Ik kijk rustig om me heen en bedenk me ineens weer waar ik ben. Ik kijk naast me en daar ligt Anne met gesloten ogen. Over 10 minuten gaat mijn wekker. Ik kleed me alvast aan. Zodat zij zo meteen rustig kan omkleden.
Ik ben altijd eerder wakker dan mijn wekker, het wordt een gewoonte.
Ik doe mijn kleren aan. Speciale kleren, kleurrijker, liever, anders, ik.
10 minuten later maak ik haar wakker. Ik klim mijn bed op en geeft haar een kus op haar wang en fluister: wakker worden schat.
Langzaam gaan haar ogen open en er verschijnt een lieve glimlach op haar gezicht. Die straalt, net als altijd.
"Ik ga vast naar beneden." zeg ik haar en ga rustig naar beneden.
Wanneer ze beneden komt heb ik 2 broodjes gemaakt. Ik toon met handgebaren dat ze op de stoel tegenover mij mag gaan zitten. De tafel is net als altijd keurig opgeruimd. Er is niks wat er daar kan gebeuren.
"Goedemorgen." zegt ze met een glimlach.
Even later zitten we weer op de fiets. Op weg naar school. Weer heeft ze haar warme armen om me heen geslagen. Het voelt zo vertrouwd. We zwijgen. Wat ik geweldig vind. De stilte is de toon van een heel verhaal. Zonder iets. Door het moment.
Later komen we aan op school. Ik stap af en laat haar daarna afspringen. Wat er erg soepel uitziet, al zeg ik het zelf.
"Bedankt voor de rit." zegt ze met een glimlach. "Wat zie je er trouwens leuk uit vandaag." ze knipoogt en loopt de school in.
Na een tijdje merk ik dat ik haar na staar. Ik zeg mijn fiets in het rek en loop ook de school binnen.
De 1e twee lessen hebben we niet samen.
Ik doe mijn spullen in mijn kluisje en zie 2 glimlachende hoofden erachter verschijnen. Ik doe mijn kluisje dicht en zie Julius en Milan. Hun glimlach kan haast niet breder.
"En?"
Ik begin ook te glimlachen. "Het ging goed."
"En?"
"We hebben gezoend..."
"En?"
"Bij mij overnacht."
"We know it!" en ze geven elkaar een high five.
Ze kijken tevreden.
"Jullie waren dat haar fiets of niet?"
Ze glimlachen schijnheilig en antwoorden: misschien.
Na 2 verschrikkelijke lesuren ga ik in de aula in naar Anne. Die net als altijd op dezelfde plek staat.
Ik doe mijn handen voor haar ogen. Ze slaat haar handen om haar handen.
"Eeeehhh ik denk Alex."
Ze draai zich om en geeft me een kus op mijn mond.
Deed ze dat echt? In het openbaar? Dit is nieuw...
Een wederzijdse liefde. Liefde in het algemeen. En zo'n geweldig persoon. Iemand die mij ziet. Op een positieve manier. Zonder pijn. Maar met liefde.
Ik gloei helemaal. Van top tot teen. En het voelt geweldig.
Alsof het moment weer te perfect is gaat de bel. Wat zou dat betekenen? Waarom gaan alle perfecte momenten zo snel of worden ze verpest?
***************************************************************************************
Light is in the air, find us over there
Let me see you care and it feels like magic, like magic
Looking at this crowd, friends are what we found
Love is all around and it feels like magic, like magic
JE LEEST
GEBROKEN
Teen Fiction"Help!" was het enige wat ik kon roepen. Maar niemand kijkt om. Net als altijd... Wanneer heel je leven is verscheurd. Al je verdriet in haat is omgezet. En een nieuwe start maakt op een nieuwe school. Eindelijk. Maar het zal je nooit laten gaan...
