GEBROKEN

Angst

Met mijn rode stift kruis ik Blake op de foto door. Een nieuw gezicht wordt omcirkeld. Ik kán nu niet stoppen. Denk terug Alex! Denk terug aan al die momenten! De momenten waar je zoveel pijn had! Het is nu jou beurt! 

Mijn gedachtes dwalen af. Wat als Anne dit wist? Ze zou me haten. 

Maar wie haat me nou niet? Ik ben een persoon om te haten. En het wordt tijd dat mensen dat gaan omkeren. 

Vastberaden en zeker lees ik mijn plan nog 3 keer door. Volgende week zal het weer waar worden gemaakt. 

Waarom deed de dood van Blake zoveel pijn? Hij had het verdiend! Toch? Ja, dat had hij! 

Ik snap niet waarom ik gesplitst ben in 2en. De 1 is is onzeker, de ander is hard. De dingen die ver uit elkaar staan. Wat moet ik nou met mezelf? Ik ben 1 grote mislukking en ik weet het... 

Ik ga maar slapen. 

Ik zie ze achter me aan rennen. Ze hebben zaklampen en reflecterende pakken. Ik blijf rennen. Het bos is donker en mysterieus. Ik mag niet gepakt worden. 

Uit het niets val ik op de grond. Een felle zaklamp schijnt in m'n gezicht. Ik krijg handboeien om. 

Ik wordt naar een donkere ruimte gebracht. Voor me zie ik Blake. Achter hem staan Travon en Lorenzo. Ze ballen hun vuisten. Meteen voel ik de pijn die ik lang niet meer heb gevoeld. Woede komt in me op. Uit het niets haal ik een mes uit mijn zak.

Ik hou het mes voor me. Zo komen niet in de buurt. 

Ik voel al mijn adrenaline door mijn lijf stromen. Ik haal uit. Ik zie bloed op het mes. En een diepe snee in Blake's arm. Het bloed stroomt. En ik geniet ervan. Het stelt me gerust. 

Dan zie ik Anne met grote ogen voor me staan. Een traan loopt uit over haar wang. Ik wil haar vastpakken, maar ze verdwijnt. 

"Stop ermee Alex, voor mij!" hoor ik haar stem fluisteren in mijn oor. 

Heel mijn lichaam is gespannen. Alles komt terug, alles bij elkaar als een drap.

"NEEEHHH IK ZAL NIET OPGEVEN" probeer ik te roepen, maar mijn stem verbied het me. Ik kan het niet.

Ik begin te zo hard mogelijk op de grond te springen. De grond beweegt elke keer. Ik moet het kwijt. 

Tot ik door de grond zak. Ik val in een duisternis zonder eind. De grootste marteling van de mens. Donker, opgesloten en alleen. 

Dan voel ik een keiharde klap. Ik schiet overeind in mijn bed. Ik zweet en hijg. Ik kijk om me heen. 

Ik kom weer op adem. Het was maar een droom...

Een droom vol angsten... 

Het is 4 uur 's nachts zie ik op mijn wekker.

Slapen lukt niet meer.