Ik kijk om me heen. De wc's zijn verlaten. Ik zucht en was mijn handen. Ik heb 30 minuten in de wc's gezeten. Ze zaten achter me aan. Alweer... Het zal toch nooit stoppen. Ik moet mezelf gewoon beschermen. En hopen dat het goed komt. Ik loop de wc's uit. Ik kijk om me heen. Ik zie niemand meer. De school is tenslotte al een half uur uit. Ik loop naar de fietsenstalling. Ik ben nog steeds op mijn hoede. Ik loop de hoek om. Waar mijn ogen groot worden.
"Hallo brugsmurf. Je hebt ons niet betaald he."
"Ik heb ook geen geld!" roep ik bang.
"Dan moeten je er maar voor boeten."
Vlak daarna voel ik een harde vuist in mijn gezicht. In een schok val ik op de grond. In mijn zij voel ik een harde steek. Even later voel ik dat er op me in wordt getrapt. Ik huil. Zonder dat het enig effect heeft. De pijn heeft mijn hele lichaam over genomen. Overal. Overal doet het pijn. Ze lachen. Luidruchtig en gemeen.
Na een lange tijd van pijn stoppen ze.
"Tot morgen he, brugsmurf!" Ze lachen en lopen weg. Niemand kijkt meer naar me.
De pijn is extreem. Zoveel pijn, zoveel pijn heb ik nog nooit gevoeld. Ik kan niet opstaan. Ik ben niet gestopt met huilen. Ik maak me klein. Met het kleine beetje kracht dat ik nog heb. Alles gloeit. Mijn hoofd bonkt en doet zeer. Mijn neus bloed.
Bloed stroomt. Tranen vallen. De hel... Was nu echt begonnen.
Het lot heeft me nooit gemogen.
Waarom doet niemand iets?
JE LEEST
GEBROKEN
Teen Fiction"Help!" was het enige wat ik kon roepen. Maar niemand kijkt om. Net als altijd... Wanneer heel je leven is verscheurd. Al je verdriet in haat is omgezet. En een nieuwe start maakt op een nieuwe school. Eindelijk. Maar het zal je nooit laten gaan...
