GEBROKEN

Andere wereld

Ik pak de afstandsbediening en zet de televisie aan. Ik druk op 1 en het NOS verschijnt. Geamuseerd wacht ik af of het nieuws van vanavond erin zit. Ondertussen eet ik een boterham met veel te veel chocopasta. 

"En dan even heel ander nieuws. Vanochtend is er in de bossen bij Tilburg een vermoorden jongen gevonden. Hij had 2 steken in zijn arm en been en een snee in zijn keel. De politie doet nog onderzoek naar de dader."

Ik glimlach tevreden. Ze zullen er toch nooit achter komen wie. 

Ik vertrek naar school later. Met een goed gevoel. Tevreden. Trots. Groot. 

Maar ik voel me aan de ene kant ook schuldig. Ik heb iemand het leven afgenomen... Het voelt nu anders dan gisteravond. 

"Het was zijn verdiende loon" zegt een stem in mijn hoofd, maar de andere zegt : "Je bent te ver gegaan." Ik kan mezelf even niet verwoorden. Ik ben in de war. Moet ik eigenlijk wel doorgaan? 

Ik kijk om me heen.  Ik zie auto's, fietsers, wandelaars. Mensen, die van niks weten. Mensen zie gewoon verder gaan. Mensen die mijn problemen niet kennen. En ik die van hun niet. 

Terwijl ik naar ze kijk, fiets ik door. Kijken, zonder dat ze het merken. Geweldig vind ik dat. 

Wanneer ik op school kom zet ik mijn fiets in het rek. En loop naar binnen, de drukke gangen binnen. 

Als ik de trap naar de 1e verdieping wil oplopen voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik en draai me net zo snel om als een reflex. Tot mijn opluchting staan Anne daar. Met weer een prachtige glimlach op haar gezicht. 

"Goedemorgen, wat zie jij er goed uit vandaag." zeg ik met een brede glimlach op mijn gezicht. 

"Dankje." ze krijgt een bescheiden glimlach op haar gezicht en ik zie dat ze bloost. Schattig eigenlijk, als ze dat doet. 

"Heb je het gehoord van die jongen die is vermoord vannacht?" vraagt ze ineens. Ik schrik me kapot. Maar ik laat het niet zien. 

"Ja..." zeg ik een vragend, terwijl het geen vraag was. 

"Heftig toch?" vult ze voor mijn klank is afgelopen. 

"Nogal..." ik schrik van mijn eigen woorden. Waarom ben ik zo'n mietje? Bij dat woord. Dat woord dat ik zo vaak heb gehoord. Ik voel dat het bloed langzaam naar mijn hoofd gaat en er woede in me opborrelt. Maar ik laat niks merken.
Anne vertelt ondertussen verder over hoe haar weekend was. 

"Toch?" is het laatste woord van de zin die ze tegen me zegt en ik als een impuls opvang. 

"Ja, ja vind ik ook." zeg ik een beetje afwezig. 

"Zullen we naar de les gaan." vraag ik haar. 

Ze knikt en loop naast me naar de les. Ik voel me echt niet op mijn gemak. Alle worden worden niet opgevangen. Waarom voelde dit niet zoals ik had verwacht? Waarom? Waarom voel ik me nog steeds zo? Waarom is er niks veranderd! Ik ben boos op mezelf. Maar toch. Ik heb wraak genomen. Mijn plan dat ik in de vakantie heb verzonden moet uitgevoerd worden. Ik MOET. Al de haat. Alles wat ze hebben gedaan! Alex wordt wakker. Ze moeten boeten. Net zo als ze jou hebben laten boeten. 

Ik grijns weer. Wraak. Haat. Pijn.

Heerlijk.