GEBROKEN

Blake

Ik check nog voor de laatste keer de website. Dan vertrek ik. Ik fiets door de donkere straten. Ik draag een zwarte jas met blauwe plastic handschoenen. Hulp zal niet nodig zijn. Ik kan dit alleen. Mijn voeten gaan snel rond. Ik wil niet te laat komen. In voel de adrenaline door heel mijn lichaam stromen. Het voelt super. Aangezien ik weet, dat het gaat lukken. De keren om terug te vechten waren nutteloos. Nu sta ik boven aan. Wraak. Wraak zal het zijn. Mijn gezicht staat strak. Strakker dan anders. Het kunnen de zenuwen zijn. De zenuwen dat het fout gaat. 

Ik schud mijn hoofd. Die gedachtes mogen niet in me opkomen. 

Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik het donkere paadje zie, verlicht met een onsterke lantarenpaal. Er is net genoeg licht om alles te zien. Het lijkt net een horror film. Ik zet mijn fiets klaar in mijn hand. Ik kijk snel op mijn horloge. Nog 10 minuten. Ik sta in een inham van de struiken. Met een zicht op het paadje. 

Zonder mijn blik van het pad te verliezen wacht ik. De geluiden om me heen doen me niks. Mijn blik is gefocust. Ik voel groot. Een roofdier. Opeens zie ik een gedaante op een fiets. Die aan het neuriën is. Het is duidelijk niet de persoon waar ik op wacht. Het meisje rijdt gemoedsloos verder. Ik kijk op mijn horloge. Het is tijd. 

10 seconde later duikt er een gedaante op. Mijn beurt. Dit is de persoon die ik zoek. 

Even wachten, nog even wachten en JAH

Ik gooi mijn fiets naar voren. Net voor mijn oude vriend. Hij kan niet meer op tijd remmen en valt keihard van zijn fiets op de grond. De klap is een geweldig geluid, ik hoorde een enorme knak. Ik grinnik en kom uit de bosjes. De plek is verlaten tussen de bossen. Het enige fietspad om naar zijn dorp te gaan vanaf de stad waar hij voetbalt is dit. 

 "Gast, What The F*ck doe je nou!" schreeuwt hij terwijl hij nog steeds op de grond ligt. Hij probeert op te staan. Maar het lukt hem niet. 

Ik lach weer. 

"Das lang geleden, vind je niet Blake?" Ik kom langzaam naar hem toe. Met kalme stappen. 

"Flikker op loser!" probeert hij zich groot te houden. Maar ik verander niks aan mijn houding. 

"Ik heb je niet gemist." zeg ik nog steeds zo rustig. 

Langzaam pak ik het mes uit mijn zak. 

Ik hoor hoe hij huivert in zijn ademhaling. 

"Weet je wat dit is Blake?" vraag ik zonder geen enkele emotie te tonen. 

Hij zwijgt. 

Nog steeds is hij niet opgestaan. Zou leiden? Ik geniet bij de gedachte. 

"Weet je Blake, ik zal alles wat je me hebt aangedaan nooit vergeten." zeg ik nog steeds zonder enkele emotie. 

"Daarbij zal ik een einde maken." fluister ik. 

"Hoe bedoel je?" vraagt hij met een overslaande stem. 

"Ik maak een einde." Met die woorden loop ik met snelle passen naar hem toe. Het mes zit stevig in mijn hand. Mijn hand is verwikkeld in een handschoen. Blake schuift naar achter. Hij is niks veranderd. Zodra hij alleen voor staat is hij niks waard. Maar ik blijf doorlopen. Uiteindelijk komt hij tegen de bosjes aan. Hij gilt, maar niemand kan hem horen. 

Ik haal uit en trap hem in zijn maag. Een harde kreun ontsnapt er uit zijn mond. 

Ik wacht 3 seconden en steek het mes in zijn been. Hij krijst. Hij leid. En ik geniet ervan. 

Bloed ontsnapt uit zijn been. Het ziet er donker uit. Ik geniet van het beeld. Het lijkt net op een film. 

Ik trek mijn mes terug en steek hem in zijn schouder. Weer krijst hij. Volgens mij zie ik tranen. Ik zie tranen. Ze glinsteren in het enige licht dat ons gegund is. 

Ik verplaats mijn mes naar zijn nek.

"Ik zal je nooit vergeten." fluister ik in zijn oor. Hij kijkt me met grote ogen aan.

"Het spijt me Alex... voor alles." zegt hij schor. Dat was alles wat ik wou horen. Spijt. 

Hij weet dat hij fout zat. Ik zie het. Maar ik zal mijn medelijden niet uiten. Hij was het. 

Ik maakt een diepe snee in zijn keel en zie al het bloed stromen. Wat wou ik dit graag zien. Zijn ogen sluiten langzaam. 

Langzaam loop ik weg. Pak mijn fiets die op de grond lag en fiets weg. De handschoenen stop ik in mijn jaszak. En laat Blake daar achter. 

Ik kijk nog even achterom. Het lichaam heeft geen ziel meer in zich. 

En ik besef me dat het is begonnen. En ik kan niet meer terug... 

Het spelletje begint eindelijk...