GEBROKEN

Nieuwe kans

Ik stap mijn fiets op en fiets de donkere straten in. Ik vertrek namelijk al om 7 uur. Waarom? Het is een uur fietsen naar school. En ik wil iedereen zien binnenkomen. De meeste mensen blijven liever zo lang mogelijk in bed liggen. Ik niet. Mijn dromen komen alleen uit op nachtmerries. Vreselijke nachtmerries. Mijn hoofd kan niks verwerken. Ik maak altijd alles weer opnieuw mee. Opnieuw en opnieuw. De pijn, de schaamte, het verlies, het verdriet.

Als eerste komen er 2 jongens de klas ingelopen. Een daarvan heeft een bril met een blauw T-shirt aan. De ander draagt een rood shirt met de tekst: JUST BE HAPPY. Niks ernstig dus. Hoop ik. Ze gaan aan de andere kant van het lokaal zitten. Geen enkele blik was mij waardig leek het wel. Dit is typisch een dingetje wat mij is bijgebleven. Niemand is oprecht vriendelijk tegen je als ze je niet kennen. Misschien een dingetje om over na te denken.

Ze merkten niet eens dat ik naar hun keek.

Maar toen werd mijn aandacht getrokken door een andere jongen die alleen de klas in kwam. Met een spijkerbroek en een zwarte blouse liep hij naar de twee andere jongens. Ze begonnen te lachen. Zouden ze het over mij hebben? Ik kijk van hun naar de deur. Waar nu een groep kinderen binnen kwam. Ze komen al pratend en lachend de klas in. De klas is ineens gevuld. Het lijkt erop dat iedereen elkaar al kent. Ik kijk op mijn horloge. De les begint over 1 minuut. Ik kijk om me heen. Niemand kijkt naar me. Mijn aandacht gaat naar een groep jongens die bij elkaar staan. Ze lachen wat. Zal ik erbij gaan staan? Ineens staat er een meisje voor me. Ze draagt een T-shirt met de tekst: I'M NOT A MORNING PERSON. Met een zwarte broek. Haar schoenen zijn anders dan de andere hier, het zijn Dokter Martens met verschillende kleuren veters. 1 is blauw en de andere is groen. Ze heeft donker haar opgebouwd met lichte en donkere kleuren. Haar ogen zijn bruin, puur bruin. Haar pupillen zijn groot. Ze glimlacht. Een oprechte glimlach was het. Ze heeft een grijze rugtas om haar schouder geslagen. Ik kan niks anders dan naar haar kijken.

"Hey." zei ze. "Mag ik naast je zitten?" Ze kijkt me recht in mijn ogen aan. De tijd lijkt even stil te staan. Ik probeer iets te zeggen, maar krijg geen woord door mijn keel. Dit is veel te bekent. Weer. Weer hetzelfde moment. Schiet ik een nieuwe kans? Waarvoor ben ik hier anders? 

"Tuurlijk." zeg ik met een overslaande stem. Ik glimlach terug. Ze zet haar tas op de grond en gaat op de stoel naast mij zitten.

"Jouw ken ik nog niet." Ze steekt haar hand uit. "Ik ben Anne."

"Hey ik ben Alex." zeg ik met een verlegen glimlach.

"Ben je nieuw hier?"

"Eeeehhh ja, ik ben een niveau gezakt."

"Ow das k*t voor je."

"Gaat wel."

Door de deur komt een man binnen gelopen. Hij doet de deur dicht met een klap. Iedereen is meteen stil.

"Goedemorgen dames en heren." zegt hij met een zware stem. "Dit jaar ben ik jullie mentor."

"Dit is meneer Hop. Hij geeft Wiskunde. Hij is super streng en kan niet een grapje zegmaar." fluistert Anne in mijn oor. Het kietelt.

"Anne ben jij ook even stil als ik aan het praten ben." zegt meneer Hop.

Hij draait een wijde spijkerbroek met een wijd T-shirt. Hij is rond de 30 gok ik. Hij kijkt de klas rond.

Zijn ogen stoppen bij mij.

"Aha toch nog een nieuw gezicht dit jaar."zegt hij. Ik sloeg mijn ogen snel neer toen ik zag dat iedereen me aankeek.

"Zou je jezelf misschien willen voorstellen?" hij hield zijn handen alsof hij wachtte tot iemand naast hem kwam staan. Een soort aankondiging.

Met gebogen hoofd loop ik naar voren. Weldra ik voor de klas stond hief ik mijn hoofd langzaam op. Snel scande ik iedereen uit de klas. Iedereen keek me met grote ogen aan. Rillingen liepen over mijn rug.

Het liet me meteen denken aan 3 jaar geleden...