GEBROKEN

Nog één

Ik ontwaak uit mijn slaap. Nog steeds heb ik nachtmerries. Ik zucht. Waarom zijn ze er nog steeds? De situatie is er toch niet meer? Ze zijn niet meer bij mij in de buurt... Ik kreun en strek me uit. Ik stap uit bed en maak een ontbijt. Ik doe wat corn flakes in een bakje met melk en begin te eten. Het nieuws is nog niet begonnen. Vreemd. Ik kijk op mijn horloge. Het is 6 uur in de morgen. Het begint pas over een half uur.

Het is 2 dagen geleden dat ik Milo heb vermoord. En het voelde goed.

Ik loop naar de spiegel en doe mijn haar in de gel. Wat al eeuwen geleden is. Deze keer is het speciaal voor 1 persoon. De persoon waarvan ik zoveel hou.

Anne

Ik kleed me om zoals ik vroeger altijd deed en poets mijn tanden totdat ze stralen. Ik glimlach naar de spiegel.

"Zo ken je weer."

Ik loop naar beneden. Het nieuws begint. Eerst gaat het over de gifgasaanval in Syrië. Wat gruwelijk is. Daarna nog iets over het parlement en dan...

Dan komt het nieuws van Milo. Eindelijk.

2 dagen is de jongen Milo Jager verdwenen. Hij zat op dezelfde school als Blake die eerder dit jaar vermoord werd. De politie is nog altijd op zoek naar hem. Hij verdween nadat hij van school vertrok. De politie vraagt om tips.

Ze lieten een foto zien en vroegen hulp. Maar daar bleef het bij. Ik grijns tevreden.

Verder heb ik niets meer te doen thuis. Ik vertrek naar school. Of school... Eerder een grote omweg naar school. Ik bedoel, wat moet ik met dat halfuur extra? Geen idee. Ik fiets wel langs het bos.

Ik stap op mijn donker blauwe, zwarte met zilveren fiets en fiets weg. Het is nog donker. De zon staat nog niet in de hemel van ons zicht. Toch wordt het al langzaam lichter.

Het belooft een prachtige dag te worden.

Het bos zie ik al in de verte. De bomen vertellen ons dat het van hun is.

Maar voor dat ik het bos wil in fietsen zie ik in de verte politielint liggen.

Daar kom ik dus niet in..

Ik keer mijn fiets om, zonder dat iemand me heeft gezien fiets ik een andere weg. Zo vermijd ik het bos.

Niemand zal me verdenken.

Ik bedoel, ik ben het.

Ze zullen op de school zelf gaan zoeken. Want zo werkt het in de politiewereld.

Ik kom op school aan. Parkeer mijn fiets op een willekeurige plek en loop het gigantische gebouw binnen.

En alweer erger ik me kapot aan de kledingstijl van mijn schoolgenoten.

Ik loop door de mensen heen met een strakke blik naar voren.

Ik arriveer mijn lokaal.

Ik stap naar binnen. Anne is er nog niet.

Ik ga aan de kant van het raam zitten. Ik staar naar buiten.

Nog 1 iemand.

Nog 1 iemand en dan ben ik klaar met alles.

Nog 1 iemand en dan zal alles beter zijn.

Nog 1 iemand en mijn leven is compleet.

Ik glimlach in mezelf.

Travon

Jij bent de laatste.

En jou, zal ik laten leiden.

Al is het het laatste wat ik doe...

Nog een paar weken en ik kan weer doorgaan met mijn leven en alles komt weer goed.

Anne komt de klas binnen lopen en glimlacht naar me.

Jeetje wat ziet zij er geweldig uit...

Ze draagt een zwart jurkje, in een perfect model.

En dat was een begin van een geweldige dag, dacht ik meteen.

Met Engels moeten we een of ander filmpje maken over onszelf. Samen met Anne doe ik de opdracht, want je moet vertellen over de ander. Maar.. het moet volgende week al af zijn.

"We kunnen het vanmiddag samen doen?" grijns ik.

"Uuuhh.. ja is goed. Zullen we het bij jou doen? Bij mij kan het niet." snel bedenk ik waarom het bij mij niet zou kunnen. Niets in mijn gedachte spreekt. Ik knik.

Mijn oog valt op een opvallende lijn op iemands kleding. Groen-geel op een donker blauw...

Shit! Politie.

Op onze gang.

In onze school.

Ik kalmeer mezelf door de verzekerende maatregelen die ik heb genomen toen ik 'het' deed.

Anne werpt me een bezorgde blik.

"Dat is goed toch?" Ik knipper 2 keer snel met mijn ogen om weer in de realiteit terug te komen.

"Nee, het is prima. Ik heb enkel geen zoetigheden meer thuis..."

"Dan kan ik dat mooi opvullen." knipoogt ze.

Voor de rest was er niet echt iets bijzonders aan vandaag.

We fietste samen (niet via het bos) naar mijn huis. We arriveren de poort. Gister avond heb ik 3x op de kalender gekeken of de schoonmaker kwam. Ze kwam vandaag niet. Mijn ouders zijn uiteraard ook niet thuis.

Ik open de deur en laat Anne binnen.

"Dus... waar wil je gaan filmen?" vraag ik.

"Ow, je dacht dat we hier enkel kwamen om te filmen?" grijnst Anne terwijl ze haar armen in mijn nek legt. Bijna automatisch leg ik mijn handen op haar heupen.

Meteen voel ik haar lippen op de mijne. Anne is spontaan en daar hou ik intens van.

Anne laat me voorzichtig los. Ze grijnst en pakt mijn hand. Ze leidt me naar mijn kamer. Ze opent de deur.