerste gezicht op de foto aan rode stift. Ik kijk naar de foto. Ik lach in mezelf. De woede komt omhoog. De haat is zoveel erger geworden. De wraak zal nooit zo erg zijn als hun mij hebben geflikt. Al mijn verdriet is omgezet in haat. Het enige wat me gerust stelt is wraak. Ik speel met mijn mes. De rollen zijn omgedraaid. Ik ben uit mijn slachtofferrol. Klaar voor de aanval. De aanval die al veel eerder had moeten komen.
Het nieuwe jaar begint morgen. In een nieuwe klas. Een andere. Aangezien ik een niveau omlaag ben gegaan. Ik ben niet gerust gesteld. Zou het dan stoppen? Eindelijk na die verschrikkelijke jaren? Zou het? Dat is de vraag waar ik me heel de vakantie mee zat. Weer voel ik de woede naar boven komen.
De zelfmoord gedachtes waren nutteloos. Mensen moeten boeten voor wat ze hebben gedaan. Ik heb niet geteld hoe vaak ik naar het spoor ben gegaan, wachtend op een trein.. Of met een mes in mijn hand heb gestaan. Veel te vaak heb ik geroepen om genade. Ze hebben alles verscheurd. Niemand die het ooit zag. Niemand die ooit iets deed. Niemand die er ooit voor me was! Ik knijp zo hard in het handvat van het mes dat het pijn doet. De pijn waar ik zo van geniet.
In bed staar ik naar het donker. De duisternis. De vernietiging van het licht. Wat zo prachtig is. Als ik ooit doodga. Breng me dan naar een plek, een plek met veel duisternis.
Als ik van huis vertrek is het doodstil. De stilte spreekt. Mijn ouders hebben van vroeg tot laten dienst. Ik zie ze amper. Vroeger was dat anders. Vroeger klinkt als ik eraan denk zo ver weg. Wat het eigenlijk ook is. Vroeger waren mijn ouders altijd thuis. Ik had altijd alle aandacht. Het gevoel van het geluk dat ik toen had, kan ik me nauwelijks meer voorstellen.
JE LEEST
GEBROKEN
Teen Fiction"Help!" was het enige wat ik kon roepen. Maar niemand kijkt om. Net als altijd... Wanneer heel je leven is verscheurd. Al je verdriet in haat is omgezet. En een nieuwe start maakt op een nieuwe school. Eindelijk. Maar het zal je nooit laten gaan...
